جیبی پر از دینامیت

برای موفقیت در جام جهانی داشتن تعادل در تمامی خطوط از مهم‌ترین عوامل است. مجموعه سابه‌یا، هر چقدر از لحاظ فردی در فاز هجومی قدرتمند و ترسناک است، اما در ستون تیم، که همان فاز تدافعی و انتقال از دفاع به حمله تلقی می‌شود، شرایط کاملا متوسطی دارد. یکی از دلایل استفاده الکس سابه‌یا از سه دفاع به عنوان سیستم پایه در دوران اخیر همین ضعف بود. کم‌کم این سیستم، بدل به سیستم اولیه این مربی شد. در شرایطی که خاویر ماسکرانو دیگر به قلب دفاع نمی‌رود و در پست اصلی خود یعنی هافبک دفاعی گمارده می‌شود، او مهم‌ترین بازیکن تیم در میانه زمین است. میزان دوندگی و فعالیت او در طول زمین فوق‌العاده است و بنا بر آمار، در دیدار این تیم مقابل بوسنی حتی مسی بیشترین پاس‌های ابتدایی خود را برای ساختن حرکت بازی تیم، به ماسکه داده بود. علاوه بر این، مجموعه سابه‌یا از نظر دقت پاس‌های ردوبدل شده یکی از کم اشتباه‌ترین تیم‌های جام تا دور اول گروهی بود. در طول 90 دقیقه چیزی نزدیک 520 پاس سالم میان بازیکنان آلبی سلسته رد و بدل شد. این در حالی بود که کل پاس‌های رد و بدل شده بازیکنان آرژانتین 572 عدد بود.

به نظر نمی‌رسد که سابه‌یا برای دیدار تیمش مقابل ایران تغییرات زیادی در ترکیب ابتدایی انجام دهد. محتمل‌ترین تصمیم، انتخاب دو مدافع و بهره بردن از سیستم 4-3-3 برای اضافه کردن یک مهاجم- احتمال این‌که این مهاجم گونسالو هیگوآین باشد بسیار است- و گماردن سرخیو آگوئرو و لئو مسی در دو ضلع تهاجمی تیم است. در این راه مدافعی که مجبور است برای تغییر تاکتیک تیمش قربانی شود، به احتمال زیاد هوگو کامپانیارو است که کلا فصل فوتبالی خوبی را نیز در اینتر سپری نکرده است و ازکیل گارای و فدریکو فرناندز در کنار جوانی، حضور نسبتا موفقی در بنفیکا و ناپولی داشتند. خصوصا گارای که در سه‌گانه بنفیکا در فصل گذشته نقش غیرقابل انکاری داشت.

نقش مسی در آرژانتین با آنچه که پیشتر در بارسا از او دیده‌ایم کاملا متفاوت است. حضور او در اکثر دقایق بازی حتی در میانه زمین نیز ملموس است. خود نیز، به این نکته اعتقاد دارد که به دلیل در اختیار نداشتن خط میانی قدرتمند برای بازیسازی و دیکته کردن ضرباهنگ بازی و ساختن حملات تیم، گزینه‌ دیگری جز عقب بازی کردن تا میانه زمین ندارد. این نکته قطعا به آنخل دی‌ماریا، هافبک میانی تیم که در کنار مسی، دیگر چپ‌پای شاخص تیم است، این فرصت را خواهد داد تا با حرکات زیگزاگی، مثلث ترسناکی را با آگوئرو و احتمالا هیگوآین برای گشودن دروازه ایران تشکیل دهد. شاید در بازی امشب، اختصاص دادن به یک بازیکن ـ آندو یا نکونام یا حتی یک مدافع میانی مثل حسینی ـ برای یارگیری مسی، راه‌حل کلیشه‌ای و منطقی باشد، اما بی‌شک فضای مطلوبی را برای دیگر مهره چپ‌پای تیم یعنی دی‌ماریا و حتی آگوئرو و هیگوآین ایجاد خواهد کرد. به نظر نمی‌رسد که کرش در تاریخ دوران مربیگری خود، چنین نبرد یکطرفه‌ای ـ از لحاظ کیفیت فنی و انفرادی بازیکنان ـ را تجربه کرده باشد!

سهیل نوری‌پناه / جام جم