تنگ‌نظری، سلاحی از کارافتاده

ساده‌تر بگویم، در بین ما آدم‌هایی هستند که کم‌بینی می‌کنند یعنی سختشان است پیشرفت و موفقیت دیگران را ببینند. آدم‌های تنگ‌نظر همه‌چیز را برای خود می‌خواهند و کوچک‌ترین چیز را برای دیگران زیاد می‌دانند.

آنها اگر روزی اتفاقی خوب را تجربه کنند آن را به لیاقت‌هایشان ربط می‌دهند و اگر همان اتفاق برای کسی دیگر رخ دهد آن را اول کوچک و کم ارزش جلوه می‌دهند و بعد این اتفاق را به روابطی که جای ضوابط را گرفته، منسوب می‌کنند.

چشم‌تنگی آفت جامعه است و می‌تواند هر روز در لباسی نو ظاهر ‌شود. یک روز صابون کم‌بین‌ها به جامه آدم‌هایی می‌خورد که موقعیت اجتماعی به دست می‌آورند و یک روز به جامه آنهایی که از نظر اقتصادی رشد می‌کنند.

کافی است کسی خانه‌ای نو بخرد یا ماشینی مدل بالاتر، یا مدارج تحصیلی را یکی‌یکی بالا برود و جایگاه شغلی‌اش بهتر شود. در این موقع است که آدم‌های تنگ‌نظر دست به کار می‌شوند و برای خوار کردن فرد روبه ترقی، آستین بالا می‌زنند.

البته آدم‌های کم‌بین چیزی جز حسرت به دست نمی‌آورند، ولی با این حال ماحصل انرژی منفی‌ای که به دنیای اطراف خود می‌پراکنند، حسی ناخوشایند است که به آدم‌های دور و بر تزریق می‌شود.

تنگ‌نظری چند اشکال بزرگ دارد. اولین اشکال این است که روح این آدم‌ها کوچک می‌شود و درگیر حساب و کتاب‌های کم‌ارزش.

دوم این که آنها فقط ظاهر آدم‌ها را می‌بینند و از حقایق زندگی مردم بی‌خبر می‌شوند و حسرت چیزهایی را می‌خورند که از باطنش خبر ندارند.

سومین اشکال این است که فرد تنگ نظر موفقیت و پیشرفت آدم‌ها را می‌بیند، ولی تلاش‌های آنها را نه، برای همین خیلی راحت قضاوت می‌کند که مثلا فلان فرد رابطه داشته و به جایی رسیده و دیگری پایش را کج گذاشته که مثلا پولدار شده.

اشکال دیگر هم این است که آدم‌ها با این پیشفرض که همیشه عده‌ای در صدد رصد اتفاقات زندگی آنها هستند اطلاعات مربوط به موفقیت‌های خود را از دیگران پنهان می‌کنند که این پنهان‌کاری می‌تواند آسایش و امنیت روانی را از آنها سلب کند.

پس جای تعجب نیست اگر بعضی از ما ترجیح می‌دهیم اگر روزی حالمان خوش بود و کسی درباره این خوشی از ما پرسش کرد، بر واقعیت سرپوش بگذاریم و بگوییم حالم مثل همیشه است، تازه کمی بدتر از دیروز.

مریم خباز‌ - گروه جامعه