لیلا حاتمی: بازیگران زن ایرانی شرایط دشواری دارند

لیلا حاتمی یکی از 9 اعضای هیات داوران بخش رقابتی جشنواره کن به ریاست «جین کمپیون» است و در مصاحبه‌ای با شارلوت پاوارد از خبرگزاری فرانسه که در وب سایت رسمی جشنواره کن نیز منتشر شده است، در پاسخ به سوالی درباره خانواده سینمایی‌اش و اهمیت همکاری با خانواده‌اش در ساخت فیلم گفت: خانواده‌ام نقش پررنگی در ایجاد عشق من به سینما داشتند. کار حرفه‌ای‌ام را به عنوان بازیگر پس از مرگ پدرم آغاز کردم که عاشق فیلم‌هایش بودم.
همکاری با همسرم در فیلمش نیز یک کار خانوادگی بود، چرا که منابع مالی زیادی در اختیار نداشتیم، بنابراین همسرم تصمیم گرفت دو فیلم به روش خانوادگی بسازد.

حاتمی در ادامه گفت: اما این گونه نیست که همواره ترجیح دهم در فیلم‌های ساخته خانواده‌ام ایفای نقش کنم، به طور کلی دوست ندارم همیشه با یک مجموعه ثابت کارگردان،‌ فیلمنامه نویس و... کار کنم. فیلم‌هایم را از طریق مطالعه فیلمنامه و بررسی نقش انتخاب می‌کنم و در صورتی که نقش مناسب من نباشد آن را نمی‌پذیرم.

حاتمی درباره شرایط کنونی زنان در سینمای ایران نیز گفت: شرایط کار برای بازیگران زن دشوارتر است تا حدی که ما دارای ابزار یکسان برای اعتبار بخشیدن بیشتر به بازیگری‌مان نیستیم و از بیان فیزیکی استفاده می‌کنیم. زمانی که در محیط بسیار ساده‌ای فیلم می‌سازید، سینما تا حد فراوانی متمرکز بر بازیگر می‌شود؛ همانند تمایز میان طراحی و نقاشی، طراحی شامل خطوطی است که بسیار روشن و واضح اند، در حالی که در نقاشی پنهان کردن نقیصه‌ها آسان‌تر است.

حاتمی در ادامه مصاحبه خود با خبرنگار خبرگزاری فرانسه که او را یک چهره بین المللی می‌داند در پاسخ به پرسشی درباره تصویرش از شهر تهران گفت: تهران یک شهر چند فرهنگی نیست اما مردم آن پذیرای همه جهانیان هستند و هرآنچه در اخبار به ویژه در هنر و مد روی می‌دهد، دنبال می‌کنند، عموما به اینترنت دسترسی دارند و ذهن بسته‌ای ندارند و دوست دارند بدانند در اطرافشان چه خبر است.

حاتمی درباره پروژه بعدی سینمایی‌اش نیز گفت: اخیرا بازی در فیلم «ساعت در دنیای شما چند است؟» به کارگردانی صفی یزدانیان را به پایان رسانده‌ام، این فیلم بسیار زیباست و به نوعی نمایشگر ارتباط میان ایران و فرانسه است که شامل یک داستان عاشقانه و تکان دهنده نیز می‌شود.

او درباره رابطه‌اش با کشور فرانسه گفت: این رابطه به زمان کودکی من باز می‌گردد. زمانی که بسیار کوچک بودم مادرم من را به مدرسه فرانسوی برد اما پس از انقلاب مدرسه بسته شد و من ماندم و دانش نصفه و نیمه فرانسوی! اما همواره در یادگیری فرانسه یک کمال طلب بودم و هرگز از سطح خودم در یاگیری زبان رضایت نداشتم.

برنده خرس نقره‌ای جشنواره برلین برای فیلم«جدایی نادر از سیمین»، در انتها درباره کارگردان مورد علاقه‌اش گفت: من واقعا یکی از طرفداران «فرانسوا تروفو» هستم و تمامی فیلم‌های او را دیده‌ام، اما «تارانتینو»، «هانکه»، «وودی آلن»، «پولانسکی» و کیارستمی- را که احترام بسیار زیادی برای او قائل هستم- نیز واقعا دوست دارم.