«هما» از من صبورتر است

او به پشتوانه سال‌ها فعالیت تئاتری و بازی در نقش‌ها و نمایش‌های متنوع توانسته این شخصیت دوست‌داشتنی را واقعی و ملموس خلق کند. تعداد آثاری که او در سینما و تلویزیون بازی کرده، انگشت‌شمار است؛ از آثار سینمایی او می‌توان به سیزده، رفیق بد، نان و عشق و موتور ۱۰۰۰ و یه حبه قند اشاره کرد و در تلویزیون هم به جز سه سری از سریال پایتخت، در چک برگشتی و من یک مستاجرم بازی کرده است، اما تعداد و تنوع نقش‌هایی که در تئاتر بازی کرده قابل توجه است و جوایز متعددی برای او به همراه داشته که از آن جمله می‌توان به جایزه دوم بازیگری برای حضور در نمایش یک دقیقه سکوت و جایزه اول بازیگری برای نمایش زمزمه مردگان اشاره کرد.

از زمانی که برای اولین‌بار شما را در نمایش یک دقیقه سکوت دیدیم تا امروز به این فکر می‌کنیم که این همه راحتی و معمولی بودن در ایفای نقش از کجا می‌آید؟

من به این نوع بازی اعتقاد دارم و وقتی تماشاگر یک کار نمایشی هستم چه در تئاتر، چه در تلویزیون و چه در سینما دلم می‌خواهد احساس کنم همه چیز واقعی است. وقتی فیلم یا سریالی ساخته می‌شود، مثل سریال پایتخت همه گروه تلاش می‌کنند همه چیز واقعی به نظر برسد، از طراحی و پرداخت قصه گرفته تا طراحی صحنه و لباس. پس من بازیگر هم خودم را موظف می‌دانم که توهم واقعیت را برای مخاطبم ایجاد کنم؛ یعنی همان واکنش‌هایی را بروز بدهم که در عالم واقعیت از خودم نشان می‌دهم.

به نظرم این شدنی نیست! همه نقش‌هایتان که براساس شخصیت‌ خود شما نوشته نشده است؟

بله قطعا براساس شخصیت خودم نوشته نشده است. در واقع طوری نقش‌هایم را بازی می‌کنم که اول از همه برای خودم باور‌پذیر باشد.

حتی این کار هم ساده نیست؛ بسیاری از ما حتی جلوی دوربین عکاسی هم نمی‌توانیم عادی و معمولی باشیم!

این توانایی با ممارست‌ در تئاتر در من به‌وجود آمده است. در سینما و تلویزیون نقش‌هایی که به من پیشنهاد شده متنوع و گوناگون نبوده، اما در تئاتر واقعا همه‌جور نقشی بازی کرده‌ام از یک زن گستاخ و بی‌فرهنگ گرفته تا خانم آرایشگری که از آلمان آمده است. یاد گرفته‌ام که در هر نقشی به برآیندی از خود واقعی‌ام و نقش برسم؛ یعنی اول خودم را در نقش پیدا می‌کنم و بعد مختصات نقش را اضافه می‌کنم، چون ترجیح می‌دهم همیشه کارم را باورپذیر انجام بدهم. البته بازی اغراق شده و نمایشگرانه هم بد نیست و شاید در جاهایی لازم باشد، اما من خیلی در اجرای آن توانمند نیستم.

به نظرم یکی از نقاط مشترک ریما رامین‌فر و هما این است که هر دو خیلی پذیرنده هستند و با اتفاقات سخت یا غیرقابل پیش‌بینی خوب کنار می‌آیند. درست است.

در مورد ریما این صفت کمرنگ‌تر است؛ او بیشتر گله می‌کند و غر می‌زند.

به نظرم خود شما هم بسیار پذیرنده هستید؛ کمتر بازیگری آن همه موقعیت‌های عجیب مثل بارش بتون بر سرش را می‌پذیرد بدون آن‌که صدایش در بیاید!

تردید نداشته باشید در بازیگری هر کاری گروه کارگردانی از من بخواهد انجام می‌دهم. این را بخشی از وظیفه‌ و حرفه‌ام می‌دانم.

با این حال معتقدید هما از شما صبورتر است؟

بله. فکر می‌کنم ریما رامین‌فر کم‌طاقت‌تر، غرغروتر و ناتوان‌تر است.

و هما با وجود اختلاف سطح دانش و بینش و سوادش با نقی؛ عاشق اوست!

بله و این عشق بسیار برای من ارزشمند است. جنس این عشق کلیشه‌ای و لوس نیست. معمولا وقتی در موقعیت‌های رمانتیک زوجی خیلی محبت رد و بدل کنند، باعث ایجاد دافعه می‌شوند، اما رابطه عاشقانه نقی و هما ملموس است؛ با این‌که عشقشان خیلی زیاد است، اما به شکل باورپذیری اجرا شده است.

معمولا چه جور پیشنهادهایی از طرف شما برای نقش هما ارائه می‌شود؟

محسن تنابنده به عنوان سرپرست نویسندگان و بازیگردان، نه تنها بسیار بر کار و شخصیت‌های سریال مسلط است، خیلی هم آمادگی شنیدن و پذیرش نظرات ما را دارد. همیشه ایده‌هایش را با صدای بلند مطرح می‌کند و اگر کسی پیشنهاد خوبی داشته باشد حتما اعمال می‌کند. من چند سال است که با هما زندگی کرده‌ام، بیشتر از هر کسی به او نزدیکم و می‌دانم چه دیالوگ‌هایی مال هما هست و چه دیالوگ‌هایی مال هما نیست. وقتی دیالوگی از نظر من اشتباه باشد مطرح می‌کنم و چون آقای تنابنده همه شخصیت‌ها را می‌شناسد با هم به نتیجه می‌رسیم.

اگر آلبومی از همه کارهای تئاتری و تلویزیونی و سینمایی‌تان داشته باشید، پایتخت تصویر برجسته‌تری خواهد داشت؟

حتما همین‌طور است. چون من هیچ نقشی را این‌قدر طولانی بازی نکرده‌ام. کارهای سینمایی که کوتاه هستند، آثار تئاتری که به صحنه رفته و تمام شده‌اند و شاید هیچ استنادی نمی‌توانم به آنها بکنم، فقط می‌ماند کارهای تلویزیونی من که برجسته‌ترین آنها نقش هما بوده است. سه سال از زندگی‌ام را با پایتخت شروع کرده‌ام و مردم مرا با نقش هما می‌شناسند.

آذر مهاجر / گروه رادیو و تلویزیون