ایستادن پای قله‌​ای رفیع

بالیدن معنوی و معرفتی انقلابی که 35 سال از عمرش می‌گذرد، در جهانی که زخم‌خورده از زیاده‌خواهی و تعدی استکبارگران و گماردگان آنان بوده و هست، طرح و افقی نو در نگرش، اندیشه، هنر و هنرمند مسلمان ایجاد کرد و برانگیختگی مبارکی را در اصل و اساس هنر رقم زد.

نگاهی اجمالی به آنچه قبل از انقلاب در این سرزمین فرهنگمدار به‌عنوان هنر و ادبیات مطرح بود و مقایسه آن با تحول پدید آمده بعد از پیروزی نهضت اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(ره)، جای هیچ اما و اگری را باقی نمی‌گذارد، چه رسد به این‌که کنکاشی محققانه و علمی صورت بگیرد، آن وقت است که پای آمار و ارقامی مبهوت‌کننده از آثار پرشمار کیفی و پدیدآورندگان آثار هنری، ادبی و فرهنگی در حوزه‌های متنوع به موضوع باز می‌شود که حقیقتا تبیین و ثبت همه جلوه‌ها و برکات حاصل شده به‌مراتب، نیازمند زمان بیشتر است.

ما امروز در کنار هنر و ادبیات گرانسنگ انقلاب، حال کسی را داریم که در پای قله‌ای رفیع ایستاده و مادام که در سایه آن قرار گرفته، چنان که شایسته است متوجه ارجمندی و عظمت آن نمی‌شود و به تعبیری، افزون بر درک بیننده است، چه خوش گفته‌اند که سر دلبران را باید از گفته‌ها و شنیده‌های دیگرانی یافت که از دورتر و آن‌سوتر شاهد و ناظرند، حتی اگر در کورسوی تئوری‌ها و مواضع فارغ از واقعیت دشمنان و کسانی که این سال‌ها، از بی‌رنگی و فرسودگی متاع ناچیز خود در برابر موالید پرمایه و تاثیرگذار نویسندگان، شاعران، فیلمسازان و دیگر هنرمندان و کوشندگان متعهد و الهام پذیرفته از حقیقت مقدس انقلاب و شهیدان پا در رکاب آن، در رنج بوده و لب به شکوه می‌گشایند، باشد.

امروز، فقط دغدغه حفظ و تکریم این ارزش والای به‌دست‌آمده مطرح نیست، بلکه ادامه آن با تاثیرگذاری ژرف‌تر بین نسل‌های جدید انقلاب مدنظر است، نقد آسیب‌شناسانه اهل قلم و پژوهش و رسانه چنانچه با تحلیل خردمندانه نهادها و دستگاه‌های متولی فرهنگ و فرهیختگان دانشگاه توام شود، نه‌تنها موضوع حفظ را تحکیم می‌بخشد؛ بلکه با نمایاندن راه‌های نرفته و فصل‌های تجربه نشده، فرصت‌های تازه‌ای را برای خانواده بزرگ هنر و ادبیات انقلاب فراهم می‌آورد، از مصادیق آن می‌توان به حضور چهره‌های شناخته شده فرهنگ و هنر در محیط‌های دانشگاهی و تعامل هنری و ادبی با دانشجویان و ورود آثار ادبی به متون دانشگاهی اشاره کرد.

امروز نخبگان علمی و هنری در معرض هجمه‌های فرهنگی‌ آسیب‌دیدگانی از انقلاب قرار دارند که بر طبل توخالی حذف مولفه‌های فرهنگی و هویتی از بدنه هنر و ادبیات و مایوس‌سازی فعالان این وادی ارجمند می‌کوبند، در مقابل ظرفیتی عظیم از استعدادها، قلم‌ها و اندیشه‌های نسل‌های تازه، ‌وارد میدان شده‌اند و دستاوردها و پیشرفت‌هایی بزرگ در همه عرصه‌ها پدید آمده و به گوش جهان رسیده است، آیا جای آن ندارد که دستگاه‌ها و نهادهای مسئول ضمن اهتمام جدی‌تر و وسیع‌تر، مدل‌های جدیدتری در حمایت از سرمایه‌های عظیم فرهنگی از خود نشان دهند؟

از سویی دیگر تقویت نیروهای فعال فرهنگی، ادبی و هنری در استان‌های کشور، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد و هرچقدر به جلو می‌رویم، اهمیت موضوع بیشتر از گذشته پررنگ‌ می‌شود، مبادا از روشن‌ نگاه داشتن چراغ فرهنگ و هنر این سرزمین فرهنگمدار در استان‌ها و شهرستان‌های کشور غفلت کنیم، زیرا در پایتخت در طول سال و به اندازه‌ای قابل قبول شاهد و ناظر اقداماتی هستیم که البته در مقالی دیگر می‌توان به جزئیاتی در این خصوص با هدف ارتقای کیفی و کمی امور و تشویق متولیان امر پرداخت.

و سخن آخر این‌که قرار گرفتن روز هنر انقلاب اسلامی در آغازین روزهای هر سال مهم است، لکن اهمیت موضوع در سال جدید قدری پررنگ‌تر و بالاتر است و آن، تاکید رهبر معظم انقلاب در پیام نوروزی بر فرهنگ است. بیاییم یک یا علی جانانه بگوییم و آستین همت بیشتر را بالا بزنیم...

حمید هنرجو - شاعر و پژوهشگر