ورزش خصوصی، پابرهنه به دنبال امکانات دولتی

 جام جم ورزشی/پروین ایمانی؛  سال 1392 کمتر از 2 ماه دیگر به پایان می رسد، سالی پر از جنجال و خبر برای وزارت ورزش و امور جوانان، اما این بار نه اخباری مبنی بر موفقیت های این وزارت خانه و زیر مجموعه هایش ، که حکایت از بی ثباتی و درگیری های مدیریتی در رده های مختلف داشت (بالاخره با تعیین وزیر و رئیس کمیته ملی المپیک ظاهرا به پایان رسید) که نتیجه این بی ثباتی ها نیز مستقیما به  فدراسیون های ورزشی منتقل شد. چه در برگزاری به موقع مجامع برخی فدراسیونهای ورزشی، چه در بخش حمایت های مستقیم و غیر مستقیم وزارت از برنامه های زیر مجموعه های خود که بارزترین آن عدم تخصیص بودجه مصوب برای فدراسیون ها بود که تقریبا هر ساله به شکل تفاهم نامه بین روسای فدراسیون ها و وزیر ورزش تعیین و به امضا می رسید.

فدراسیون های ورزشی سال پیش از آغاز بازی های آسیایی را با سخت ترین شرایط ممکن از نظر مالی پشت سر گذاشته اند و با همین شرایط باید خود را برای سال آینده و تحقق وعده 3 سال پیش علی آبادی رئیس وقت کمتیه ملی المپیک که رده چهارمی را برای اینچوان کره جنوبی هدف گرفته بود، آماده کنند.

رسیدن به هر هدف تعیین شده، نیاز به برنامه ریزی و از آن مهمتر تامین مالی برای اجرای برنامه طراحی شده دارد. حال باید دید فدراسیونهای ورزشی ایران چطور قرار است با این شرایط خود را برای سال آینده آماده کنند.

هر ساله بر اساس بودجه مصوب دولت از سوی مجلس شورای اسلامی، دولت به هر وزارت خانه بودجه ای را تخصیص می دهد که وزارت ورزش نیز از این امر استثنا نبوده است، اما نکته مهم در این بین و تفاوتی که سال 92 نسبت به سالهای قبل داشت، این بود که وزارت ورزش بودجه مصوبی را برای فدراسیون ها اختصاص نداد و شاید ترجیح داد بر اساس سلیقه و تشخصیص خود به هر فدراسیون در زمانهای مختلف اعتباری را تزریق کند.

بر اساس تفاهم نامه ای که هر ساله بین وزرات خانه و فدراسیونها به امضا می رسید و بر اساس برنامه ای که هر فدراسیون ارائه می داد بودجه نیز تعریف می شد و در پایان هر دوره از تزریق پول وزارت ورزش گزارشی از اجرا شدن برنامه ها از فدراسیونها می خواست در اصل فدراسیون ها به ازای دریافت بودجه باید برنامه های تدوین شده خود را اجرا می کردند.

حال با توجه به این که امسال تفاهم نامه ای امضا نشد و بودجه مشخصی نیر تعیین نشد، پس برنامه ای هم طراحی و ارائه نشده است، حال با این شرایط از کدام فدراسیون می توان خواست که گزارشی از برنامه های وعده داده خود به ازای دریافت امکانات مورد نیاز ارائه دهد.

جام جم ورزشی در گفت و گو با چند تن از مسئوالان فدراسیونهای ورزشی در خصوص بودجه دریافتی از وزارت ورزش  نظر آنها را جویا شده است که در زیر می خوانید:

افشین داوری رئیس فدراسیون دوومیدانی که وام دار موفقیت های روسای قبلی  این فدراسیون است به خوبی می داند که باید در بازی های آسیایی اینچوان کره جنوبی  حداقل موفقیت های دور قبل را تکرار کند، بر همین اساس با نگرانی تمام از نبود بودجه سخن می گوید. وی عنوان کرد که اگر تا نیمه بهمن ماه بودجه تزریق نشود با بحران مواجه خواهد شد، چرا که تا امروز اردوهای ورزشکاران تعطیل نشده است و برای حفظ شرایط تمرینی فدراسون مقروض است.

رئیس فدراسیون دوومیدانی با تایید این که بودجه ای برای سال 92 از سوی وزارت ورزش برای دوومیدانی مصوب نشده است گفت: متاسفانه از بودجه سال 91 که مصوب هم شده بود هم  فقط درصدی دریافت کردیم و بار مشکلات سال 91 به سال 92 منتقل شد و همین امر موجب شده که ما ریر فشار باشیم.

خسرو قمری رئیس فدراسیون دوچرخه سواری نیز با اشاره به عدم امضای تفاهم نامه با وزارت ورزش برای سال 92 عنوان کرد که بیش از 50 درصد بودجه ای که کلامی توافق کردیم دریافت کرده ایم و امیدواریم تا پایان سال باز هم بودجه بگیریم.

هادی کریمی دبیر فدراسیون شطرنج  با تایید این که تفاهم نامه ای امضا نشده است گفت: به همان میزان سال های قبل بودجه گرفته ایم، اما مشکل اینجاست که هزینه ها بالا رفته ،اما اعتبارات دریافتی افزایشی نداشته است، به طوری که ما مجبور شدیم برای سال 92 از دعوت مربیان خارجی منصرف شویم و اردوها و اعزام های برون مرزی را نیز تعطیل کنیم.

به نظر می رسد مسئله صرفا نبود بودجه نبوده است، بلکه افزایش هزینه ها که یک امر کلی در کشور است نیز مزید بر علت شده و فدراسیونهای ورزشی را که همچنان به واسطه اعتبارات دولتی فعالیت می کنند را درگیر خود کرده است.

این که فدراسیونها باید بخشی از هزینه های خود ار از طریق جذب اسپانسر تامین کنند حرفی است که سالهای سال از سوی مسئولان ورزش کشور بیان می شود ،اما تا کنون این امر نتوانسته به یک امر جاری و جدی تبدیل شود، چرا که بسیاری از فدراسیونها شرایط جذب اسپانسر را ندارند آن هم به واسطه نداشتن فرصت تبلیغ از سوی رسانه صدا و سیما که تنها نهادی است که این امکان را در اختیار دارد، به علاوه این سازمان خود نیز دولتی است.

حال با این شرایط چطور باید انتظار داشت تا ورزش ایران در مسیر پیشرفت حرکتی مستمر داشته باشد.

به طور مثال واگذاری سهام باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال و ... از مهمترین بخش های  مصوبات مجلس در جریان بررسی لایحه بودجه 92 بود، این در حالی است که  هنوز خبری از این واگذاری به بخش خصوصی نیست و همچنان درگیری در بین رده های بالا مدیریتی نهادهای مربوطه ادامه دارد.

برهمین اساس این دو باشگاه امسال نیز بودجه دریافتی از وزارت ورزش داشته اند، هر چند که شاید مانند سالهای قبل نبوده است.

ظاهرا ورزش خصوصی ایران در سیستم دولتی باید همچنان به دنبال امکانات  بدود. تا روزی که معنای واقعی خصوصی سازی ورزش تحقق پیدا کند که مستلزم خصوصی شدن بخش های وابسته زیادی مانند صدا و سیما است، حال تا آن زمان این ورزش که بر اساس مدل جهانی و اساسنامه های تدوین شده باید خصوصی باشد، اما از طرفی نیز باید برای ادامه حیات همچنان نگاهش  به  امکانات دولتی باشد.