داوران امروز، یاوران فردا

سینمای کودک و نوجوان ایران سال‌های دهه 60 و اوایل دهه 70 سال‌های طلایی و پربار خود را سپری می‌کرد و کودکان و نوجوانان این سرزمین از تماشای فیلم‌های متناسب با سن و سال و حال و هوای خودشان لذت می‌بردند.

کد خبر: ۵۹۴۳۲۳

فیلمسازان فعال در این عرصه عموما دست‌پرورده کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال‌های پیش از انقلاب بودند که در سال‌های بعد طلایه‌دار سینمای پررونق کودک و نوجوان شدند.

دهه 60 و 70 با همه بضاعت‌های اندک سینمای ما خروجی به مراتب بهتری از سال‌های کنونی در زمینه فیلم‌های کودک و نوجوان داشت و مثل این روزها نبود که بچه‌ها در غیاب آثار خوب وطنی، خوراک فرهنگی خود را در میان فیلم‌ها و انیمیشن‌های خارجی جستجو کنند.

انتخاب چهره‌هایی چون کیومرث پوراحمد، کیانوش عیاری، مهتاب کرامتی، یدالله صمدی و محمد داوودی به عنوان داوران بخش سینمای ملی بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان گرچه نشانگر توجه جدی دوباره به حوزه سینمای کودک و نوجوان است و باید آن را به فال نیک گرفت، اما اشاره‌ای حسرت‌وار به حضور نداشتن همین افراد و سایر بزرگان و ستاره‌های ما در این زمینه دارد.

کیومرث پوراحمد که تسلطش بر موضوعات کودک و نوجوان را پیش‌تر و در سال‌های گذشته و با خلق آثار ماندگاری چون «قصه‌های مجید»، «بی‌بی چلچله»، «شرم»، «به خاطر هانیه» و «خواهران غریب» نشان داده، چرا نباید زمینه ادامه فعالیت مستمر و موفقیت‌آمیز را برای او فراهم کرد و به نیاز فراوان مخاطبان این گروه سنی پاسخ داد؟

چرا نباید از کیانوش عیاری، فیلمساز توانمند که با ساخت فیلم «شاخ گاو» برنده جایزه بهترین کارگردانی بخش بین‌المللی و بهترین فیلم بخش سینمای ایران یازدهمین جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان اصفهان شد، برای ساخت آثار خوب دیگری در این ارتباط بهره گرفت؟

همین که جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان با همه فراز و نشیب‌ها و اوضاع کنونی سینما به راه خود ادامه می‌دهد، جلوه بارزی از دغدغه‌های دلسوزانه سینماگران به نسل آینده‌ساز است، اما این بتنهایی کافی نیست و مشارکت چهره‌هایی چون عیاری، پوراحمد، صمدی و کرامتی نباید محدود به حضورشان به عنوان داور باشد و دوست داریم که در دوره‌های بعدی این جشنواره شاهد فعالیت موثر آنها به عنوان فیلمساز و بازیگر در سینمای کودک و نوجوان و یاری رساندن مستقیم‌شان برای اوج دوباره این گونه مغفول مانده باشیم. و در آرزویی کلی‌تر انتظار می‌رود سینمای ما پس از درمان اولیه دردهای چند ساله‌اش و بازگشت به مسیر متعادل اولیه، به رونق سینمای کودکان و نوجوان نیز بیندیشد تا خاطره سینمایی بچه‌هایمان را خودمان بسازیم، نه استودیوهای فیلمسازی آن‌‌ سوی آب‌ها.