شیطنت یا بیش‌فعالی؟

 اختلال نقص توجه در کودکان بیش‌فعالی نام دارد. این اختلال بین کودکان و نوجوانان حدود ۵ تا ٨ درصد شیوع داشته و شامل سه نوع پرتحرکی، کمبود توجه و رفتارهای تکانه‌ای می‌شود.
بچه‌هایی که دچار بیش‌فعالی از نوع پرتحرکی هستند، بچه‌هایی بی‌قرار و ناآرام هستند که هیچ‌گاه در یکجا به شکل ثابت نمی‌نشینند. در مدرسه با رفتارهای خود موجب برهم زدن نظم کلاس می‌شوند. این کودکان از انجام رفتارهای پرخطر لذت می‌برند و پرحرفی مشخصه دیگر این گروه از کودکان بیش‌فعال است.
کودکان بیش‌فعال، از نوع کم‌توجه، دائم در حال رویا‌پردازی هستند و این موجب تمرکز نداشتن در این کودکان می‌شود. این کودکان علاقه‌ای به انجام تکالیفی که نیاز به دقت زیادی دارد، نداشته و برای درس خواندن مشکل دارند. این بچه‌ها کلمات را در دیکته جا می‌اندازند، ولی در خانه که چیزی حواسشان را پرت نمی‌کند، بهتر می‌نویسند. این کودکان فراموشکار هستند و دائم وسایل خود را گم کرده یا جا می‌گذارند. این کودکان برای برنامه‌ریزی چند کار با هم نیاز به کمک دارند.
اما کودکان مبتلا به رفتارهای تکانه‌ای صبر و تحمل کمی دارند و میان صحبت‌های دیگران می‌پرند و نمی‌توانند صبر کنند که صحبت‌های طرف مقابل تمام شود یا حوصله ایستادن داخل صف در حیاط مدرسه ندارند.
این روانپزشک کودک است که تشخیص می‌دهد کودکی طبیعت پرتحرکی دارد یا دچار بیش‌فعالی است.
ژنتیک و عوامل بیولوژیک نقش مهمی در بروز این اختلالات در کودک دارد. در برخی مطالعات گفته شده، مصرف اسیدهای چرب و برخی ویتامین‌ها موجب بهبود بیش‌فعالی می‌شود، اما مطالعات فعلی هنوز آن را اثبات نکرده است.
درمان‌های دارویی و مهارت‌های تربیتی به والدین از راه‌حل‌های مشکل این کودکان است.

>> جام جم/ ضمیمه چاردیواری