جمع اضداد روی نیمکت‌ها

مرحله نیمه‌نهایی مسابقه‌های امسال فوتبال جام قهرمانان باشگاه‌های اروپا، مربیانی با طبع‌های بسیار متفاوت و به‌واقع جمع اضداد را روبه‌روی هم قرار می‌دهد.

آنها عبارتند از: خوزه مورینیوی به‌شدت خبرساز و اهل برخورد و سرشار از کاریزما، یوپ هاینکس آرام و متین و پژوهنده و مملو از احترام به خود و حریف، یورگن کلوپ مدرن و برون‌گرا و بشدت احساسی و بسیار شبیه شاگردان جوانش و سرانجام تیتو ویلانووای آرام، با شخصیت و درون‌نگر و فاقد جذابیت برای رسانه‌ها و حتی شاگردانش.

مورینیوی پنجاه ساله مظهر و نماد همه چیزهایی است که سایر مربیان می‌خواهند باشند و معمولا نیستند.

سرمربی رئال مادرید که کلکسیونر جام‌هاست و به لحاظ روحی تاثیر عظیمی روی تیمش دارد، به رغم تعریف و تمجیدهای برخی رقبا از او (شامل فاتح تریم که هفته پیش مغلوب وی شد) مردی است که از رقبایش نفرت دارد و در درجه اول با کاشتن همین عنصر نفرت در دل یارانش، راه‌های سخت صعود را طی می‌کند.

آبی‌اناری‌ها هم از او به عنوان ضد بارسایی‌ترین مرد دوران معاصر نفرت دارند، اما از یکسو شاگردانش از تاثیر عظیمی می‌گویند که آقای خاص بر آنها نهاده و مثل یک پدر دوم برای آنهاست و از طرف دیگر «مو» (آن طور که عده‌ای او را صدا می‌زنند) کار مربیگری‌اش را از 15 سال پیش در همین باشگاه ـ بارسلونا ـ شروع کرد البته در بارسلونا مربیان حرف اول را نمی‌زنند و بارسا یک تیم بازیکن‌محور است و نه مربی‌محور و دیدار برگشت اخیر آبی‌اناری‌ها با پاریسن ژرمن جدیدترین سند این موضوع بوده است و تا لیونل مسی به زمین نیامد مشکلات این تیم حل نشد و تیتو ویلانووا در کنار خط طولی زمین فرق زیادی با تماشاگران مسابقه نداشت، اما اگر چنین هم نباشد باید به این نتیجه برسیم که بیماری ویلانووای چهل و چهار ساله و ابتلای او به سرطان و روند درمان آن که چند بار در طول فصل باعث دوری وی از نوکمپ شده، از کارایی کادر فنی تیم کاتالونیایی کاسته است و ژوردی رورا، جانشین ویلانووا در روزهای درمان او چیزی بیش از سایرین نشان نداده است و در نتیجه کلید سرنوشت بارسلونا در مرحله نیمه‌نهایی پیکارهای امسال نه در دست مربیانش بلکه باز هم بازیکنان این تیم است و شما می‌توانید با خیال راحت فقط مسی را تماشا کنید!.

در اردوی بایرن مردی شصت وهشت ساله زمامداری می‌کند که تاثیرگذاری‌اش بر تیم تحت فرماندهی او بسیار بیشتر از کل اعضای کادر فنی بارساست و مردان آلیانز اره‌نا نمایش‌های توفانی امسال خود را مدیون وی هستند.

یوپ هاینکس 15 سال پیش سابقه قهرمان کردن رئال مادرید را در اروپا دارد و سومین مقطع مربیگری‌اش را در بایرن می‌گذراند و اگر امسال این تیم را با اقتدارـ شش هفته مانده به پایان رقابت‌ها ـ به‌عنوان قهرمانی بوندس‌لیگا رسانده، پیشینه قهرمان کردن همین تیم در سال‌هایی بسیار دورتر (89-1988)‌ هم در لیگ آلمان دارد و اگر به دنبال نشانه‌ها و سندهای حماقت سران بایرن هستید، آن را در تغییر دادن کادر فنی تیمشان در پایان فصل جاری و جدایی هاینکس از بایرن جستجو کنید و حتی آمدن پپ گواردیولای خوش‌‌سابقه به جای او به مونیخ، این تغییر عجیب و غریب را توجیه نمی‌کند.

سرکرده بورسیا دورتموند یورگن کلوپ است که حتی چهل‌وپنج ساله شدن او، روحیات کودکانه و پرشور وی را نستانده و ابراز احساسات او به گونه‌ای است که تصور می‌کنید او نه سرمربی مردان وست‌فالن، بلکه یکی از آنها و صرفا از بازیکنان تیم است.

کلوپ با روحیه‌ای شاد و جوانانه تیمی ساخته است که اگر دو سه مهره میانسال تیم همچون رومن وایدن فلر درون دروازه و سباستین کهل در خط دفاعی را نادیده بگیریم معدل سنی آن تا 22.5 سال پایین می‌آید که رقمی شگفت‌انگیز برای تیمی است که خیلی‌ها بازی انقلابی، سریع، فنی، البته پخته آن را برای فتح این رقابت‌ها کافی می‌انگارند.

هرچه هست به دلیل همین رویکردهاست که کلوپ را مناسب‌ترین جایگزین برای یواخیم لو می‌انگارند که قرار است پس از پایان جام‌جهانی 2014 تیم ملی آلمان را ترک کند. او مثل کلوپ ید طولایی در پرورش جوان‌ترها دارد و البته از شاگردان بالنده کلوپ در ترکیب تیمش به دفعات سود جسته و بهره‌های آن را هم گرفته است.