درد را به جان می‌خرند که زنده بمانند

باز هم این داستان با تماسی تلفنی آغاز شد. پزشک سرطان‌شناسی با دفتر روزنامه تماس گرفت و تعریف کرد قاچاقچیان مواد مخدر روش جدیدی برای تهیه متادون و ترامادول بازار سیاه تهیه کرده‌اند و گذرشان به بخش درمان سرطان برخی شهرستان‌ها افتاده است.

ما هم باورمان نشد تا این‌که جریان را از زبان بیماران سرطانی شنیدیم؛ همان‌ها که طاقتشان تمام شده است و آرزوی مرگ می‌کنند، نه به این دلیل که سرطان مثل پاک‌کن افتاده به جانشان و تکه‌های جسم‌شان را، حتی موها و دندان‌ها و سرخی گونه‌های‌شان را پاک کرده است یا درد، مار شده و توی رگ‌های تنشان می‌خزد؛ آنها بی‌صبر و افسرده‌اند چون هزینه‌های درمان سرطان آنقدر بالاست که ناچارند همه دارایی‌شان را خرج درمان کنند و آن وقت اگر زنده بمانند به آغوش خانواده‌ای بر می‌گردند که گاهی از شدت فقر، غذایی برای خوردن ندارند و اگر زنده نمانند خانواده‌ای را تنها گذاشته‌اند که شاید حتی هزینه‌ای برای کفن و دفنشان نداشته باشند.

حکایت تلخ نیازمندی سرطانی‌ها، به گوش قاچاقچیان مواد مخدر هم رسیده است. از طرفی، آنها می‌دانند گاهی وقت‌ها درد طوری امان این بیماران را می‌برد که به تجویز پزشکان، از بیمارستان‌ها، سهمیه متادون یا ترامادول تقریبا رایگان می‌گیرند و بعد با خودشان حساب و کتاب کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند هیچ طعمه‌ای بهتر از دردمندان نیازمندی که برای زنده ماندن، پی راهی برای تامین پول درمانشان می‌گردند، نیست.

به همین خاطر مدتی است سراغ بیماران سرطانی می‌روند و در ازای ماهی 400 ـ 300 هزار تومان، داروهای مسکن‌شان یعنی ترامادول و متادون را از آنها می‌خرند.

حتما می‌دانید که این داروها، خوراک گرانقیمت نشئگی خیلی از معتادان است و همین حالا که با هم حرف می‌زنیم در بازار سیاه، هر عدد قرص متادون پنج میل، هزار تومان و هر عدد قرص متادون 20 یا 40 میل، بیش از 2000 تومان و هر ورق قرص ترامادول که شامل 10 عدد قرص است، به قیمت هزار تومان فروخته می‌شود و همه اینها یعنی، قاچاقچی‌های مواد مخدر، داروی رایگان سرطانی‌ها را در ازای هزینه‌ای اندک، می‌خرند و به چند برابر قیمت در بازار سیاه به معتادها می‌فروشند و برخی بیماران سرطانی بویژه در شهرستان‌ها آنقدر برای تامین هزینه‌های درمانشان مشکل دارند که حاضر شده‌اند درد بی‌نهایت سرطان را تحمل کنند اما داروهای مسکن‌شان را بفروشند تا پول شیمی‌درمانی‌شان را جور کنند.

داستان تلخی است اما شما تلخی‌اش را به اندازه ما نچشیده‌اید آخر می‌دانید، ما این داستان را به روایت خود بیماران شنیده‌ایم با صدایی که از بغض می‌لرزد و وقتی گریه می‌شود، حرف‌های‌شان نیمه‌کاره می‌ماند.

مریم یوشی زاده  گروه جامعه