ایرانی‌ها حق دارند به ما بدبین باشند

وزیر خارجه اسبق انگلیس همچنین، نوشته است که غرب باید به دنبال عادی‌سازی روابط با ایران باشد، چراکه این کشور ظرفیت بالایی در تغییر اوضاع منطقه دارد.

استراو در این یادداشت آورده است: «تمام گزینه‌ها روی میز است» اکنون به جمله‌ای معروف بدل شده. این جمله کد رمزی است به این معنی که غرب هنوز هم گزینه استفاده از نیروی نظامی برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای ایران را جزو گزینه‌های خود نگاه داشته است. ما این هفته هم که مذاکرات میان ایران و 1+5 در قزاقستان آغاز می‌شود، این جمله را به کرات خواهیم شنید. من خودم هم قبلا این عبارت را به کار برده‌ام. اما هرچه بیشتر به آن فکر کردم، فهمیدم که این عبارت بیشتر از آنکه به مذاکرات کمک کند، مزاحم پیشرفت گفت‌وگوها است.

وی یاد آورشد: اگر ایران بخواهد به اسرائیل یا هریک از همسایه‌های عرب خود حمله کند، قوانین بین‌المللی کاملا مشخص است: کشوری که مورد حمله قرار گرفته، حق خواهد داشت تا تلافی کند. اما وقوع چنین حمله‌ای از سوی ایران بسیار بعید به نظر می‌رسد. بر اساس ماده 42 منشور سازمان ملل، شورای امنیت هم می‌تواند در صورتی که موضوعی «امنیت و صلح بین‌المللی» را در معرض تهدید قرار دهد، می‌تواند مجوز اقدام نظامی را صادر کند. همین قطعنامه‌ها بود که مجوز قانونی حمله نظامی به عراق در سال‌های 1991 و 2003 و همچنین حمله به لیبی در سال 2011 را ایجاد کرد. اما چنین قطعنامه‌ای که منطبق با ماده 42 باشد، علیه ایران وجود ندارد، و وجود هم نخواهد داشت.

وزیر خارجه اسبق انگلیس در این یاد داشت نوشته است:برای برون‌رفت از بن‌بست کنونی، لازم است تا دو طرف سیاست بیشتری به خرج دهند. طرف غربی باید درک بیشتری از روحیات ایرانی‌ها داشته باشد. تمام ایرانی‌ها، فراتر از دسته‌بندی‌های سیاسی که به آن تعلق دارند، وابستگی عمیق و مشترکی به هویت ملی خود دارند. آن‌ها بعد از آنکه برای چند دهه (با توجیهاتی درست) احساس کرده‌اند که حداقل از سوی انگلیس مورد تحقیر واقع شده‌اند، حالا می‌خواهند که با احترام با آن‌ها برخورد شود.

جک استراو می افزاید: عبارت «کار کار انگلیسی‌هاست» اکنون به مثالی رایج بین ایرانی‌ها تبدیل شده. افراد بسیار کمی در انگلیس هستند که اکنون از نقش فعال انگلیس در قرن نوزدهم در تحولات سیاسی ایران اطلاعات زیادی داشته باشند، اما ایرانی‌ها می‌توانند جزئیات آن را هم برای شما بگویند. از گرفتن حق امتیاز انحصاری تنباکو در دهه 1890، تا استخراج نفت ایران توسط شرکت «د آرکی پترولیوم» (که بعدها به «بریتیش پترولیوم» تبدیل شد)، تا روی کار آوردن رضا شاه، تا اشغال خاک ایران به همراه شوروی از سال 1941 تا 9146، و سازماندهی کودتای برکناری نخست‌وزیر مصدق در سال 1953 (که با همراهی سازمان سیا) انجام شد، و سپس همراهی و حمایت از رژیم بی‌رحم شاه تا زمان سقوطش در سال 1979، ما هیچ وقت نقش خوبی نداشته‌ایم. فکر کنید اگر ما جای آن‌ها بودیم و کسی این کارها را به ما می‌کرد، چه احساسی داشتیم.

بلافاصله پس از حادثه یازده سپتامبر، «محمد خاتمی» رئیس‌جمهور سابق ایران قول داد که با حرکت آمریکا در مبارزه با القاعده و طالبان همکاری فعالانه داشته باشد، و در چند ماه اول هم به این وعده عمل کرد. اما «پاداش» وی این بود که چند ماه بعد «جورج بوش» رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در ژانویه 2002 ایران را در کنار عراق و کره شمالی در «محور شرارت» قرار داد. این اقدام، اشتباهی جدی بود که میانه‌روها در ایران را تضعیف کرد.

وزیر خارجه اسبق انگلیس می نویسد: ایران در این مذاکرات به دنبال دو موضوع است. اولا یکی اینکه «حق کامل» این کشور بر اساس مقررات معاهده منع گسترش برای استفاده‌های صلح‌آمیز به رسمیت شناخته شود. این در حالی است که اسرائیل، هند و پاکستان که همگی به سلاح هسته‌ای مجهزند، هیچ‌گاه امضای معاهده منع گسترش را نپذیرفتند و کره شمالی هم که اکنون به دنبال افزایش توان اتمی‌اش است، در سال 2003 از این معاهده خارج شد. دوم اینکه ایران به دنبال آن است تا از انزوای جهانی خارج شود، و جایگاهی که در منطقه دارد به خصوص از سوی آمریکا به رسمیت شناخته شود.(فارس)