پل صیحه اندیمشک نیازمند ‌توجه بیشتر

این اثر که سال ۱۳۸۲ به ثبت آثار ملی رسیده، متعلق به دوران صفوی است و در هشت کیلومتری جاده اندیمشک به شوش و در حاشیه شرقی جاده واقع شده است.

پل صیحه در سال ۱۳۷۹ شناسایی و کار خاکبرداری و مرمت آن از سال ۱۳۸۰ آغاز شد. این بنا دارای ۱۲ دهانه است و در گذشته کاربری انتقال آب داشته است، به طوری که آب را به وسیله کانال به این منطقه آورده و پس از عبور آب از روی پل، زمین‌های کشاورزی آن طرف پل را آبیاری می‌کردند.

پل‌های آب‌رو نظیر این پل فقط به منظور آبیاری زمین‌های کشاورزی به کار می‌آید و به آنها آباره گفته می‌شود.

هرچند بخشی از این بنا نیمه اول دهه 80 توسط اداره میراث فرهنگی خوزستان مرمت شد، اما بخشی از سازه، مربوط به دهانه دیگر پل، تاکنون مرمت نشده است.

یکی از فعالان میراث فرهنگی درباره مرمت نیمه‌کاره پل به مهر می‌گوید: به نظر می‌رسد بخش‌هایی از این پل به صورت نمادین مرمت شده تا علاقه‌مندان شناختی از این سازه پیدا کنند.

مجتبی گهستونی با بیان این‌که این پل اثر مهمی در شهر اندیمشک است، می‌افزاید: این اثر تاریخی چون در مسیر این شهر تا اهواز قرار دارد، می‌تواند علاقه‌مندان زیادی را به سوی خود جلب کند، اما متاسفانه بازدید‌کننده این پل بسیار اندک و حتی می‌توان گفت صفر است، زیرا تقریبا از شهر فاصله دارد و برای مردم اندیمشک، شوش و دزفول که در نزدیکی آن قرار دارند، ناشناخته است.

وی تصریح می‌کند: از آنجا که برای مرمت این پل هزینه شده، بازخوردش باید حضور گردشگران و علاقه‌مندان باشد، اما جاده خاکی، دسترسی نامناسب، نبود تابلوی اعلام وجود سازه تاریخی در مسیر منتهی به یک اثر ثبت ملی شده و وجود یک تابلو با اطلاعات ناقص درباره این اثر تاریخی که شماره ثبت هم در آن وجود ندارد، از جمله مشکلات این سازه است.

سخنگوی انجمن دوستداران میراث فرهنگی خوزستان به عوامل تهدیدکننده پل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: با توجه به این‌که پل در مجاورت زمین‌های کشاورزی و سکونتگاه عشایر است، تعیین حریم نشدن آن احتمالا تخریب‌هایی را متوجه این اثر خواهد کرد.

گهستونی می‌افزاید: در ساخت پل صیحه به نمای پل توجه نشده و فقط جنبه کاربری و استحکامی آن دیده شده است. قوس دهانه‌ها یک اندازه نیست و دهانه ششم بزرگ‌ترین دهانه است.

به گفته وی، با توجه به این‌که در گذشته به دلیل شرایط زندگی مردم و نیاز به آب، اکثر سکونتگاه‌ها در کنار رودخانه و چشمه‌ها و مناطق آب‌خیز شکل می‌گرفت، احتمال وجود سکونتگاه‌هایی همزمان با این آباره در منطقه نیز وجود دارد. در نزدیکی این آباره در منطقه سبز آب، آباره دیگری وجود دارد که کاربری آن نیز مانند پل صیحه است.