بازیگر باید خواهش و تمنا هم بلد باشد

بله، می‌توان این‌طور توصیف کرد که «جرم هنری» از آن دسته کارهایی است که برایم حکم یک پروژه وسوسه‌کننده را داشت. بجز بازیگری، در تمام مراحل مختلف کاری آن حضور داشتم. نمی‌دانم می‌دانید یا نه، از 4 سال قبل در تدارک تولید این فیلم بودیم و در تمام این مدت با فیلمنامه آن زندگی کردم.

حدود 7 سال قبل بود که شرکت فیلمسازی‌ام را با همراهی یکی از دوستانم به راه انداختم. او طرحی درباره مرد جوانی داشت که به دلیل سرقت از بانک، زندانی شده بود. احساس کردم طرح خوبی است و حرف‌های تازه‌ای برای گفتن دارد. با ساشا گارواسی فیلمنامه‌نویس دیدار کردیم. او هم این طرح را پسندید و کار نگارش فیلمنامه را شروع کرد. 4 سال طول کشید تا این فیلمنامه بالاخره تبدیل به آن چیزی شود که می‌خواستم. نوع تعریف این داستان دیوانه‌وار خیلی مهم بود. پرورش شخصیت محوری قصه که در طول داستان تغییر مسیر و هویت می‌‌دهد و تبدیل به آدم دیگری می‌شود، از جمله نکاتی بود که نمی‌شد به‌آسانی از آن گذشت.

سفری را که او در طول قصه فیلم انجام می‌دهد. او را از این نظر دوست دارم که از آن دسته آدم‌هایی است که انگار به آخر دنیا و ته خط رسیده است. می‌دانید وقتی او را می‌بینیم، نه در حالت خواب است و نه بیداری. تماشاچی متوجه این نکته می‌شود که او هیچ رویایی در سر ندارد و تمام زندگی‌اش را بدون هدف و خشنودی سپری کرده است، اما اتفاقاتی که در ادامه داستان برایش رخ می‌دهد، شرایطی تازه را فراهم می‌کند که می‌تواند شانس دوباره او برای ایجاد تغییرات در زندگی‌اش باشد، اما ‌آیا سرقت بانک می‌تواند همان رویای نیمه‌کاره و ناتمام باشد؟ احساس می‌کنم همین مساله مزه و نمک کار است و باید به شیوه جدید و در عین حال غریبی، با آینده این شخصیت برخورد کنیم. در قصه فیلم، بحث خیلی زیادی درباره هویت می‌شود؛ هویتی که در طول کار تکامل و گسترش یافته و تغییر می‌کند. آنچه در «جرم هنری» اهمیت پیدا می‌کند، همین تغییر و تحول هویتی است و نکته مهم این است که این عمل چگونه صورت می‌گیرد. من پایان ماجرای هنری را دوست دارم. او به کمک عشق موفق می‌شود دوباره روی پای خودش بایستد و تلاش کند تا با تبدیل شدن به آدمی تازه، زندگی نوینی را در پیش بگیرد.

خب، نمی‌توان به این پرسش با آری یا خیر جواب داد. می‌دانید فقط بحث هالیوود نیست. شما به عنوان یک بازیگر، همیشه باید خواهش و تمنا کنید! (می‌خندد)‌ خیلی چیزها را باید گدایی کرد تا بتوان در دور رقابت‌ها باقی ماند. به همین دلیل، بازی در نقش هنری جذاب و با نمک بود. با آن که درحال بازی در نقش یک نفر بودم، ولی باید به صورت همزمان چند نقش را بازی می‌کردم. آن هم به یک شیوه خاص و عجیب و غریب. هر بار که هنری را می‌بینیم، متوجه تغییرات تازه او می‌شویم. با گذشت زمان او چهره انسانی‌تری پیدا می‌کند و احساس می‌کنیم با آدم تازه‌ای روبه‌رو هستیم.

البته. دیدن او در حالی که مشغول بازی در یک نقش کمدی است، فوق‌العاده بود.

آره! و همین نکته است که او را درخشان و بزرگ می‌کند.

طبیعی است که این اتفاق هر روز رخ می‌دهد. شما با تماشای هر بازی خوبی از یک بازیگر معروف مثل آل‌پاچینو یا جک نیکلسن به خودتان می‌گویند: «ای وای، ببین چه کار کرد!» و به خودتان نهیب می‌زنید که سعی کن بهتر باشی (می‌خندد)‌ متوجه این نکته شده‌ام که بازیگران بزرگ نقش‌های خود را به گونه‌ای طبیعی و راحت بازی می‌کنند که برای همه قابل باور است. در همه حال باید تلاش کرد در چنین راهی قدم برداشت.

یکی از همکاران تهیه‌کننده‌ام کارهای قبلی مالکوم را دیده بود و دوتای آنها را نشانم داد. فیلم‌های کوتاه و تبلیغاتی خیلی خوبی ساخته بود. همین باعث شد یک قرار دیدار با او بگذاریم. نوع نگاهش به سینما و قصه‌گویی را دوست داشتم و احساس می‌کردم زاویه دید خاصی دارد و می‌تواند در بخش فیلمبرداری، کارهای بزرگی انجام دهد. وقتی قصه فیلم را شنید، گفت خیلی با احساس است و مطمئن شدم او نسبت به کاراکترهای قصه فیلم، بی‌تفاوت و بی‌قید نیست. به من گفت فیلمنامه پایان روشن و امیدوارکننده‌ای دارد، ولی لازم است ماجراهای آن کمی عمیق‌تر باشد. حرف‌هایش باعث شد باور کنم او می‌تواند چیز خوبی از این قصه درآورد.

در حال بازی در «47 رانین» هستم که یک جورهایی در ژانر وسترن است. قصه در قرن هفدهم اتفاق می‌افتد و یک مشت سامورایی داخل آن می‌لولند. امیدوارم بتوانم کار تهیه‌کنندگی را در آینده ادامه بدهم. شرکت فیلمسازی‌ام هنوز سر جای خودش است و ورشکسته نشده است. فیلمنامه‌های مختلف را در آنجا می‌خوانیم. تکمیل می‌کنیم و در همان حال، برای آنها پول جمع می‌کنیم تا امکان ساخت آنها فراهم شود. در مورد فیلمسازی هم، چه بگویم... بگذارید ببینیم چه می‌شود! (می‌خندد)‌