نادال: واقعا فرسوده شده‌ام

اما مردی که اینک قهرمانی در 10 گرنداسلم را در کارنامه‌اش دارد و امکان تجدید قهرمانی‌‌اش در دوره جدید اوپن فرانسه (اوایل خرداد در شهر پاریس) اصلا کم شمرده نمی‌شود، آنقدرها هم به آینده امیدوار نیست. این اسپانیایی چپ‌دست و 26 ساله و جنگنده، چنان از قدرت‌نمایی‌های پیوسته جوکوویچ در 2 سال اخیر خسته و کم‌روحیه و بدبین شده که می‌گوید شک دارد تا پایان عمرش فاتح یک گرنداسلم دیگر هم بشود. جوکوویچ با احتساب نمایش فوق‌العاده‌اش در سال گذشته و ادامه‌دادن به آن روند در سال‌جاری، اینک در 6 گرنداسلم قهرمان شده‌است که این از نادال 4 مورد کمتر و از تعداد فتوحات راجر فدرر سوئیسی در این‌گونه تورنمنت‌ها 10 مورد کمتر است، اما حتی فدرر هم بعد از احیای مجددش در پاییز سال پیش و فتح پیکارهای چندی پیش ایندیان ولز در 31 سالگی مجال زیادی برای ساقط‌کردن رقیبی ندارد که به جبر 6 سال جوان‌تر بودن از او طبعا آینده‌ای طولانی‌تر از وی در تنیس حرفه‌ای خواهد داشت.

یک نقطه امیدوارکننده برای رقبای جوکوویچ این است که مردی که از 4 گرنداسلم سال 2011 در 3 تورنمنت قهرمان شد و هر سه را هم با قاطعیت برد، در ملبورن 2012 رنج زیادی برد تا به مقصود برسد و برای سومین‌بار اوپن استرالیا را ببرد و اندی‌ماری اسکاتلندی و رافائل نادال در گام‌های آخر نفس او را به شمارش انداختند. با این که خیلی‌ها این مساله را به آثار مصدومیت کاملا درمان‌نشده این صربستانی پرانعطاف ربط دادند، اما جوکوویچ در اواخر زمستان 2012 و اوایل بهار این سال دقایق آرام و مقتدرانه‌ای را در صحنه تنیس حرفه‌ای سپری نکرده و رقبا او را آزرده‌اند. با این حال نادال که در سال‌های 2008 و 2010 همچون جوکوویچ در 3 گرنداسلم از 4 گرنداسلم به عنوان قهرمانی رسید، چندان امیدی به آینده‌اش ندارد و معتقد است چنان در سال‌های اخیر کوفته شده که شاید دیگر نتواند سلطه بر این ورزش را از نو تجربه و جوکوویچ را ساقط کند.

نادال می‌گوید: «وقتی 10 سال به طور پیوسته و هر سال 11 ماه در میدان مسابقات تنیس حاضرید چنان از درون تهی می‌شوید که دیگر نمی‌توانید روی هیچ دستاوردی برای طولانی‌مدت حساب کنید.‌ حتی وقتی یو.اس.اوپن 2010 را با یک پیروزی 4 سته در برابر نوواک جوکوویچ در دیدار نهایی در نیویورک فتح کردم، طوری تخلیه انرژی و به لحاظ روحی و فکری تهی شدم که تا یکی دو هفته بعد نمی‌دانستم کجا هستم و چه می‌کنم. شاید به صدر جدول تنیسورهای صاحب بیشترین قهرمانی‌ها در گرنداسلم‌ها قدری نزدیک‌تر شده باشم، اما فشار وارده به من به حدی بوده و چنان فرسوده شده‌ام که می‌ترسم تا پایان عمرم حتی یک‌بار دیگر هم در این رقابت‌ها به رتبه نخست نرسم. بدی ورزش حرفه‌ای در بالاترین سطح آن است که هیچ‌گاه نمی‌دانید کی اوج می‌گیرید و چه زمانی کارتان به کلی پایان می‌یابد.‌ گاهی در اوج تلاش دچار یکی از آن مصدومیت‌های بدخیم می‌شوید که هیچ درمان کاملی بر آن یافت نمی‌شود و زمانی هم به لحاظ جسمی و فکری کاملا تخلیه می‌شوید. در هریک از این شرایط، هیچ چیز در آینده‌تان مشخص و قطعی نخواهد بود.»

مردی این حرف‌ها را می‌زند که 6 بار در اوپن فرانسه، 2 مرتبه در ویمبلدون و یک مرتبه در هریک از 2مسابقه اوپن استرالیا و یو.اس.اوپن اول شده تا صاحب 10 قهرمانی در مسابقات بزرگ چهارگانه تنیس باشد و این چیزی است که فقط فدرر، پیت سمپراس آمریکایی، روی امرسون و راد لیور استرالیایی و بیورن‌بورگ سوئدی در جمع مردان از آن فراتر رفته‌اند. اضافه بر این نادال که تا سال 2006 بیشتر یک فوق‌ستاره روی زمین‌های خاکی (Clay)‌ و نه‌چندان مقتدر روی سایر زمین‌ها به حساب می‌آمد، از آن پس با تمرین و ممارست طوری روی تمامی انواع زمین‌ها مهارت کسب کرده که اینک روی چمن و هاردکورت هم می‌درخشد و حتی قهرمانی‌هایش در گرنداسلم‌های استرالیا و آمریکا و ویمبلدون و ده‌ها تورنمنت دیگر نیز گویای همین مساله است.

شاید هم این از تواضع نادال است که به‌رغم تمامی این فتوحات عالی باز تاکید دارد که خود را اصلا یکی از بزرگان تاریخ تنیس نمی‌داند.

فقط 7 مرد شامل نادال توانسته‌اند در عمر ورزشی‌شان هر 4 گرنداسلم را ببرند و از دشواری آن همین بس که بورگ هرگز در یو.اس.اوپن، سمپراس، جیمی کانرز و جان مک‌انرو آمریکایی هرگز در اوپن فرانسه و ایوان لندل چکی، متس ویلاندر سوئدی، کی‌یرمو ویلاس آرژانتینی و جان نیوکامب استرالیایی هیچ‌وقت در ویمبلدون اول نشدند. با این حال انرژی عظیمی که نادال در راه فتح مسابقات مورد بحث صرف کرده و دشواری رویارویی با جوکوویچ که به هر حال قدری از او جوان‌تر و پرتوان‌تر است، تنیسور نامدار اسپانیایی را که از 2003 و با دروکردن عناوین قهرمانی تورنمنت‌های زمین‌های خاکی اوج گرفت به آینده چندان امیدوار نمی‌سازد. او در 4 گرنداسلم سال 2010 صاحب رکورد خیره‌کننده 25 برد و فقط یک باخت شد و آن تک‌شکست همزمانی حادث شد که او در یک‌چهارم نهایی اوپن استرالیا به سبب مصدومیت قادر به ادامه کارش نشد و مسابقه خود را نیمه‌کاره رها کرد. با این اوصاف وی می‌گوید که فتح هر تورنمنتی در تنیس و هدف قراردادن چنین چیزی مثل یک خودکشی است و از عهده هیچ‌کس برنمی‌آید.

این نکته‌ای ستودنی و پرارزش در نادال است که همیشه به پیشرفت بیشتر فنی در کارش می‌اندیشد و می‌گوید باید هر سال جدید را به گونه‌ای شروع کند که نسبت به سال قبل از آن پیشرفت فنی کرده باشد. او اولین قهرمانی از سری قهرمانی‌های مقتدرانه‌اش در رولان گاروس (اوپن فرانسه)‌ را که در سال 2005 به دست آمد، نخستین قهرمانی‌اش در ویمبلدون را که با پیروزی 5 سته او برابر راجر فد‌رر در یک فینال واقعا دراماتیک و بسیار طولانی حاصل آمد، مدال طلایش در المپیک 2008 پکن و نخستین و تنها قهرمانی‌اش در اوپن استرالیا را که به سال 2009 به ثبت رسید مهم‌ترین پیروزی‌های عمرش می‌خواند، اما او حتی اسپانیا را هم فاتح جام دیویس (تنیس تیمی قهرمانی مردان جهان)‌ ساخته است.

نیمه دوم سال 2009 با شکست او در اوپن فرانسه و مصدومیت و کنارکشیدنش از ویمبلدون برایش بسیار تلخ بود، اما نادال آن بازگشت پرشکوه را در سال 2010 داشت. آیا امکان دارد که وی آن سناریو را در ادامه سال 2012 و با ساقط‌کردن جوکوویچ در 3 گرنداسلم باقیمانده این سال تکرار کند؟ تنیس‌باز پراستقامت زاده پالمادومایورکا اسپانیا که در عرصه ورزش فوتبال تیم رئال‌مادرید را دوست می‌دارد و دوست نزدیک ایکر کاسیاس، دروازه‌بان معروف این تیم و کاپیتان تیم ملی اسپانیا است، همان‌طور که پیش‌تر گفتیم در این خصوص چندان امیدوار نیست. او صرفا می‌گوید: «من نشاط 10 سال پیش را ندارم و در این ورزش بدون این عامل به بالاترین نقطه نمی‌رسیم. البته من کم نخواهم گذاشت و برای فتح باقیمانده مسابقات سال 2012 هر چه توان دارم رو می‌کنم، اما ایستادن در نقطه قبلی برایم بسیار مشکل خواهد بود، مشکل‌تر از آنچه قادر به توصیفش باشم».