این‌بار راه نجات ندارم

چه ‌مدتی است در زندان هستی؟

حدود 2 سال، البته من قبلا هم زندان بودم. تقریبا 10 سال. بعد بیرون آمدم و به زندگی عادی برگشتم.

واقعا نمی‌دانم چه باید بگویم. خیلی عصبی بودم. اصلا کارهایم دست خودم نبود.

25 سال قبل به خاطر برخی مسائل زندانی شدم. حکمی که به من دادند اعدام بود. چند سالی در زندان ماندم و بعد درخواست عفو کردم. آن زمان خیلی تغییر کرده ‌بودم.

عبادت می‌کردم و از خدا کمک می‌خواستم و در زندان هم فردی آرام و بی‌دردسر بودم. کمیسیون عفو با درخواست من موافقت کرد و به حبس ابد محکوم شدم. 10 سال در زندان بودم. تحمل این‌که باید تا آخر عمر در زندان باشم خیلی برایم سخت بود.

این‌که بدانی آینده‌ای نداری و باید تا پایان عمر در زندان بمانی زجرآور است، اما من ناامید نشدم و تلاش کردم. سعی کردم آدم خوبی شوم و برای بار دوم درخواست عفو کردم و دوباره با درخواست من موافقت شد. با توجه به این‌که 10 سال در زندان بودم آزادم کردند.

دیگر کارهای خلاف را کنار گذاشتم و زندگی‌ام را ساختم. وقتم را با کار پر می‌کردم و در این مدت هیچ کار خلافی نکردم.

در کارهای ساختمانی بودم. زمین می‌خریدم و خانه می‌ساختم. سال‌ها بود که این کار را می‌کردم. تحصیلاتم هم در این زمینه بود.

من واقعا نمی‌خواستم این کار را بکنم، اما کنترل خودم را از دست دادم و نتوانستم درست تصمیم بگیرم. آنقدر عصبانی بودم که به عواقب کارم فکر نکردم.

چند سال قبل یکی از دوستانم او را به من معرفی کرد. گفت پسر خوبی است و از من خواست برایش وثیقه بگذارم تا از زندان بیرون بیاید. وقتی آزاد شد سعی کردم زیر بال ‌و پرش را بگیرم تا بتواند زندگی خوبی داشته‌ باشد، اما او از من سوءاستفاده ‌کرد.

با دوستم دوست بود. قصدم کمک بود. من به همه کمک می‌کردم. برایم فرقی نمی‌کرد می‌شناسمش یا نه. مقتول هم یکی از همان افراد بود. فکر می‌کردم به خاطر شرایط بدی که داشته به زندان افتاده‌ است.

وقتی از زندان آزاد شد او را با خودم سرکار بردم و گفتم می‌توانی کار کنی و عقب‌ماندگی مادی‌ات را جبران کنی، اما او به من خیانت کرد.

یکی دو سالی پیش من کار کرد تا این‌که یک روز متوجه شدم در تمام این مدتی که به او اعتماد کرده و قسمتی از کارم را به او سپرده بودم او به من خیانت می‌کرد. سند چند زمین را که به نامم بود با جعل سند به نام خودش و دوستانش کرده‌ بود.

من اسناد را به او می‌دادم تا کارهای اداری‌اش را انجام دهد و بتوانیم این زمین‌ها را بفروشیم. اما مقتول اسناد را به محضر برده و به نام خود کرده‌ بود.

متاسفانه نمی‌توانستم. کار قانونی روی این موضوع جواب نمی‌داد و اگر هم شکایت می‌کردم معلوم نبود چه اتفاقی بیفتد. ضمن این که آدم در آن شرایط عقلش درست کار نمی‌کند. وقتی عصبانی شدی دیگر نمی‌توانی خوب فکر کنی. البته سعی کردم با خودش حرف بزنم و مصالحه کنم. گفتم شکایتی ندارم و خسارتی هم نمی‌خواهم فقط زمین‌هایم را پس بده که قبول نکرد. کلافه‌ شده‌ بودم. من به او کمک کرده بودم، اما او به من پشت پا زد. نمک خورد و نمکدان شکست.

او هم واسطه شد، اما نتوانست کاری بکند. آخر تهدیدش کردم و گفتم می‌کشمت. باور نمی‌کرد. می‌گفت دروغ می‌گویی تو آدم این کار نیستی. اما من واقعا تصمیم خودم را گرفته‌ بودم.

از یک قاچاقچی خریدم. 700 هزار تومان پول دادم و سلاح را خریدم. شرایط روحی‌ام آنقدر بد بود که واقعا فکر می‌کردم باید دست به قتل بزنم.

نقشه‌ای در کار نبود. به خانه مقتول رفتم تا برای آخرین بار از او بخواهم املاکم یا پول‌شان را بدهد، اما باز هم گفت نمی‌دهم و تو هم نمی‌توانی از من اسناد را بگیری. درگیر شدیم.

کار بالا گرفت. دیگر کنترلی بر اعصابم نداشتم. سلاح را از جیبم درآوردم و به سمتش رفتم. گفتم اسناد را بده. خندید و گفت امکان ندارد. نمی‌دانم چه شد که به طرفش شلیک کردم.

3 گلوله. پشت سر هم به طرفش شلیک کردم و سینه‌اش را هدف گرفتم.

واقعا نمی‌خواستم او را بکشم، البته منظورم این است که با قصد کشتن‌ به خانه ‌او‌ نرفتم‌ ‌، اما من را عصبانی کرد و به سمتش شلیک کردم. چیزی که عذابم می‌داد رودستی بود که به من زد. من به او اعتماد کردم اما او من را نقره‌داغ کرد.

دوست مشترکمان آنجا بود. می‌خواست درگیری را بین ما فیصله بدهد، اما وقتی دعوا بالا گرفت همه چیز آنقدر سریع اتفاق افتاد که نتوانست کاری بکند.

وقتی گلوله‌ها را شلیک کردم انگار زمین زیر پایم لرزید. همین‌طور مبهوت ایستاده‌ بودم. دوستم به من نگاه کرد و گفت چه کردی؟ بعد با عجله از خانه بیرون رفت و چند دقیقه بعد با پلیس به خانه آمد.

بله، مقاومتی نکردم. همان لحظه بود که فهمیدم چه کرده‌ام. دوباره خاطرات زندان جلوی چشمم آمد و فهمیدم بدبختی شروع شد. من را به بازداشتگاه بردند و بعد از چندین جلسه بازجویی و تکمیل تحقیقات من را به زندان منتقل کردند.

نمی‌دانم. فکر نمی‌کنم. این‌بار دیگر شانسی ندارم. خداوند یک‌بار به من کمک کرد و من را از مجازات اعدام نجات داد، اما این‌بار فکر نمی‌کنم بتوانم نجات پیدا کنم.

این روزها برایم خیلی سخت می‌گذرد. می‌دانم تا چند وقت دیگر نوبت اجرای حکمم می‌رسد و من باید در سلول انفرادی شب را به صبح برسانم و اعدام شوم. خیلی به من سخت می‌گذرد.

از آنها درخواست بخشش دارم. کار بدی کردم. کاری که قابل جبران نیست.

آنها باید بدانند من نمی‌خواستم فرزندشان را از بین ببرم و از کاری که کردم بشدت پشیمان هستم. البته این را هم می‌دانم حرف‌هایی که حالا می‌زنم فایده‌ای ندارد و تاثیری در غم آنها ندارد، اما درخواست دارم یا زودتر من را قصاص کنند تا از این زندگی نکبت‌بار که گرفتارش شدم راحت شوم یا ببخشند و اجازه بدهند دوباره زندگی کنم.

در این سال‌های پایانی عمرم دیگر حرمتی ندارم، حتی خانواده‌ام با من مثل سابق نیستند. بسیاری از کسانی که در زندان هستند جوان‌اند و برای خود آینده‌ای متصور هستند.

اما من فقط فکر می‌کنم کی می‌میرم و کی این زندگی لعنتی در زندان تمام می‌شود. من در سنی هستم که باید به من احترام گذاشته شود و کوچک‌تر‌های فامیل به دیدنم بیایند، اما حالا در زندان با جانیان و قاتلان هستم. البته می‌دانم سزاوار این رفتار هستم، اما درخواست بخشش دارم.

مرجان لقایی