سکوت قانون در برخورد با کودک‌آزاری

ساعت 20 یک غروب بهاری در هوای گرم اردیبهشت خیلی‌ها را تا آخر شب برای خرید در خیابان‌ها و در ترافیک آخر شب معطل می‌کند، این زمان که گاه تا نیمه شب طول می‌کشد جولانگاه کودکان 8 ـ 7 ساله‌ای است که برای فروش فال و دستمال کاغذی و گاهی هم گدایی بین خودروها پرسه می‌زنند، یکی از کودکان ولی، روی جدول خیابان نشسته و با نگاهی خسته به خودروها نگاه می‌کند که ناگهان دستی از پشت به پس گردنش می‌زند و او چند قدم به جلو پرتاب می‌شود.

«اوه........» با صدایی بلند ناسزایی می‌گوید که قطعا معنی‌اش را نمی‌داند، مرد درشت هیکل گویی اما با خیزی به او می‌رسد و جای 4 انگشتش با سیلی محکم بر صورت پسرک می‌ماند و او که به این سیلی‌ها عادت کرده با یک اردنگی روانه خیابان می‌شود تا تمام فال‌هایش را تا شب بفروشد.

بسیاری از کودکانی که مورد آزار، کتک و شکنجه قرار می‌گیرند، سرپرست مناسبی برای حمایت ندارند، بیشتر این افراد از سوی ناپدری یا نامادری شکنجه می‌شوند و در بسیاری موارد والدین معتاد دارند. با چنین اوصافی دیدن کودکانی مانند هانیه 8 ساله که والدین معتاد دارد و به گدایی وادار می‌شده و بدسرپرست بوده در کلانشهرها دشوار نیست.

آنچه تحملش پذیرفتنی نیست، نبود قوانین حمایت از کودکانی است که در چند قدمی ما بر سر چهارراه‌ها یا محله‌های فقیرنشین از والدین معتاد و بی‌مسوولیت آسیب می‌بینند، اما نه بهزیستی، نه کمیته امداد، نه سازمان‌های غیردولتی و نه هیچ مرجعی برای سلب مسوولیت از والدینی که مهم‌ترین مسوول بروز بزه و ناهنجاری اخلاقی در کودکان هستند، اختیار ندارند.آنچه بروز کودک‌آزاری را از دیدن اعضای آسیب‌دیده کودکان سخت‌تر می‌کند، لحظه‌ای است که کودکان را به آغوش والدینی بازمی‌گرداند که از این کودکان متکدی و بزهکار می‌سازد یا کودکان را به دلیل مصرف روانگردان شکنجه می‌کند.

رسانه‌ای شدن شکنجه هانیه و واکنش دادستان عمومی و اعلام شماره‌ای از سوی او برای نخستین بار در قالب گزارش کودک‌آزاری‌ها از سوی شهروندان را می‌توان به فال نیک گرفت؛ به شرطی که خلأ قانون برخورد با والدین بی‌صلاحیت و کودک‌آزار، سازمان‌های حمایتی را به بازگرداندن آنان به آغوش خانواده وادار نکند تا چرخه آسیب سوءاستفاده از کودکان به دور باطل خود ادامه دهد. دردهای هانیه می‌تواند مقدمه نهضتی در مجلسی‌ها برای تدوین و تصویب قوانینی باشد که بازدارندگی کودک‌آزاری‌ها را منجر شود و از شکنجه و سوءاستفاده کودکان بعدی پیشگیری کند. چرا که وضعیت فعلی نشان می‌دهد، قوانین فعلی به اندازه کافی بازدارنده نبوده‌اند.