در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد؛
پروژهای که شما آن را هدایت کردهاید از جمله پروژههایی است که زمان قابل توجهی برای آن صرف شده است. یعنی بررسی روی دنیای انسانهای قد کوتاه و اینکه چرا آنها بندرت دچار دیابت یا مبتلا به سرطان میشوند. چرا چنیین تحقیقاتی و به طور خاص این مطالعه اینقدر به طول انجامیده است؟
نکتهای که نباید بیتفاوت از کنار آن گذشت این است که چنین پروژهای روی نمونههای انسانی انجام شده است. در این موارد دقت حرف اول و آخر را میزند. ما میتوانستیم این مطالعه را روی موشهای آزمایشگاهی نیز انجام دهیم، فرآیندی که در بسیاری از موارد دیده میشود. با این حال بررسی ارتباط عدم ابتلا به دیابت یا به حداقل رسیدن ابتلا به سرطان و کوتولگی از آن دسته مواردی نیست که بتوان آن را در دنیای موشهای آزمایشگاهی جستجو کرد. در این پروژه ما راهی نداشتیم جز اینکه به سراغ نمونههای انسانی برویم. از این رو خود به خود با مطالعهای روبهرو شدهایم که طول عمر زیادی داشته است، طول عمری بیش از دو دهه. در کل در آزمایشاتی که روی نمونههای انسانی پیش میرود باید مدت زمان زیادی را صرف آنها کرد. این مطالعه در مدت زمان طولانی که تقریبا 22 سال بوده انجام شده است و نکته مهم این که هنوز فازهای دیگری از آن باقی مانده است.
جهش ژنتیکی که شما مورد بررسی قرار دادهاید بشدت مورد توجه گروههای تحقیقاتی و همچنین مردم عادی که اخبار علمی را دنبال میکنند، قرار گرفته است. در این خصوص اطلاعات بیشتری ارائه کنید.
جهشی که ما آن را مبنای تحقیقاتمان قرار دادهایم در دریافتکننده موجود روی هورمون رشد به چشم میخورد. نتیجه فعالیت این جهش چیزی نیست جز اینکه فعالیت هورمون رشد با اختلال روبهرو شده و در نتیجه این هورمون عملا فعال نخواهد بود. البته اینکه این چه جهش ژنتیکی است و چگونه فرآیند رشد افراد را تحت تاثیر قرار میدهد نکته چندان تازهای نیست. با این حال ارتباط آن با عدم ابتلا به دیابت یا حداقل بودن احتمال ابتلا به سرطان در افرادی که دارای این جهش ژنتیکی هستند نکتهای است که بتازگی مورد بررسی قرار گرفته است.
فکر میکنید با استفاده از چه ابزاری این امکان وجود دارد تا هورمون رشد را در افراد عادی تحت کنترل قرار داد تا در آنها نیز احتمال ابتلا به سرطان یا دیابت به حداقل برسد؟
اگر بخواهیم پاسخ روشنی به این پرسش بدهیم باید به استفاده از داروهای مختلفی اشاره کرد که سالهاست به عنوان عامل سدکنندهای در راه ابتلای بدن به دیابت یا سرطان شناخته شدهاند. اما گذشته از دارو باید توجه ویژهای نیز روی رژیمهای غذایی داشت.
در حقیقت نوع رژیم غذایی که افراد در طول عمر خود دنبال میکنند سهم قابل توجهی در افزایش یا کاهش احتمال ابتلای افراد به دیابت یا سرطان دارد.
در این خصوص میتوان به رژیمهای غذایی حاوی پروتئین کمتر اشاره کرد. اما متاسفانه بسیاری از افراد به این نکته ساده توجه نمیکنند.
نظر شما درخصوص تاثیرگذاری فاکتورهای محیطی روی فعالیت یا عدم فعالیت هورمون رشد چیست؟
تحقیقات ما نشاندهنده این موضوع است که رژیم غذایی به عنوان یک فاکتور بسیار مهم محیطی در تاثیرگذاری روی فعالیت یا عدم فعالیت هورمون رشد قابل توجه است.
شما به عنوان هدایتکننده اصلی این پروژه تا چه حد امیدوار هستید که نتایج این مطالعه برای کمک به افراد عادی مثمرثمر باشد؟
هم اکنون افراد زیادی در سراسر جهان زندگی میکنند که صرفا به دلیل استفاده از رژیمهای غذایی نامناسب به دیابت یا سرطان مبتلا شده و فرآیند پیری نیز در آنها سریع است، اما تحقیقاتی که در سالهای گذشته انجام شده میتواند به این افراد کمک کند. در حقیقت تحقیقات اخیر ما بخش کوچکی از یک مجموعه عظیم تحقیقاتی است. من نسبت به آینده این پروژه امیدوارم. امیدوار از این نظر که مردم با استفاده از نتایج این بررسی میتوانند از همین امروز تلاشی دوباره را برای ایجاد تغییرات گسترده در رژیمهای غذاییشان آغاز کنند. این تغییر بزرگ میتواند به ایجاد تحول در زندگیشان منجر شود. در نتیجه آنها میتوانند بدن خود را در برابر ابتلا به بیماریهایی نظیر دیابت یا سرطان مصون کنند. حرف اصلی من این است که برای جلوگیری از عدم ابتلا به دیابت یا سرطان بهترین راه روی آوردن به رژیمهای غذایی مناسب است. این تغییر نوع نگرش میتواند در فرآیند پیری آنها نیز تاثیرگذار باشد. اگر نگاهی به جوامعی که در آنها مردم به جای استفاده از گوشت قرمز و مواد غذایی مملو از چربی و کلسترول بالا از سبزیجات، غلات و گوشت ماهی استفاده میکنند متوجه میشویم در آن جوامع میانگین عمر افراد نیز تا حد چشمگیری بالاتر است. از این رو تغذیه به عنوان یک فاکتور مهم محیطی میتواند در جلوگیری از ابتلا به دیابت یا سرطان نقش کلیدی ایفا کند.
آیا نتایج یافتههای اخیر شما در خصوص انسانهای کوتولهای که در نقاط مختلف جهان زندگی میکنند متفاوت است؟
این یک فرمول پیچیده است که ما فعلا چیز خاصی درباره آن نمیدانیم و در عین حال نمیتوانیم براحتی درباره آن پیشبینی کنیم. با این حال منطقی است تصور کنیم انسانهای کوتولهای که در سراسر جهان زندگی میکنند به دلیل جهش ژنتیکی مشابهی دارای چنین ساختاری شدهاند. به همین دلیل دور از ذهن نیست که تصور کنیم انسانهای کوتولهای که در نقاط مختلف جهان زندگی میکنند در برابر ابتلا به سرطان یا دیابت مقاومت نسبتا مشابهی داشته باشند.
دکتر والتر لونگو در یک نگاه
والتر لونگو مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته زیست شیمی از دانشگاه تگزاس شمالی اخذ کرده و سال 1997 نیز در همین رشته از دانشگاه کالیفرنیا در لسآنجلس مدرک دکتری خود را گرفته است. وی همچنین طی سالهای 1997 تا 2000 در دانشگاههای کالیفرنیا و کالیفرنیای جنوبی دوره پسادکتری را سپری کرده است. طی سالهای اخیر، عمده تحقیقات دکتر والتر روی زمینههایی نظیر فرآیند پیرشدن، زیست عصبیشناسی سلولی و شاخههای مختلفی از علم ژنتیک متمرکز بوده است. لونگو به عنوان استاد علوم زیستی تدریس میکند و در عین حال از آن دسته استادانی است که در کنار تدریس مشغول به تحقیق و ارائه دستاوردهای کابردی نیز است. وی بررسی مکانیسم نهفته در فرآیند پیری از ریزارگانیسمهای باکتریایی گرفته تا انسانها را با دقت زیادی دنبال میکند. در حال حاضر نتیجه مطالعه طولانی که بیش از دو دهه از عمر خود را صرف آن کرده را نیز ارائه کرده است.
مهدی پیرگزی
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد؛
جام جم آنلاین گزارش میدهد
جام جم آنلاین گزارش میدهد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد؛
یک فعال سیاسی:
یک نماینده مجلس:
در گفتوگوی «جامجم» با استاد حوزه و مبلغ بینالملل بررسی شد
گفتوگو با موسی اکبری،درخصوص تشکیل کمپین«سرزمین من»وساخت و مرمت۵۰خانه در منطقه زنده جان