عمر سلیمان راه‌ حل مصر نیست

به گزارش ایسنا، عبدالباری عطوان، مدیر مسئول روزنامه‌ فرامنطقه‌ القدس العربی در تحلیلی تحت عنوان "عمر سلیمان راه‌حل نیست" نوشته است:

« عده کمی از رهبران عرب با حسنی مبارک، رئیس جمهور مصر تماس گرفته و با وی در بلا و مصیبتی که دچار آن شده ابراز همبستگی کردند. ملک عبدالله بن عبدالعزیز، پادشاه عربستان و حمد بن عیسی آل خلیفه، پادشاه بحرین جزو اولین رهبران عرب بودند که با مبارک تماس گرفتند اما عجیب‌ترین مساله تماس معمر قذافی، رهبر لیبی با مبارک بود. کسی که طی 40 سال حکومتش همواره حامی انقلاب‌های مردمی در سراسر جهان بوده است.

آنچه که ما دریافته‌ایم این است که در جهان عرب جدید، جایی برای حکومت‌های دیکتاتوری سرکوبگری که به مرحله جنگ سرد و شعارهای آن دوره و گردش به دور محور شوروی سابق و یا آمریکا گرایش دارند، نیست. دوره ملت‌های جنگ سرد نیز پایان یافته و نسل اینترنت و فیس بوک جایگزین آنها شده‌اند؛ نسلی که به راحتی تسلیم قدرت تک محوری نمی‌شوند.

مصر در یک انقلاب حقیقی به سر می‌برد، انقلابی که جوانان شجاع رهایی یافته از بند ترس و وحشت آن را به راه انداخته‌اند و می‌خواهند نظام فاسد آن را ساقط کرده و مصر را به جایگاه جهانی‌اش باز‌گردانند.

مبارک بیمار نیز همچنان به کرسی حکومت چنگ زده و نمی‌خواهد بپذیرد که صدها هزار تن از ملت مصر شعار سقوط حکومتش و کناره‌گیری وی از قدرت را سر می‌دهند. وی نمی‌خواهد بپذیرد که رئیس جمهوری بی حزب و بدون حمایت مردمی شده و اکثر اعضای خانواده‌اش با اموالی که از این ملت گرسنه چپاول کرده‌اند از کشور فرار کرده و وی را تنها گذاشته‌اند.

وی اکنون بر خاموش کردن فوری آتش انقلاب حساب باز کرده و بر دادن دستور به برخی از عناصر نظامش جهت نقض امنیت، دزدی، قتل و غارت در مصر همانند آنچه که طرفداران زین العابدین بن علی، رئیس جمهور مخلوع تونس انجام دادند، حساب باز کرده است.

حسنی مبارک انسان باهوشی نیست، کسی که به اسراییل و آمریکا تکیه کرده خواسته‌های آنها را اجرا نموده و به توصیه‌های آنها و سازمان‌ اطلاعاتشان اعتماد کرده است. هرچند که این اعتماد بی‌جا بود زیرا با خواسته‌های مردم مصر و احساسات ملی اصیل آنها و گرایش‌های عربی و اسلامی شان که نیازی به اثبات ندارند، منافات داشت.

جرج بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا در براندازی حکومت‌ها در عراق و افغانستان به زور قدرت نظامی و با بودجه‌های هنگفت مالی و انسانی پیروز شد اما جانشین او باراک اوباما نمی‌تواند نظام‌هایی را که آمریکا روی کار آورده از خشم و انزجار ملت‌هایشان نجات دهد.

کمی با اوباما همدردی می‌کنیم زیرا مسئولیت سنگینی بر دوش اوست و توانمندی‌هایش نیز برای اولین بار در تاریخ آمریکا محدود.

در تمامی انقلاب‌های مردمی که علیه حکومت‌های کشورهای بلوک شرق انجام شده است، انقلاب‌کننده‌ها دوست آمریکا بودند اما در انقلاب‌هایی که در جهان عرب صورت می‌گیرد عکس این مساله صدق می‌کند زیرا آنها از آمریکا و طرح‌هایش در منطقه منزجر هستند. زیرا آمریکا ملت‌ها، آزادی‌ها و حقوق انسانی شان را برای حکومت‌هایی که از اسراییل و امنیت آن حمایت می‌کردند، قربانی کرده است.

اوباما نمی‌تواند برای نجات مبارک و یا حتی فراهم کردن شرایط برای خروج امن وی، ناو و تفنگدار بفرستد، به همین دلیل تلاش می‌کند تا این نظام همچنان باقی مانده و به فعالیت‌ خود به شکلی دیگر از طریق یک "غنوشی مصری" ادامه دهد، به همین دلیل شخصی بهتر از عمر سلیمان رئیس سازمان اطلاعات مصر و هم پیمان اسراییل و آمریکا برای این گزینه وجود ندارد.

سوالی که در این جا مطرح است این است که آیا ملت مصر و نمایندگان آنها این سناریوی آمریکایی - اسراییلی را می‌پذیرند یا خیر و با پاسخ به این سوال مشخص می‌شود که رئیس جمهور مصر چه زمانی دستور روشن کردن هواپیمای اختصاصی‌اش را برای یک رفتن ابدی صادر خواهد کرد.

ملت مصر تمامی سیستم‌های اطلاعاتی غربی و اسراییلی را با انقلاب و ایستادگی‌اش غافلگیر کرد و نشان داد که خواهان ریشه‌کنی نظام است، نه تغییر وجهه و ساختار آن.

ملت مصر ثابت کرد، هرگز نمی‌پذیرد که خون شهدایش پایمال شود و به همین دلیل است که تظاهرات در مصر رو به افزایش است و فریاد خشم و غضب ملت نیز شدت یافته است.

اما مشکل حکومت‌های عربی غرور و خودخواهی، خوی استکباری آنها و تحقیر نمودن ملت‌هایشان است. هنگامی که انقلاب‌های کمونیستی روی داد نظام‌های سرمایه‌داری غرب به خودشان آمده و با اقداماتی همچون تشکیل سندیکاها و انجمن‌ها و همکاری با خواسته‌های کارگران جهت بهبود شرایط شغلی و حقوقی مانع از رسیدن این انقلاب‌ها به کشورهایشان شدند. کاری که اسپانیا و جمهوری‌های موز انجام دادند و با ایجاد تحول در نظامشان رابطه خود را با ملتشان بهبود بخشیدند اما در نظام‌های عربی این امر روی نداد.

مبارک دیر یا زود خواهد رفت و عزم و اراده ملت مصر یقینا پیروز خواهد شد. این انقلاب گرسنگی نیست بلکه انقلابی است که خواهان بازگرداندن عزت از دست رفته مصر است. انقلاب ببرهایی که ریشه‌های فساد را خشک خواهد کرد و زمینه را برای طلوع صبح جدید، مصر جدید و منطقه عربی جدید و متفاوت فراهم می‌کند.

بستن دفاتر الجزیره و فیلتر کردن شبکه‌ها و سایت‌های اینترنتی و کلیه‌ این تدابیر هرگز از نظام مصر حمایت نخواهد کرد و موجب طول عمر آن نخواهد شد بلکه مبالغه نیست اگر بگوئیم نتایجی به عکس خواهد داشت.

من برای نظام‌های دیکتاتوری سرکوبگر و همراهان فاسد آن ابراز تاسف نمی‌کنم همانطور که عاقبتی شرافتمندانه را برای رهبران مخلوع و آسایش را برای آنها در تبعیدگاه‌های امنشان آرزو نمی‌کنم. مسلما چشم و قلب کسانی که مورد اهانت، ظلم، فساد و تکبر آنها قرار گرفته‌اند همواره آنان را دنبال خواهد کرد.»