حضور ایرانیان در آثار میرباقری

بعد از آثاری چون مسافری از ری، معصومیت از دست رفته و امام علی(ع)‌ او این بار به سراغ پرده‌ای از تاریخ اسلام رفته است که هیچ‌گاه مجال تصویر شدن پیدا نکرده‌اند. قیام مختار و پرداختن به مسائل بعد از واقعه عاشورا از جمله طرح‌هایی است که می‌تواند برای هر فیلمسازی که اندکی به تاریخ صدر اسلام علاقه‌ دارد، وسوسه‌انگیز باشد؛ اما این اقبال بلند میرباقری است که شرایط به گونه‌ای برای او مساعد می‌شود که می‌تواند بعد از نزدیک یک دهه تلاش حماسه مختار را بر صفحه تلویزیون روایت کند؛ اما این تنها بخشی از «هنر» این فیلمساز کاملا ویژه است. او در سریال مختارنامه، علاوه بر این که از تاثیر اسلام بر ایرانیان آن زمان سخن می‌گوید، از خدمات، ایثارگری‌ها و شهامت ایرانیان در یاری به نهال نوپای اسلام نیز غافل نمی‌ماند. داستان مختار از منطقه‌ای از ایران آن زمان آغاز می‌شود و حضور شخصیتی ایرانی به نام کیان که «مختار» را برمی‌انگیزاند تا از امام زمان خویش حمایت کند، برای من ایرانی غرورانگیز است؛ تعریفی که میرباقری از شخصیت کیان می‌دهد، یک تعریف «اسطوره‌ای» و «مانا» است و بیشتر شبیه پهلوانی است که ما ایرانی‌ها آن را در قصه‌های بی‌شمار قدیمی از آن سراغ داریم.

میرباقری در چند اثر تاریخی قبلی‌اش و بخصوص مسافری از ری هم تلاش کرده بود حضور پررنگ ایرانیان را در تاریخ پرفراز و نشیب اسلام تصویر کند. همچنان که او پیشتر خودش را آماده کرده بود تا سریال سلمان فارسی را جلوی دوربین ببرد؛ اما شرایط به گونه‌ای پیش می‌رود که مختار خودش را به او تحمیل می‌کند. میرباقری می‌داند که مخاطب ایرانی دوست دارد که «تصویر گذشته خودش» را در جریان یک اثر تاریخی که اتفاقا به بخش مهمی از تاریخ اسلام مربوط است، ببیند و میرباقری این فرصت را به او می‌دهد تا این «تصویر» به صورت منطقی و درست خود دیده شود.