پُستخانه

بدون نام: ...من چند تا ایمیل گذاشتم. می‌خوام همه ایمیلام رو با ایمیل جواب بدی لطفاً!... فقط با ایمیل جوابم رو بده...

افشین خبیری: احساس سپید من همچون رؤیاست که با تو معنا پیدا می‌کند و به آرامش ابدی می‌رسد و دل کوچکم را از خارهای روزگار محفوظ می‌دارد. نگاه آبی من همچون آسمان است که از وجود خورشیدی تو گرم می‌شود و نور و روشنایی را برایم به ارمغان می‌آورد. تار و پود هستی من همچون باران است که نغمه ترنم آن در صدای آوازهای تو خلاصه می‌شود و غزل عشق و امید می‌سراید...

شب جنگلبان: ...چند شب پیش به این نتیجه رسیدم نامه نوشتن (منظورم با کاغذ و خودکار) با ایمیل زدن خیلی فرق داره (حتماً الان می‌گی: این‌که معلومه!) ولی من از یه جهت دیگه می‌گم. اونم این‌که با دست نوشتن رو کاغذ بهتر می‌تونه احساس نویسنده رو برسونه. یه جور همزادپنداری؛ یعنی حس نویسنده در هنگام نوشتن یا در حین خوندن نامه‌ش...

سمانه زینلی از کرج: کاش می‌شد مثل پرنده توی آسمون رها شم/ نمی‌خوام حتی یه لحظه، دیگه از چشات جدا شم/ نمی‌خوام تو فصل غصه، رو تن کویر بشینم/ شبا با ریختن اشکام، باز اسیر رؤیاها شم/ می‌خوام از حضور سبزت تو شبای سوت و کورم/ با نگات جون بگیرم باز دوباره پر از صدا شم...

عاطفه ح. از قم: ...باران بارید و پلکهایم/ دست رد زدند به سینه خواب/ و من/ شعری عاشقانه سرودم/ قبل از این‌که احساسم از دهن بیفتد.

حامد جاویدنیا 20 ساله از برازجان: من دوست دارم یک مسابقه برگزار کنین تا ببینیم که رؤیای چه کسی از همه قشنگتر است! دوست دارم بدونم رؤیای آدمها چه شباهتی با خودشون داره. آخه اکثر ما آدما توی رؤیا و خیال زندگی می‌کنیم. حالا هر کی می‌خواد... قشنگترین رؤیاهاش رو توی یکی دو جمله خلاصه کنه و واسه این صفحه بفرسته.

محدثه: ...وقتی دکه‌ای محلمون می‌گه جام‌جم تموم شده، ما از کجا چاردیواری تهیه کنیم؟ یه سایتی، وبلاگی، نمی‌دنم چیزی نیست بروبچ توش نوشته شده باشه؟...

اشک: چند وقتی بود زل زده بود به اون پنجره و منتظر بود تا باز شه. هر روز پر از دلهره که بعد از باز شدنش چی می‌خواد بشه. روزها و شبها گذشت و کم‌کم اون عادت کرد به یه پنجره بسته و حرف زدن با آدم اون‌طرف. تا این‌که تو یه روز خیلی خیلی معمولی اون پنجره باز شد اما حیف، دیگه خیلی دیر شده بود و از پنجره این طرف چیزی نمونده بود غیر از دیوار یه برج... کاش هیچ وقت دیر نکنیم.

رؤیا میرزائی: «وقتی بارون می‌آید حس خیس شدن یه چکمه قرمز رو دارم؛ حس درختی که با بارون خیس شده تو پیاده‌رو، حس چتر سیاه عابری تنها، حس صدای ناودون پر آب تو کوچه خلوت». این اولین متن دفترچه خاطراتم بود که توی کوچه بچگیم جا موند اما حالا، باید تنهایی، چکمه‌پوش، از کنار درخت خیس توی خیابون، چتر به دست، با صدای شرشر ناودون برم تو کوچه بچگیم، تا خاطرات خیس‌خورده‌م رو به یاد بیارم.