داستان ایستگاه ‌‌هاچیکو‌

این سگ را حدود 85 سال پیش یک استاد دانشگاه توکیو بزرگ می‌کرد و هرروز که این آقا به سر کار می‌رفت، ‌هاچیکو او را تا ایستگاه بدرقه می‌کرد و هر وقت که مرد از سر کار بر می‌گشت‌ هاچیکو جلوی ایستگاه منتظرش بود و این کار هر روز در حال تکرار بود. ولی یک روز استاد مثل همیشه رفت سر کار و همان‌جا سکته کرد و از دنیا رفت و دیگر برنگشت. اما‌ هاچیکو چون نمی‌دانست، منتظر آن مرد بود. روز‌ها گذشت و ماه‌ها و سال‌ها سپری شد اما هاچیکو خسته نشد و بعد از 9 سال همان‌جا نزدیک ایستگاه مرد. مسافرانی که هر روز از آن ایستگاه می‌گذشتند، متوجه باوفایی آن سگ شدند و بعد از مدتی مجسمه فلزی آن سگ را روبه‌روی همان ایستگاه درست کردند. اما جالب این‌که در زمان جنگ جهانی دوم، دولت دستور داد از تمام فلزات در ژاپن برای ساختن اسلحه و وسایل جنگی استفاده کنند و به همین دلیل حتی مجسمه‌ هاچیکو را از جا کندند و برای جنگ استفاده کردند اما چند سال بعد از جنگ دوباره یک مجسمه فلزی ساختند و این داستان سگ باوفا بیشتر معروف شد.

این همان ایستگاهی است که من دو سه هفته پیش از آن برای شما نوشتم. سرانجام مجسمه‌ هاچیکو محلی شد که مردم در آنجا قرار بگذارند و منتظر همدیگر شوند.

وقتی من این داستان را می‌خواندم برایم جالب بود که 85 سال پیش هم در توکیو قطار شهری کار می‌کرده و این‌که در زمان جنگ ژاپن چقدر به آهن و فلز احتیاج داشته‌اند که حتی مجسمه‌ها را هم استفاده می‌کردند.

امیدوارم از داستان ‌هاچیکو خوشتان بیاید.

تا هفته دیگر خداحافظ