پلنگ صورتی 2 تیتراژی که ادامه ندارد

با شروع قصه فیلم، دیگر خبری از آن خنده سرخوشانه تیتراژ فیلم نیست. این خنده محو شده و جای خود را به گیجی می‌دهد. شخصیت‌های اصلی قصه همان کارهایی را در طول فیلم انجام می‌دهند که فیلمنامه و کارگردان آن از آنها خواسته است. این شخصیت‌ها قرار است لحظه‌های ناب و قوی کمدی فیلم را خلق کنند. ولی در طول قصه فیلم، تعداد لحظاتی که باید بیان‌کننده این لحن کمدی باشند کم است. برخی از شوخی‌های فیلم هم تحمیلی به نظر می‌رسند و نمی‌توانند بیننده خود را بخندانند. برای مثال می‌توان از سکانسی یاد کرد که کاراکتر سروان کلوزو قصد جریمه کردن ماشینی را دارد که در یک محل توقف ممنوع پارک کرده است. مشکل از کجاست؟ کمدی فیلم بی‌رمق است یا اینکه فیلم بیش از اندازه به میزان محبوبیت ستارگانی تکیه کرده که نقش‌های اصلی را بازی کرده‌اند؟ قصه فیلم شباهت زیادی به قصه‌های کلاسیک مجموعه پلنگ صورتی در دهه 60 میلادی دارد. این بار هم سروان کلوزوی بی‌دست و پا باید با یک باند خطرناک بین‌المللی به مقابله برخیزد. اما این قصه نمی‌تواند به صورت کامل با بیننده‌اش ارتباط برقرار کند. شاید پذیرش استیو مارتین به عنوان سروان کلوزو، کار را کمی مشکل می‌کند؟ اگر این‌طور باشد، پس چرا تماشاگران ارتباط خوبی با قسمت اول فیلم او برقرار کردند؟

بلیک ادواردز، کارگردان نسخه‌های اوریجینال و کلاسیک پلنگ صورتی، همکاری بسیار خوبی با پیتر سلرز، ایفاگر نقش سروان کلوزو داشت. او الهام‌بخش واقعی کارهای کمدی چند دهه قبل سینما بوده است و حتی دیگر آثار کمدی او هم، جزو آثار درخشان و کلاسیک سینما هستند. در عین حال پیتر سلرز هم یکی از استعدادهای درخشان و استثنایی دنیای سینما بود که نقش‌های کمدی فراموش‌نشدنی را روی پرده سینما بازی کرده است. او شخصیت کلوزو را به گونه‌ای جلوی دوربین بازی کرد که انگار حقیقتا وی آدمی است که نمی‌تواند خودش را با دنیای واقعی وفق دهد و این نکته‌ای است که حتی خودش هم از آن خبر ندارد. استیو مارتین هم حقیقتا یکی از استعدادهای درخشان سینما (بویژه در نقش‌های کمدی) است؛ اما برای این‌که یک سروان کلوزوی واقعی باشد، هنوز باید راه درازی را بپیماید. بازی او در این نقش، بیشتر به یک تمرین می‌ماند تا یک اجرا.

«پلنگ صورتی2» استفاده خوبی از جمع باشکوه بازیگران خود نمی‌کند. هیچ‌یک از بازیگران مطرح این فیلم، فرصت زیادی برای خودنمایی پیدا نمی‌کنند. حتی حضور این بازیگران برای اولین‌بار روی پرده سینما، باشکوه و جذابیت همراه نیست. آنها به یکباره به درون قصه فیلم پرت می‌شوند. این در حالی است که معمولا در فیلم‌هایی از این دست که بازیگران مطرح زیادی دارد، حضور این بازیگران با یک مکث و تاکید عمدی همراه است. این شیوه معرفی به شکلی غیرمستقیم به یاد تماشاچی می‌آورد که در حال ملاقات و دیدن بازیگر و کاراکتر مهمی است. در عین حال، بعضی از شوخی‌هایی که با نام و کاراکتر این بازیگران می‌شود فاقد جذابیت است. مثلا اندی گارسیا که در فیلم یک مامور پلیس ایتالیایی است و در تیم اکتشاف کلوزو کار می‌کند، دون کورلیونه نام دارد. نام فامیلی او برگرفته از کاراکتر معروف گنگستر فیلم کلاسیک «پدرخوانده» با بازی مارلون براندوست. اما در طول فیلم، هیچ بازی خاصی با این نام و یا کاراکتر آن نمی‌شود.