کار اصلی پس از پایان جشنواره

این یک بحث دیگر است و خیلی در چارچوب جشنواره نمی‌گنجد. برای تحقق این مساله باید بخش‌ها و نهادهای گوناگون دست به دست هم بدهند و برای یک یا دو سال برنامه‌ریزی کنند تا نتیجه مطلوب حاصل شود.

به نظرم می‌توان با برنامه‌ریزی کاری کرد که جشنواره موسیقی فجر،‌هم مرور آثار سال گذشته‌اش باشد و هم با آثار جدید،‌ چشم‌انداز اجراهای عمومی آینده را پیش‌روی مخاطبان بگشاید.

برای تحقق این هدف، نیازمند راه‌‌اندازی سازمان جشنواره‌ها هستیم که در آن برنامه چند ساله تدوین و اجرایی شود. تازه برای دست یافتن به اهداف چنین برنامه‌هایی هم باید بسترسازی‌های لازم صورت بگیرد.

ارکستر ملی ایران 8 ماه است که تعطیل شده و رهبر ندارد. آن وقت چگونه انتظار دارید به جشنواره بیاید. دیگر ارکستر‌های بزرگ هم دست‌کم به 3 یا 4 ماه زمان تمرین نیاز دارند که آن هم محتاج بودجه و مکان است. بی‌شک از جشنواره موسیقی فجر نمی‌توان انتظار داشت گروه‌ها و ارکسترهای بزرگ را سازماندهی و پشتیبانی کرده،‌ آنها را برای حضور در جشنواره آماده کند.

یک ارکستر بزرگ باید در طول هر ماه به اجرای برنامه بپردازد تا آمادگی هنری و فنی خود را حفظ کند. آن وقت می‌توان انتظار داشت تا جشنواره بتواند میزبان آنها باشد،‌ چون ارکستر سمفونیک تهران زیر نظر دفتر موسیقی اداره می‌شود، برنامه‌ریزی سالانه مناسب و دقیقی دارد و برای همین بدون دردسر و گرفتاری می‌توان آن را به جشنواره آورد.

بین مدیران و هنرمندان و نهادهای گوناگون با یکدیگر. در بهترین حالت ما باید به دنبال تشکیل یک شورای هماهنگی موسیقی کشور باشیم.

یعنی نهادهای سیاستگذار، برنامه‌ریز و اجرایی در کنار هم اهداف بلندمدت موسیقی کشور را تعریف و راه‌های رسیدن به آن را تعیین کنند.

در این فضا صدا و سیما، حوزه هنری، شورای عالی انقلاب فرهنگی، کمیسیون فرهنگی مجلس،‌ شورای فرهنگ عمومی، خانه موسیقی، انجمن موسیقی، وزارت آموزش و پرورش، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و بخش‌های گوناگون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید کنار هم دست به تدوین یک برنامه بلندمدت بزنند و همسو با یکدیگر حرکت کنند.

با شرایط جشنواره امسال که زمینه را برای شناسایی گروه‌های فعال جوان و شهرستانی فراهم کرده است، این رویداد را می‌توان طلیعه فعالیت‌های سال آینده دانست. البته به شرطی که زمینه و بسترمناسب فعالیت و اجراهای آنها را فراهم کنیم.

با این وضعیت فکر می‌کنم جشنواره بیست و پنجم فجر، هم کارنامه سال گذشته و هم برنامه سال ‌آینده است.

از مدت‌ها قبل تصمیم‌گیری شده بود، چرا که موسیقی نواحی جدای از اصالت خودش، فرآورده‌های بسیار دیگری را می‌تواند به دنبال داشته باشد. یعنی این موسیقی با توجه به ملودی‌های متفاوت و متنوعش، بکر بودنش، رویکردها و رنگ‌های متفاوتش می‌تواند الهام‌بخش دیگر شاخه‌های موسیقی ایران قرار بگیرد.

گسترش موسیقی نواحی و سرایتش به بدنه و اندام مجموعه بزرگ این هنر می‌تواند هویتی ملی و ایرانی به آن ببخشد.

ما باید ببینیم به جوان ایرانی قرار است چه نوع موسیقی‌ای را ارائه کنیم و ذائقه او را چگونه شکل دهیم. اگر فرهنگ موسیقایی نسل جوان ایران مبتنی بر پیشینه و ریشه‌های بومی سرزمین خودش باشد، بی‌شک بردیگر وجوه فرهنگی زندگی‌اش نیز تاثیر مثبت خواهد گذاشت.

کشورهای منطقه دارای اشتراکات فرهنگی بسیار عمیق و گسترده‌ای هستند که همنشینی آنها را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد.

در دوره‌های تاریخی متعدد، بسیاری از اعضای اتحادیه اکو در واقع یک کشور بوده‌اند و در یک حوزه تمدنی قرار داشته‌اند. گرد هم آمدن سنت‌های موسیقایی این کشورها می‌تواند به نفع فرهنگ همه آنها باشد.

این نظر قابل بررسی و بحث است؛ اما از آنجا که ما کشوری جوان هستیم و باید در زمینه موسیقی پاپ الگوسازی کنیم، نمی‌توانیم در این مورد بی‌توجهی نشان دهیم.

با این حال پس از پایان جشنواره براساس پرسش‌هایی که افرادی مثل شما مطرح می‌کنند و دغدغه‌هایی که وجود دارد باید بنشینیم همه چیز را مرور و آسیب‌شناسی کنیم .