ایده‌آل‌گرایی ونگر، افسوس هواداران

او از وقتی در تابستان 1996 به لندن آمد بدون توجه به قضاوت رسانه‌ها و کارشناسان راه خودش را رفته است؛ اما این روند در سال‌های اخیر آرسنال را به تیمی‌متوسط بدل کرده که تنها به لطف سازماندهی خوب در هر فصل میان 4 تیم برتر قرار می‌گیرد.

ونگر در کنار هیاهوهای رسانه‌ای که خود او عامل اصلی دامن‌زدن به آنها در هفته‌های اخیر بوده چشمش را روی بزرگ‌ترین و عیان‌ترین مشکلات تیمش بسته است. با گذشت 25 بازی از لیگ برتر،شکست اخیر این تیم در استمفورد بریج از چلسی به معنای پذیرش 30 گل بود؛ رکوردی که از سال 1996 تاکنون بدترین آمار برای توپچی‌ها محسوب می‌شود.

چنین آمار فاجعه‌آمیزی در این فصل بسیار است و میان آنها باخت هر 4 بازی به من یونایتد و چلسی در لیگ برتر می‌تواند از همه بدتر باشد. آرسنال در هیچ فصلی چنین آماری در مقابل این 2 تیم نداشت و گل‌های خورده آنها در 4 بازی این فصل هم آمار 10 2 را نشان می‌دهد که 4 گل از 10 گل را دیدیه دروگبا به ثمر رسانده است.

با توجه به نبود چهره‌های آشنای متعدد در آرسنال وجوان بودن این تیم و همچنین نخریدن بازیکنان گران قیمت در فصل نقل و انتقالات، شاید انتظار قهرمانی از این تیم چندان منطقی نباشد و با این نگاه جایگاه کنونی تیم قابل توجیه باشد. از سوی دیگر، تیم در مرحله اول حذفی لیگ قهرمانان باید با پورتو روبه‌رو شود که حریفی نسبتا ساده است و احتمالا از آن عبور می‌کند.

اما ضربه اصلی به هواداران این باشگاه خورده که مجبورند استدلال‌های عجیب و ایده‌آل‌گرایانه ونگر را برای یک‌فصل دیگر تحمل کنند و شاهد این باشند که قهرمانی لیگ برتر همچون 5 فصل قبل میان من یونایتد و چلسی تقسیم شود.

2 فصل قبل در چنین روزهایی آرسنال شرایط خوبی داشت، ولی شکستگی پای ادواردو در بازی با بیرمنگام همه چیز را عوض کرد. ادواردو در بهترین فرم خودش از میدان خارج شد و هنوز هم به شرایط پیش از آسیب‌دیدگی نرسیده است.

پس از او گیلبرتو سیلوا و ینس لمان هم تیم را ترک کردند، درحالی‌که سیلوا 3 ماه بعد در بازی مقابل تیم ملی انگلستان ارزش‌های خودش را نشان داد و المونیا که به جای لمان در درون دروازه توپچی‌ها قرار گرفت هرگز قدرت رهبری خط دفاعی تیمش را نداشت و گل‌های بدی که از چلسی و یونایتد در این فصل دریافت کرد این نکته را تایید می‌کند.

آرسنال در تمامی ‌این سال‌ها باخت‌های تحمیلی در جام‌های حذفی و اتحادیه داشته، اما متاسفانه مجری تحمیل همه این باخت‌ها ونگر بود که ارزشی برای این جام‌ها قائل نیست و در مصاحبه‌هایش این موضوع را به دفعات تکرار کرده است. سیاست او در مراحل تعیین‌کننده این جام‌ها، ذخیره توان تیم برای بازی‌های دشوار لیگ برتر و قهرمانان بوده، اما این سیاست هم با عملکرد اخیر آرسنال در 3 هفته اخیر بشدت نیازمند تجدیدنظر است، چراکه از زمان ذخیره انرژی با باخت 3 1 مقابل استوک سیتی در ورزشگاه بریتانیا، این تیم در 3 بازی اخیرش در لیگ به پیروزی نرسیده است.

غم‌انگیز است که ونگر این تجربه را در سال‌های قبل نیز داشته است، ولی انگیزه‌ای برای درس گرفتن از آنها ندارد. سال 2008 او تیمی‌ ضعیف را به اولدترافورد فرستاد تا در جام حذفی مقابل من یونایتد قرار گیرد و پس از باخت خفت بار 4 بر صفر، سه روز بعد تیم اصلی مقابل میلان باخت دیگری را تجربه کرد تا در عرض 4 روز آرسنال 2 جام را از دست بدهد.

از سوی دیگر، برخی کارشناسان درباره نبود چهره‌های تعیین‌کننده و مشهور دنیای فوتبال در آرسنال به بدهی سنگین باشگاه بابت ورزشگاه امارات اشاره می‌کنند، اما ریشه مشکلات باشگاه روی نیمکت ذخیره و در خط حمله در اعتماد به نفس غیرمنطقی ونگر به جوانان تیمش است.

باشگاه در آغاز این فصل در معامله‌ای شیرین «امانوئل آدبایور» و «کولو توره» را به مبلغ 41 میلیون پوند به من سیتی فروخت، ولی بخشی از این پول باید صرف خرید مهاجمان کارآمد می‌شد. ونگر برای این کار بیش از یک ماه فرصت داشت و از تمایلش برای این کار هم گفته بود، اما کاری انجام نشد و تکیه بر «بنتر» ناآماده در ‌3بازی تمامی‌ آرزوهای تکراری هواداران را بر باد داد. حتی مصدومیت «روبن فان پرسی» در ماه نوامبر هم نمی‌تواند بهانه‌ای برای این موضوع باشد، چرا که ونگر می‌دانست او به شکل صددرصد آماده، فصل را شروع نکرده و احتمال مصدومیتش در طول بازی‌ها بالاست.

هنوز هیچ‌کس دلیل واقعی خرید نکردن ونگردر ماه ژانویه را نمی‌داند. با نبود فان پرسی و سرحال نبودن «ادواردو» و مصدومیت‌های پیاپی او، شاید گزینه‌هایی چون «ایدور گودیانسن» می‌توانست به شکل موقت مشکلات آرسنال را حل کند، اما «هری ردنپ» با عملگرایی و به دور از اعتماد به نفس دردسرساز ونگر او را به خدمت گرفت تا در عوض «رابی کین» دردسرساز در باقی فصل به حضور تاتنهام بین 4 تیم بالای جدول کمک کند. با نتایجی که در این 3 هفته به دست آمد، شاید خود ونگر از این‌که نقش اسکروچ را در کریسمس بازی کرد و دست به جیب نشد، پشیمان باشد. اما آمار بد باشگاه، شواهدی را علیه او ترتیب داده که در عرض 14 سال حضورش در باشگاه به این شکل نبوده و ادامه نمایش به این ترتیب می‌تواند برای آینده او در باشگاه خطرناک باشد.

امیررضا نوری‌زاده