مهدی نورعلیشاهی

نوشابه‌ها هیچوقت رنگی نمی‌شوند

فوتبال دقیقا یک شیشه نوشابه گازدار است. نه از این رژیمی‌ها. از همان‌هایی که پسی می‌کند و برای لحظاتی حس خوبی به تو می‌دهد و بعد دیگر هیچ. دقیقا حسی آنی که تمام می‌شود. تا به حال به رابطه فوتبال و نوشابه‌ها فکر کرده‌اید که چرا همیشه در کنار زمین‌های سبز نوشابه‌ها و امثالهم که شادی‌های زودگذر می‌دهند را تبلیغ می‌کنند؟

کد خبر: ۲۶۱۸۰۴

بازی فوتبال برای همه آنهایی که کمی به امر آگهی‌های بازرگانی آشنایی دارند یک فرصت استثنایی به شمار می‌رود. یک مستطیل سبز و میلیون‌های چشم حریص که زل می‌زنند در چشمان جعبه جادو. همه چیز مهیاست. فقط کافی است جرقه را بزنید تا انبوه اطلاعات زوددفع! را راهی مغز بیچاره مخاطب کنید.

اما تا به حال به این موضوع هم فکر کرده‌اید که چرا همیشه زمان برگزاری فوتبال را می‌گذارند در بهترین زمان مخاطب‌پذیری از نظر آگهی‌های تلویزیونی؟ تلویزیونی‌ها اصطلاحی دارند که می‌گویند گل برنامه‌ها را به برنامه‌ای بده که چشمان زیادی به دنبالش هست. فوتبال پس مخاطب دارد زیرا همیشه در زمانی پخش می‌شود که مردم منتظر دیدنش هستند. اما آیا به این هم فکر کرده‌ایم که چرا تا به حال همین ساز و کار در برنامه‌های تلویزیونی که با زمینه فرهنگ و هنر تهیه می‌شوند رعایت نمی‌شود؟ هر روز نشست می‌گذاریم و مناظره که چرا برنامه‌های فرهنگی مخاطب ندارند. خب لابد باید از جایی فکری برایشان شود. جایی کجاست.خب همین تلویزیون می‌شود همان جایی که باید باشد. دیروز برنامه‌ای از شبکه اول سیما در مورد زندگی یک نقاش صاحب‌سبک و نقاشی هایش پخش شد. برنامه‌ای بسیار حرفه‌ای که در مورد زندگی منوچهر نیازی و عشقبازی‌هایش در مورد زندگی نقاشانه‌اش بود. بی‌انصافی است که اگر بگوییم برنامه سازی‌های فرهنگی ما ضعیف است. لااقل این برنامه که این را نشان نداد. همه چیز مناسب و بجا. اما نکته قابل توجه در این میان آن بود که این برنامه دقیقا‌ در بی‌مخاطب‌ترین ساعت تلویزیونی یعنی ساعت 9 تا 11 صبح پخش شد. زمانی که بسیاری مشغول کار هستند و زنان خانه دار هم به دنبال رتق و فتق امور خانگی‌اند.

حال تصور کنید که این برنامه که پر بود از رنگ و شادی‌های نقاشانه زمانی دیگر پخش می‌شد. زمانی مانند همان زمان‌هایی که برنامه‌ای مثل نود پخش می‌شود و به جای آنهمه درگیری‌های زبانی و غیر زبانی که در آخر شب می‌نشینند بر جان فکر مخاطب این بار رنگ‌ها و حرف‌های رنگین میزبان ذهن مخاطب می‌شد. واقعا قابل هضم نیست که چرا اصرار داریم که زمان‌های مرده رسانه‌ای را به برنامه‌های فرهنگی و هنری اختصاص دهیم. این امر نه در صدا و سیما بلکه در تمامی رسانه‌های دیگر و حتی رفتارهای روزمره ما نیز تسری دارد. باور ندارید با خودتان حساب کنید آخرین بار که از کنار یک نگارخانه هنری رد شدید چه زمانی بوده است آن وقت به عمق این اتفاق پی خواهید برد.