قدرت؛ پس تو کی می‌خوای به خودت بیایی؟!

نتیجه این انتخاب، قطعا به سود این سریال بوده، چراکه با حضور قریبیان، بازیگران دیگر تلاش خود را در جهت ارائه بازی بهتر افزون کرده‌اند و از سوی دیگر، حضور او در این سریال، حکم کلاس درسی را دارد که به شیوه ناخودآگاه و خودآگاه برای بازیگران این سریال به وجود آورده و در بده بستان‌های حسی عاطفی بسیاری از او می‌توانند از سطح و جنس بازی قریبیان متوجه بسیاری از نکات در عالم بازیگری شوند. همان طور که پوریا پورسرخ که در نقش مسعود (پسر حاج رضا)‌ بازی می‌کرد و پیش از این، در ارائه بازی کلامی و مطابقت بدنش با نقش‌ها، توانمندی خوبی از خود نشان داده بود، ملهم از بازی قریبیان، کوشیده است تمرکز بازی‌اش را بر چشمانش بگذارد و بازی‌اش را با توجه به مقتضیات نقش، درونی‌تر کند.

به طور قطع پورسرخ در تعامل با قریبیان، متوجه برخی از ضعف‌های خویش در بازیگری شده است، اما تلاش او در جهت تمرکز بر بازی چشمی به ما اثبات می‌کند که کوشش پورسرخ در این تعامل هنری، ستودنی است، چرا که بهره کافی را از این فرصت برده است و بر توانمندی‌هایش در بازیگری به واسطه این تجربه (بازی در کنار قریبیان)‌ افزوده است.

از ثمرات حضور این بازیگر پیشکسوت در این سریال که بگذریم، واقعیت تلخ این است که قریبیان پس از تولد دوباره‌اش پس از انقلاب، هنوز نتوانسته است بازی‌های درخشانش را تکرار کند. بازی‌های درخشانی که جایگاه رفیع اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 برای این بازیگر در سینمای ایران ایجاد کرد، اما پس از آن، قریبیان به سوی بازی در نقش‌‌های اکشن رفت و تقریبا بالغ بر 10‌‌سال در این جایگاه در جا زد.

بازی او در این‌گونه نقش‌ها اغلب بیرونی،‌ با حرکات ورزشی و استفاده از هیکل و قیافه مردانه‌اش بود و در دهه 80، از آن سینما روگردان شد.

اما در این تولد دوباره توانسته است انرژی و توانی را که در «ردپای گرگ» و «گوزن‌ها» از خود ارائه کرده بود، تکرار کند.

با آن که فرامرز قریبیان در نقش حاج رضا بازی نسبتا خوبی ارائه کرده است، اما همه می‌دانیم که حد توانمندی بازیگری او در سطح و رتبه بالاتری قرار دارد و خواستن این بازیگر است که می‌تواند به او در جهت ارتقای سطح بازی‌اش کمک کند.

وقتی قریبیان  با نقش قدرت در گوزن‌ها حد بالایی از بازی درونی را ارائه کرد به نحوی که بازیگر روبه‌رویش با آن‌که ستاره آن سال‌های سینمای ایران بود و در حرفه بازیگری قابلیت‌ها داشت، در بسیاری از لحظات و سکانس‌ها تحت تاثیر نقش‌آفرینی او بازی کرد، موید این نکته است که این بازیگر اگر بخواهد می‌تواند سطح خوبی از توانمندی‌هایش را ارائه کند و در کار خویش دائما به کشف و شهود برسد. بدون شک نگارنده در پی آن نیست بازی نسبتا خوب فرامرز قریبیان در «روز حسرت» را زیر سوال ببرد، صد البته در تمامی این نثر فواید حضور این بازیگر در این سریال بر شمرده شد.

نکته این است که قریبیان مثل زمانی که از سینمای اکشن فرار کرد، باید به خود بیاید و چند نمونه از تجربیات چهل ساله‌اش در عرصه بازیگری را به نحوی اعلا متجلی سازد.

شاید روزگار این حوصله را از او گرفته و لزوم به خود آمدن را برای تولد دوباره و بازی درخشان در آثار نمایشی از او سلب شده باشد.

امیر فرض‌اللهی‌