انقلاب فرانسوی سارکوزی

نشریه نیوزویک اخیرا گزارشی با عنوان "انقلاب فرانسوی سارکوزی" به چاپ رسانده است. در این گزارش آمده است: "وقتی دزدان دریایی سومالی قایق بادبانی فرانسوی را با 30 خدمه آن به گروگان گرفتند دولت فرانسه در کمتر از سه ساعت یک حمله متقابل را تدارک دید. در حالی که مذاکره کنندگان راجع به پول درخواستی از طرف دزدان دریایی گفت‌وگو می‌کردند، کماندو‌های فرانسوی با چتر‌هایشان در اقیانوس هند فرود آمدند و با کشتی‌هایی از فرانسه، آمریکا، بریتانیا، کانادا، آلمان و پاکستان از مجموعه نیروی دریایی تشکیل شده در سال 2002 همراه شدند. یک هفته بعد پول درخواستی گروگانگیر‌ها، پرداخت شد و گروگان‌ها سالم آزاد شدند. پس از آن نیروهای ویژه فرانسوی وارد عمل شده و با آگاهی از موقعیت یک قایق سومالیایی که شش دزد دریایی مظنون را جابه‌جا کرد به گشودن آتش و از کار انداختن موتور آن توسط یک تیرانداز از هلی کوپتر اقدام کردند. افراد مظنون زنده اسیر شدند و حالا در فرانسه زندانی هستند. در واقع این عملیات را نمی‌شود یک نزاع معمولی نامید بلکه چیزی در حد یک جنگ بود."

این نوعی از جنگیدن است که ارتش‌های غربی هر روز بیشتر از پیش آن را انجام می‌دهند. به طوریکه نیروهای جنگنده‌ی نسبتا کوچک و فوق‌العاده حرفه‌یی را به فواصل دور اعزام می‌کنند تا با نیروهای نظامی از کشورهای مختلف از معاهدات گوناگون هماهنگ شوند و برای عملی کردن تصمیمات تلاش کنند. این کاری است که فرانسه به خوبی انجام می‌دهد و شاید راهی برای گسترش نقش محوری آن در سازمان پیمان آتلانتیک شمالی باشد که از پایان جنگ سرد به طرز قابل توجهی تغییر کرده است.

چهار دهه پس از ریاست جمهوری دوگل در واقع نیکولا سارکوزی در اولین سال از دوره ریاست جمهوری‌اش از روابط صمیمانه با واشنگتن و تشکیلات قوی نظامی این کشور در آفریقا و بالکان برای کمک به بازسازی چهره عمومی فرانسه رسما به عنوان عامل هدایت کننده ناتو یاد می‌کند. در حال حاضر او تلاش می‌کند تا فرانسه را پیشرو در نیروی دفاعی اتحادیه‌ی اروپا قرار داده و نفوذش را به سمت شرق تا خلیج فارس و جنوب آسیا گسترش دهد.

اگر فرانسه واقعا به دنبال تثبیت خودش در صحنه جهانی است حالا بهترین زمان است که نیروهای آمریکایی در بسیاری از مناطق دنیا درگیر هستند و در بیشتر جاها شکست خورده و زمین‌گیر هستند. در واقع در سطوح صرفا نظامی ، سربازان فرانسوی از اوایل 1990 نقش مهمی در عملیات بین‌المللی ایفا کرده‌اند اما استقلال فرانسه از تصمیم‌گیری‌های ناتو، با اهمیت و از سیاست‌های معقول فرانسه بود که البته باعث اعتباراش شد. هم اکنون سارکوزی با همکاری ناتو و نیروی دفاعی اروپا در برنامه‌های دولتی‌اش به افزایش نفوذ و گسترش منابع نظامی محدود می‌پردازد.

این گزارش می افزاید: مدت‌ها بعد از خروج از ناتو حالا سارکوزی می‌خواهد بر سر میز تصمیم‌گیری در ناتو قرار داشته باشد.

به گفته پیرللوچه، نماینده‌ مجلس فرانسه طرح دفاعی و سیاست خارجی را در برنامه مبارزات انتخاباتی سارکوزی باید انقلابی در دسته‌بندی‌ها و روابط کشورهای اروپایی دانست.

قبل از 1966 پیمان ناتو تماما در باره‌ مقاومت گسترده ارتش‌ها برای مقابله با اتحاد جماهیر شوروی در میدان‌های جنگ اروپا بود. دوگل، رییس جمهور فرانسه به بهانه ضعیف شدن ارتش و احساس سرافکندگی از خیانت به کشورش و یا احساس قرار گرفتن در اتحادیه‌ تحت سلطه آمریکا از پیمان ناتو خارج شد. پس از آن نیروهای فرانسه در عملیات ناتو نقش نداشتند تا اینکه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی اهداف ناتو شروع به تغییر کرد.

جنگ تئوریک بزرگ که در آن هیچ تفنگی شلیک نمی‌کرد مبدل به بسیاری منازعات کوچک اما شدید با انبوهی از شلیک‌های واقعی شد. ارتش‌های کوچک توانستند نقش مهمی در کوزوو و بوسنی ایفا کنند و ژاک شیراک، رییس جمهور وقت اطمینان داد که فرانسه در آن مناطق حضور دارد. یک فرمانده با تجربه آمریکایی ناتو می‌گوید هر گاه همه نیروها دور هم جمع شوند، فرانسه حضورش را اعلام می‌کند البته این تصور همه آمریکایی‌ها نیست. وقتی ژاک شیراک در سال 2003 با حمله آمریکا به عراق مخالفت کرد، آمریکایی‌های عصبانی فرانسوی‌ها را میمون تسلیم شده نامیدند.

اما پیش بینی شیراک ثابت شد و به جای ترسویی و فقدان توانایی، نشانگر بردباری او بود. سارکوزی هم علی رغم همه همفکری‌اش با آمریکایی‌ها تمایل برای فرستادن نیروی نظامی به عراق ندارد اما با این همه عضو ارشد ناتو که 16 هزار نیروی حافظ صلح را در نقاط بحرانی در زمان اعلام استقلال کوزوو و هدایت می‌کند، فرانسه است.

هم اکنون فرانسه 80 درصد نیروی اتحادیه‌ی اروپا را که در خاورمیانه مستقرند تامین می‌کند، پایگاه فرانسه در جیبوتی در شاخ آفریقا و آب‌های پیرامون آن برای عملیات ناتو نقش حیاتی دارد. چشمگیر‌تر از همه یک پایگاه کوچک در ابوظبی است که فرانسه در حال ساختن آن است و از آنجا به اعزام نیروها به داخل و اطراف خلیج فارس می‌پردازد. اما بهترین برنامه فرماندهی سارکوزی در افغانستان پر مناقشه مختل شده است.

اتینی دیرورانه از موسسه مناسبات بین‌المللی فرانسه می‌گوید: آینده ناتو در افغانستان در مخاطره است. اگر ائتلاف در آنجا شکست بخورد ناتو مثل دیگر سازمان‌های بازمانده از جنگ سرد از صحنه خارج خواهد شد. او می‌گوید: سازمان‌های بین‌المللی که هرگز نمی‌میرند اما در واقع مرده متحرک هستند، در افغانستان اطمینان به پیروزی نیست، طالبان در حال بازگشت است و عادات قبلی در حال بازگشتن می‌باشد، در حالی که کانادایی‌ها، انگلیسی‌ها، هلندی‌ها و آمریکایی‌ها در حال جنگ سختی در جنوب و شرق هستند و آلمانی‌ها و ایتالیایی‌ها و دیگران که به عنوان حافظان صلح و نیروهای بازسازی ملی اعزام شده‌اند نسبت به ادامه درگیری‌ها بی‌میل هستند.

یک مقام رسمی ناتو در بروکسل می‌گوید‌: فرانسه در افغانستان با خودش در جنگ است. از یک طرف اگر سارکوزی نیروی نظامی را به مبارزه وارد کند به نوعی آمریکا را در دیگر جبهه‌ها حمایت کرده است مثل طرح او برای ساختن یک ساختار دفاعی از همه کشورهای اروپایی که می‌تواند در نقاط مختلف جهان با ناتو هماهنگ شود.

تا پیش از این واشنگتن هر گروهی مثل نیروهای اتحادیه‌ی اروپا را رقیبی برای منافعش می‌دانست اما به دلیل درگیری فراوان و جنگ‌های زیاد توجه رو به رشدی نسبت به بعضی نزاع‌ها مثلا در آفریقا و لزوم اتحاد با متحدان اروپایی وجود دارد اما از طرف دیگر برای سارکوزی حضور طولانی مدت در افغانستان سخت است زیرا جنگ هم از طرف جامعه عمومی و مردم مورد قبول نیست. در نهایت ماه آوریل در نشست سران ناتو در بخارست سارکوزی قول داد که گردانی از 700 سرباز را به خاورمیانه اعزام کند.

بنابراین آمریکایی‌ها می‌توانند نیروی بیشتری به منطقه‌ جنوب اعزام کنند. سارکوزی در طول یک مصاحبه هشدار داده که نه تنها افغانستان در خطر قرار دارد، بلکه پاکستان هم این خطر را احساس می‌کند و اگر اجازه دهیم افغانستان سقوط کند، پاکستان هم سقوط خواهد کرد.

                                                                                                                                       ایسنا