شرحی بر زندگانی عارف رازدار، مرحوم میرزا علی‌اکبر معلم رضوان‌الله‌علیه

آفتاب آمد دلیل آفتاب:
مرحوم میرزا علی‌اکبر معلم سال ۱۲۸۲ هجری شمسی در بیت شریفی که به علم و فقاهت و فضیلت مشهورند، دیده بر این سرای فانی گشود و در غروب غمبار بیستمین روز از آبانماه سال ۱۳۷۶، چشم از جهان فروبست و روح آسمانی‌اش به ملکوت اعلی پیوست.
در زندگی بهاری او خاطراتی به یادگار مانده است که هر لحظه آن شامل درسهایی گرانبها از عمر بابرکت فرزانه مردیست که گویی به راههای آسمان آشنا بود و آنچه را که بسیاری از نظاره آن عاجز بودند به تماشا می نشست و آنچه را که دیگری نمی شنید، به گوش جان استماع می فرمود.
پدر بزرگوارش مرحوم حجت‌الاسلام میرزا محمد معلم دامغانی از روحانیون با تقوا و اهل معنای منطقه بود. میرزا علی‌اکبر معلم، مقدمات علوم مذهبی را در پیشگاه پدر فرا گرفت و با هدف تکمیل آموزهای خویش جهت ادامه تحصیل به مشهدالرضا(ع) عزیمت نمود و خوشه‌چین خرمن دانش و بینش اساتید معظم آن سامان گشت. پس از چندی راهی قم شد و آن شهر را برای اقامت برگزید تا همجوار با حرم نورانی کریمه اهل بیت(س)، روح تشنه و کمال جوی وی را سیراب و به دریای بیکران معنویت پیوند دهد. طیّ این ایام، معلم در درس خارج فقه و اصول مؤسس کبیر حوزه مقدسه قم آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی(ره) شرکت می کرد و همزمان مراتب علوم باطن و معارف قرآنی را از روحانی زاهد مرحوم آیت الله حاج شیخ علی‌اکبر الهیان و استاد مبرز عرفان، مرحوم آیت‌الله میرزا محمد علی شاه آبادی فرا گرفت. سی سالگی میرزا علی اکبر معلم دامغانی مصادف است با تشرف او به حلقه تدریس عالم ربانی و فقیه صمدانی آیت‌الله شیخ موسی زرآبادی(رض) که در شهر قزوین به تربیت شاگردانی برجسته می پرداخت و راهنمای آنان در مسیر سیر آفاق و انفس بود.
با فوت مرحوم زرآبادی، بار دیگر به دیدار استاد خویش شتافت و در آینه حضور حاج شیخ علی‌اکبر الهیان، تماشاگر جلوه‌هایی از ناب‌ترین وجوه عالم وجود شد تا آنجا که عطش علم آموزی و حق شناسی، او را جرعه نوش شراب وصل میرزا مهدی اصفهانی و حاج شیخ مجتبی قزوینی نمود. میرزا علی اکبر معلم پس از اقامت کوتاهی در تهران به شهر دامغان مراجعت کرد و بنابر مصالحی که هیچگاه آشکار نشد، از لباس روحانیت بیرون آمد و در عرصه ای دیگر به زندگانی روحانی و نورانی خویش تا هنگام وفات ادامه داد و همچون سایر مردان خدا، گمنام زیست و بهترین روش برای صیانت از مرواریدی که در درون صدف جان خویش به امانت داشت را گمنامی دانست. «طوبی له و حسن مآب»

میرزا علی‌اکبر معلم و دوستی با امام خمینی رضوان‌الله‌علیه:
سابقه دوستی مرحوم معلم دامغانی با حضرت امام(رض) باز میگردد به هنگامی که این دو بزرگوار در حوزه علمیه قزوین از محضر تدریس علمای ربانی بهره مند می شدند و البته این رفاقت نیز تا آخرین لحظات حیات مبارک امام راحل عظیم الشان ادامه داشت. دوستی نقل می کرد که امام خمینی(ره) طی سالهایی که در قم بودند از طریق برخی افراد نامه هایی را خطاب به مرحوم معلم ارسال می نمودند که این مکتوبات پس از مطالعه ایشان به جهت عدم دسترسی عوامل رژِیم شاه به مفاد نامه ها، در بخشی از باغچه حیاط خانه شخصی او پنهان می شد. برخی از این نامه ها در مجموعه اسناد جمع آوری شده توسط مرحوم حجت‌الاسلام والمسلمین مروی موجود است.