در سوگ «حیایی» که کم شده است!

حالا مسابقه گذاشته‌ایم برای بردن آبرو! مستند به هیچ و پوچ، غیبت می‌کنیم و تهمت می‌زنیم! حرام خدا را در رقابت‌های نامیمون دنیوی، به حلال مبدل نموده و به‌راحتی، حرمت‌‌هایی را که حق تعالی مراعات‌شان را واجب دانسته، می‌شکنیم. آری! فرمود که در آخرالزمان، مردمان غربال گردند تا پاکان از آلودگان و سره از ناسره شناخته شود.امکان ندارد کسی به دیگری ظلمی روا دارد و تبعات همان‌ ستمکاری و کم‌انصافی، روز دگر، دامان خودش را نگیرد!... در آموزه‌های دینی و اخلاقی ما‌ آن‌که برای انتقام‌جویی و کینه‌‌توزی و... به حیثیات انسان‌ها لطمات جبران‌ناپذیر می‌زند و مصدر هتک آبروی آبرومندان می‌شود، با‌فرد یا افرادی که آن اتهام را اشاعه می‌دهند، شریک است و‌ در مجازات آن معصیت بزرگ، سهیم. 
از غیر متدینین و‌ مدعیان دینداری توقع خاصی نیست که حدود و‌ ثغور موازین شرعی را رعایت نمایند اما از آنان که نماز می‌‌خوانند و به اوامر و نواهی دین، پایبندی دارند، هرگز توقع نمی‌رود با قصور و‌ تقصیر، تشییع فاحشه کنند و بوی آزاردهنده تباهی رادرجامعه ایمانی بپراکنند!بایدبدانیم که تعبیر اشاعه «فحش» و«فحشاء» و«فاحشه» به‌معنای وسعت‌بخشیدن به هر رفتار و گفتاری است که زشتی آن بزرگ باشد! قرآن کریم در آیه ۱۹ سوره مبارکه نور، پیرامون مجازات مرتکبان چنین معصیتی می‌فرماید: « إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ »‌؛ «کسانى که دوست دارند کارهاى بسیار زشت [مانند آن تهمت بزرگ] در میان اهل ایمان شایع شود، در دنیا و آخرت عذابى دردناک خواهند داشت، و خدا [آنان را] مى‌شناسد و شما نمى‌شناسید»