ونزوئلا؛ قتلگاه امپریالیسم آمریکایی 

واقعیت میدانی این است که جنگی فراگیر علیه ملت‌های بیدارشده آمریکای لاتین در جریان است؛ ملت‌هایی که دیگر نمی‌خواهند سلطه امپریالیسم آمریکا بر زندگی آنها ادامه یابد.

به طور خاص ونزوئلا از سال 1999 با پیروزی هوگو چاوز مسیری را آغاز کرد که جوهره آن بر استقلال از نظام امپریالیستی جهانی، اتکا به مردم، پاسخ به نیاز‌های مردمی، تدوین برنامه‌های توسعه براساس منافع ملی و ایجاد کنترل و در اختیار گرفتن کامل بر منابع ملی استوار است. 

این انقلاب چاوز و سایر ملت‌های آن منطقه را باید در بستر سیاست آمریکا در آنجا فهمید که این کشور را براساس دکترین مونروئه برای مدت‌ها حیاط خلوت خود تلقی می‌کرده است.

بر این اساس مشاهده می‌کنیم آمریکا بار‌ها در کشور‌های آن منطقه دخالت کرده، کودتا به‌راه انداخته و حتی دست به اقدامات نظامی زده است. این امر تنها یک اختلاف سیاسی نیست بلکه نبردی سرنوشت‌ساز میان جبهه مقاومت در آمریکای لاتین و نظام امپریالیستی ایالات متحده به‌شمار می‌رود. 

‌به‌نظر می‌رسد دونالد ترامپ که نتوانسته در هیچ حوزه‌ای از سیاست خارجی‌اش دستاوردی کسب کند، بازگشت به آمریکای لاتین و تسلط بر ونزوئلا را لقمه آسانی در نظر گرفته است و مشاهده می‌کنیم از چندی پیش در این راستا آرایش نظامی گسترده‌ای اتخاذ کرده و حتی دست به اقداماتی نظیر حمله به قایق‌ها، کشتن افراد (۲۷‌نفر) و تهدید‌های علنی به انجام عملیات مخفی زده و در نهایت اروپا هم با ارائه اعطای جایزه صلح نوبل به یکی از سران مخالف نظام ونزوئلا چهره‌سازی برای مخالفان و ایجاد توجیه لازم برای دخالت‌های آمریکا را در دستور کار خود قرار داده است. نکته قابل تأمل اینجاست که رئیس‌جمهور ایالات متحده با اعلام علنی فرمان خود به سیا برای خرابکاری در ونزوئلا صراحتا اعلام کرده کشورش دنبال اجرای عملیات مخفی در آن کشور است؛ عملیاتی که هدف آن ضربه زدن به اهداف مشخص در خاک ونزوئلاست. این اقدامات_ از جمله ترور_ به وضوح اعلام شده و صرفا تهدید یا بلوف نیست. تاریخ آمریکای لاتین سرشار از این اقدامات است، اما قبلا این اقدامات به‌وضوح صورت نمی‌گرفت، اما رویکرد فاشیستی ترامپ و حامیان او این موضوع را در کمال وقاحت علنا اعلام می‌کند. 

‌با این حال اگرچه دشمن حتی به سران کشور از جمله آقای مادورو نیز تهدید ترور وارد کرده، اما پیش‌بینی می‌شود انسجام مردمی در ونزوئلا چنان بالاست که حتی در صورت حذف یا ترور و برخی چهره‌های کلیدی، روند انقلاب ادامه خواهد یافت. مردم ونزوئلا در روستا‌ها و محلات فقیرنشین بسیج شده‌اند تا از کشور خود دفاع کنند. 

برای درک بهتر این موضوع می‌توان به نمونه‌های مشابه در جبهه مقاومت غرب آسیا اشاره کرد. برای مثال تصور دشوار بقای مقاومت بدون سیدحسن نصرالله یا شهادت سردار قاسم سلیمانی که نه‌تنها حرکت انقلابی را متوقف نکرد بلکه روحیه رهبری و انگیزه مبارزه را تقویت نمود. چنین وقایعی توده‌های مردم آمریکا و دیگر نقاط جهان را بیش از پیش بیدار کرده و در مسیر مبارزه با نظام سلطه همبستگی ایجاد کرده است. 

در این راستا، حمایت کشور‌هایی مانند روسیه، چین و ایران همکاری نظامی آنان با ونزوئلا نیز قابل توجه است، اما مهم‌ترین نکته حمایت مردمی از حکومت فعلی ونزوئلاست. طبق آخرین نظرسنجی‌ها، ۹۴درصد مردم ونزوئلا مخالف مداخله ایالات متحده هستند و این رقم به روشنی نشانگر سطح بالای آگاهی و آمادگی عمومی است. 

دخالت نظامی احتمالی آمریکا در ونزوئلا بدون شک تبدیل به قتلگاه امپریالیسم خواهد شد؛ تجربه‌ای به‌مراتب سنگین‌تر از شکست در ویتنام. این واقعیت تلخ، اما مهمی است که ایالات متحده امروز با جریانی فاشیستی در سطح جهانی مواجه است که ابایی از هیچ جنایتی ندارد. نمونه عینی آن فجایعی است که در غزه به‌بار آورده‌اند: زمین‌های سوخته، نابودی زیرساخت‌ها و از بین رفتن هرگونه امکان زندگی. 

آیا آمریکا این توانایی را دارند که چنین وضعیتی را در ونزوئلا نیز ایجاد کنند؟ جواب مثبت است، اما نکته کلیدی اینجاست که علاوه بر توان دفاعی آنچه بازدارنده اصلی است، حضور مستمر، سازمان‌یافته و آگاهانه مردم در صحنه است؛ همان مؤلفه‌ای که ونزوئلا را در برابر تهاجم تا‌کنون بیمه کرده و خواهد کرد.