منطقه ما همواره برای قدرت‌های بزرگ جهان یک موضوع اساسی بوده است؛ به‌گونه‌ای که این قدرت‌ها همواره تلاش کرده‌اند بر کل منطقه تسلط پیدا کنند، زیرا این منطقه به دلایل متعدد، اهمیتی راهبردی دارد و هر دولت قدرتمندی برای بقای خود، تسلط بر آن را ضروری می‌داند. واقعیت این است که ملت‌های منطقه ما، اگرچه پراکنده و از هم جدا نگه داشته شده‌اند، باید این حقیقت را دریابند که بقای ما، منافع ما و هویت ما در برابر عزم و اراده قدرت‌های بزرگ، تنها با همگرایی و همکاری جمعی تضمین می‌شود. باید در مسیر پیشرفت یکدیگر تلاش کنیم؛ چراکه قدرت‌های بزرگ، هرگز اجازه نداده‌اند مردم و دولت‌های این منطقه به استقلال واقعی، قدرت، عمران و آبادی و اعتبار بین‌المللی دست یابند.
مردم منطقه، طی قرون گذشته و تا امروز، بارها در برابر سلطه خارجی ایستادگی کرده‌اند. از جنگ‌های صلیبی گرفته تا جنگ جهانی اول و دوم و اکنون در عراق و دیگر نقاط منطقه، همواره با ایثار و تلاش توانسته‌اند از موجودیت خود دفاع کنند و تا حدودی از سلطه کامل خارجی جلوگیری نمایند. انقلاب اسلامی ایران، از آغاز، با تأکید بر حفظ احترام متقابل و حمایت از ملت‌های منطقه، مسیر متفاوتی را برگزید؛ مسیری که از همان ابتدا، خشم و غضب قدرت‌های بزرگ را برانگیخت. در اینجا بد نیست یادآور شوم که پیش از انقلاب اسلامی، در ۲۷ مرداد، شاه وقت پیامی داد که امروز نیز بسیار قابل تأمل است؛ او گفت: «دولت‌های بزرگ اجازه نمی‌دهند ایران در شکل کنونی خود حفظ شود.» این جمله به‌خوبی نشان می‌دهد که قدرت‌های خارجی همواره درپی تغییر ساختار و تضعیف کشورهای مستقل منطقه بوده‌اند.
جمهوری اسلامی ایران، از زمان پیروزی انقلاب تاکنون، در راستای تقویت محور مقاومت، در حد توان خود عمل کرده و همچنان در این مسیر گام برمی‌دارد. با این‌حال، کشور ما در این مدت با انواع و اقسام جنگ‌ها - مستقیم و غیرمستقیم - مواجه بوده است: از جنگ اقتصادی و تبلیغاتی گرفته تا جنگ سیاسی و حتی جنگ فرهنگی. کسانی که جز این می‌اندیشند یا واقعیت را نمی‌بینند یا خود را به نادانی می‌زنند. بنابراین، باید هوشیاری کامل در میان دستگاه‌های مختلف کشور وجود داشته باشد تا بدانند این جنگ همچنان ادامه دارد و پایان نیافته است. مقابله با این وضعیت، نیازمند استمرار آگاهی، وحدت و همگرایی در سطح منطقه است.
