فیلم «‌رها‌»

رها داستان مردی به نام توحید با بازی شهاب حسینی است که به همراه همسر و دو فرزندش رها و سهیل سطح زندگی متوسطی دارد. دزدیده شدن لپ‌تاپ رها و به دنبال آن تهیه لپ‌تاپ دیگری سبب بروز دردسر‌ها و ماجرا‌ها‌ی تازه‌ای می‌شود که معادلات زندگی توحید را بر هم می‌زند. توحید که گذشته در شغل خود شاهد خودکشی دختر جوانی بوده؛ به‌دلیل آسیب روحی وارد آمده به او؛ نتوانسته به شغل قبلی‌اش بازگردد. از این رو برای تأمین خانواده‌اش، وسایل دورریختنی و دست‌دوم را جمع‌آوری و تعمیر می‌کند. این شغل جدید او، علاوه بر مشکلات اقتصادی، تأثیر عمیقی بر روابط خانوادگی‌اش گذاشته است.
رها به کارگردانی حسام فرهمند و با حمایت و تهیه‌کنندگی سعید خانی تولید شده است. مرضیه برومند نیز به عنوان مشاور کارگردان در این پروژه همکاری داشته است. این فیلم ترکیبی از یک درام اجتماعی با نگاهی انتقادی به مسائل طبقه متوسط جامعه پرداخته است و از همان ابتدای امر، با کارگردانی دقیق و فیلم‌نامه‌ای قوی توانسته نظر منتقدان و تماشاگران را به خود جلب کند. شاید بتوان گفت: فرهمند از درونمایه شاهکار روبرتو روسلینی «دزد دوچرخه ۱۹۴۸» به عنوان تم بهره گرفته و لپ‌تاپ را جایگزین دوچرخه کرده که هر دو وسیله‌ای برای امرار معاش قهرمان‌ها به حساب می‌آیند.
رها به لحاظ کارگردانی نیز فیلم قابل دفاعی است؛ قاب‌بندی‌ها و ریتم، درست انتخاب شده‌اند و در القای حس تنهایی، نداشتن حامی در تحمیل شرایط ناخواسته و تاثیرگذاریش در زندگی شخصیت، بدرستی عمل شده است. همچنین عناصر دیگری همچون موسیقی از فردین خلعتبری و طراحی صحنه از رسول علیزاده کاملا در خدمت کار بوده و تا حدی به پیشبرد داستان کمک شایانی کرده است. شهاب حسینی انتخاب درستی برای نقش توحید بوده که بی تجربه‌گی و نداری‌اش را به بهترین شکل به نمایش گذاشته است؛ در عین حال در برون‌ریزی عاطفی‌اش نیز از قالب فیلم بیرون نزده است و قابل درک به نظر می‌رسد. از سویی، رها با بازی ضحی اسماعیلی‌فر به‌دلیل ظاهر معصومی که دارد در کنار بازی‌های تأثیرگذار شهاب حسینی و غزل شاکری از نقاط قوت فیلم به شمار می‌آید و به خوبی تماشاگر را به همذات‌پنداری وادار می‌کند.  
از دیگر نقاط قوت این اثر، فیلمنامه منسجم آن است که با حذفِ عمد دو سکانس، در روند فیلمنامه، گمانه‌هایی برای مخاطب ایجاد می‌کند تا در طول فیلم و نیمه پایانی آن، افق‌های دیگری از حقیقت را برای مخاطب آشکار سازد. در پایان نیز به‌دلیل فضاسازی آشنا در میزانسن و پرداخت به موقع رویداد‌ها در حین تماشای فیلم، خلایی در ذهن مخاطب باقی نمی‌گذارد و گویی ساعت‌ها بعد از تماشای آن، همچنان پلان‌های تکان دهنده فیلم، در ناخودآگاه مخاطب ته‌نشین شده است.  
نامزدی در چند رشته بازیگری نقش اول مرد و زن، طراحی صحنه، کارگردانی و تدوین و از همه مهم‌تر بهترین فیلم از نگاه مردم از افتخارات فیلم رهاست که در نهایت سیمرغ بلورین جشنواره به سعید خانی تهیه‌کننده این اثر تعلق گرفت.
با وجود نقاط قوت و بعضا ضعف این فیلم، یک چیز کاملا در فیلم رها مشهود است؛ پدر خانواده توحید که در برخی مواقع، او فردی بی‌مسئولیت و بی‌فکر دیده می‌شود که توسط مادر خانواده و نزد فرزندان مورد سرزنش قرار می‌گیرد و این مدل شکستن پدر در خانواده، به نوعی قبح شکنی از نام پدر است که متاسفانه این عارضه طی چند سال اخیر محتوای قالب اکثر فیلم‌هایی با تم اجتماعی شده است.
‌در شرایط کنونی جامعه امروز که وضعیت معیشت و مسکن به مشکل اصلی خانواده‌ها بدل شده است؛ آیا نیستند پدران و مادرانی که عزتمندانه در راه امرار معاش برای خانواده آن هم از راه حلال، دست روی زانو‌های خود گذاشته‌اند و تلاش می‌کنند در این عرصه تنگ، فرزندانی افتخارآفرین به جامعه تحویل دهند!
آیا جای این گونه سوژه‌ها در سینمای ایران خالی نیست؟!