کودکان فضای مجازی مظلوم‌تر از کودکان کار

برخیها در فضای مجازی برای جلب دنبالکننده دست به هرکاری میزنند. پدر و مادرهایی که فرزندان خود را وسیلهای برای افزایش درآمد خود قرار میدهند. این افراد از فرزندانشان برای کسب درآمد استفاده و شاید سوءاستفاده میکنند. این پدر و مادرها از بچههایشان گاهی برای تبلیغ پوشاک استفاده کرده یا اینکه آنها را بازیگران ویدئوهای بیمحتوا میکنند یا اینکه حاضرند فرزندشان مواد مخدر در دست بگیرد اما آنها به اهدافشان برسند. این بچهها در واقع کودک کار محسوب میشوند. کودک کار تنها این نیست که کودک در خیابان اسپند دود کند یا چند شاخه گل دست بگیرد و از این و آن بخواهد این گلها را خریداری کنند. خیلی از این بچهها فعالیت خاصی را بلد نیستند اما سبک زندگیشان از دوران جنینی فیلم و عکس شده و در اختیار دیگران قرار میگیرد، زیرا پدر و مادرشان تلاش کردند که سبک زندگیشان راهی برای پول درآوردنشان باشد. بعضی از این بچهها ساعتها یک حرکت را انجام میدهند تا فیلم مورد نظر پدر و مادر ساخته شود و اشتراک آن با دیگران، پولی راهی جیب آنها کند و در واقع آنها با این کار تلاش میکنند بچهها را مشهور کنند تا با افزایش فالوئرها، راه گرفتن تبلیغ را برای آنها باز کنند. در واقع کار کودک در فضای مجازی شاید گاهی بیش از کار کودکان در خیابان برای این بچهها آسیبزا بوده و روی روح و روان آنها تاثیر بگذارد. مشکلات عدیده روحی، روانی، فکری و حتی جسمی، هم در زمان حاضر و هم در آینده میتواند دامان این کودکان را بگیرد. این در حالی است که در سال۱۳۹۷ سند حمایت از کودکان برای جلوگیری از سوءاستفاده از آنها در فضای مجازی به تصویب رسید؛ قانونی که سه وزارتخانه کار و رفاه اجتماعی، آموزش و پرورش و فرهنگ و ارشاد اسلامی در آن نقش دارند اما این سند در سکوت اجرا شده و این سبب میشود عملا اتفاقی در این حوزه برای این کودکان رخ ندهد. قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب سال۸۱ ماده ۸۲ تا ۸۴ و پیماننامه جهانی حقوق کودک از دیگر قوانینی است که برای حمایت از کودک و نوجوان نوشته شده که مانند سند حمایت کودکان و نوجوانان همچنان بر زمین مانده است.