تغییر فضای‌سینما با جشنواره‌عمار

اواسط دهه ۸۰ مرحوم نادر طالب‌زاده اقدام به آموزش فیلمسازی و سینما به یکسری از بچه‌های حزب‌ا... لبنان و افغانستانی در باغ فردوس تهران کرد. آن زمان من، مسعود فراستی، مسعود نقاش‌زاده و دوستان دیگری به این بچه‌ها آموزش می‌دادیم و باغ‌فردوس پاتوقی برای آموزش کارگاهی سینما به ایرانیان و غیر‌ایرانیان شده بود. به‌واقع آنچه در دانشگاه طی چهار سال به دانشجویان تدریس می‌شد را ما طی شش ماه به این هنرجویان آموزش می‌دادیم.

فعالیت مثبتی داشتیم تا این‌که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تصمیم گرفت بخشی از باغ فردوس را تبدیل به موزه کند و کلا برنامه‌های ما به‌هم ریخت. بعد از آن بود که مرحوم طالب‌زاده، وحید جلیلی و باقی دوستان به این فکر افتادند که جایی برای عرضه کار این هنرجویان تاسیس کنند؛ چون آن زمان هنرجویان پراکنده شده بودند. بعضی از آنها به لبنان رفته و تلویزیون المنار را پایه‌گذاری کردند و آثار برجسته‌ای ساختند که بی‌نظیر است. مثلا سریال «روح‌ا...» را درباره امام خمینی(ره) ساختند که هنوز که هنوز است هیچ سریالی به لحاظ کمی و کیفی به پای آن نمی‌رسد یا بعضی از بچه‌های افغانی که در باغ فردوس دوره دیدند به افغانستان برگشتند و در تلویزیون آنجا مشغول به‌کار شدند. حتی با کمال تاسف باید بگویم که بعضی دیگر از آنها به اروپا رفتند و جذب رسانه‌های فارسی‌زبان معاند شدند. ما در ایران آنها را آموزش دادیم و در اروپا جذب‌شان کردند و این نقیصه البته به ناتوانی ما در جذب آنها برمی‌گردد.
آن زمان بود که جشنواره عمار تاسیس شد تا استعدادهایی که دغدغه آرمان‌های انقلاب اسلامی را دارند در سطح کشور شناسایی و به مخاطب عرضه شوند. مغز متفکر جشنواره عمار، نادر طالب‌زاده بود که اهداف درازمدتی را از تاسیس این جشنواره دنبال می‌کرد. بخشی از این اهداف در این چند سال انجام شد و بخشی دیگر خیر. مثلا عمار، شامل بخش‌های متعددی است که قرار بود بخش‌های تخصصی دیگری نیز به آن افزوده شود که هنوز تحقق پیدا نکرده. با وجود این عمار امروز به قوامی قابل توجه رسیده و حتی می‌تواند در سطح بین‌المللی نیز خوش بدرخشد. الان وقت آن شده که میوه‌های رسیده این جشنواره را چید و از کسانی‌که طی این چند سال در این جشنواره، سینما را آموختند، بهره‌برداری کرد.
جشنواره عمار از مردمی‌ترین جشنواره‌های کشور است که در آن استعدادهای شگرفی کشف شد. خیلی از کسانی که گام‌های اول‌شان را در عمار برداشتند بعدها به‌صورت حرفه‌ای وارد فیلمسازی شدند و الان به شکلی حرفه‌ای مستندسازی می‌کنند اما آنچه دردآور است مهجوریت این جشنواره است.
طی سال‌هایی که این جشنواره برگزار می‌شود متولیان فرهنگی کشور ارزش چندانی برای آن قائل نشدند. آنها فکر می‌کنند این جشنواره هیاتی برگزار می‌شود؛ با این ذهنیت که هیاتی برگزار شدن به معنای بی‌نظم و بی‌قاعده برگزار شدن است! در حالی‌که جشنواره عمار، جشنواره‌ای بسیار حرفه‌ای است. این جشنواره خیلی غریبانه برگزار می‌شود که امیدوارم این نقیصه برطرف شود. امیدوارم فقدان نادر طالب‌زاده باعث کمرنگی اهدافی که او از تاسیس این جشنواره داشت، نشود. عمار، فرصتی برای مسئولان فرهنگی کشور است که آن را رصد کنند و بستری درست و وسیع برای استعدادهایی که جدی گرفته نمی‌شوند، فراهم آورند.