هیس! نهاد‌های حقوق‌بشری خواب هستند

دیروز صبح، منابع محلی از وقوع یک عملیات تروریستی هولناک در کابل، پایتخت افغانستان خبر دادند که طی آن یک عامل انتحاری با منفجر کردن خود به کشته و زخمی شدن بالغ بر ۸۰نفر منجر شده است. این انفجار در نزدیکی ورودی مسجد وزیر اکبر خان در فاصله نه‌چندان دور از منطقه سبز رخ داد. این منطقه بسیار امن پیش از بازگشت طالبان به قدرت در تابستان سال گذشته، نمایندگی‌های دیپلماتیک و نهاد‌های مهم بین‌المللی را در خود جای داده بود. این چندمین بار است که غرب کابل هدف حملات تروریستی قرار می‌گیرد.

در حال حاضر، نهاد‌های حقوق بشری در غرب مشغول آتش افروزی در میان معدود افراد فریب خورده در ایران بوده و تمام تمرکز خود را روی تقابل همه جانبه با نظام و ملت ایران گذاشته‌اند. در چنین فضایی اساسا قربانی شدن ده‌ها، صد‌ها وحتی هزاران شهروند بی‌گناه افغان توسط تروریسم آمریکایی ــ سعودی داعش برای این سازمان‌ها محلی از اعراب ندارد. صورت مسأله در افغانستان بسیار واضح‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود: طی روز‌های اخیر، بسیاری از نهاد‌های رسمی تحقیقاتی و سیاسی در سراسر جهان در حال تجزیه و تحلیل افغانستان از زمان خروج نیرو‌های ناتو و بازگشت طالبان به قدرت هستند. در این میان، اما ژست رسانه‌های غربی در قبال طالبان و تحولات افغانستان در نوع خود بی‌نظیر و قابل تامل است. واقعیت این است که مقامات رسمی غرب و شبکه رسانه‌ای گسترده وابسته به آن‌ها درصدد وارونه‌نمایی مطلق صحنه سیاسی ــ امنیتی در افغانستان هستند. در این وارونه نمایی، غرب از جایگاه متهم به جایگاه مطالبه‌گر نقل مکان می‌کند و بدون پاسخگویی نسبت به سیاست‌های کلان خود در گذشته، بر وضعیت کنونی افغانستان متمرکز می‌شود.

 

در واقع سنجش وعده‌های طالبان به مردم افغانستان، قطعا در صلاحیت غرب قرار ندارد. گویا در این میان، دو دهه اشغالگری غرب در افغانستان کمترین تاثیری در وقوع بحران‌های گوناگون در این کشور نداشته است، هر چند طالبان با توجه به حضور خود در مسند قدرت، قطعا در قبال تامین امنیت افغانستان مسئول است، اما فجایعی که امروز در کابل و دیگر شهر‌ها رخ می‌دهد پس لرزه‌های دو دهه اشغالگری غرب است.

۲۰سال جنگ و اشغالگری آمریکا در افغانستان، زخم‌های عمیقی بر تن این کشور ایجاد کرده و التیام آن‌ها سال‌ها به طول خواهد انجامید. فارغ از ایجاد بحران‌های دائمی امنیتی (از طریق گسیل داشتن داعش به افغانستان) شاخصه‌های رفاهی و اقتصادی در افغانستان در بدترین وضعیت ممکن قرار دارد. بر اساس آنچه صندوق کودکان سازمان ملل می‌گوید، ۲۴.۴میلیون نفر از شهروندان افغانستان از جمله ۱۳میلیون کودک به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. گزارش ماه آگوست این نهاد حاکی است که ۱۸.۹میلیون نفر از مردم افغانستان بین ماه‌های ژوئن و نوامبر۲۰۲۲ با حالت اضطراری یا بحران عدم مصونیت مواد غذایی مواجه می‌شوند. براساس این گزارش ۱.۱میلیون کودک زیر پنج سال، دچار سوءتغذیه حاد هستند. بسیاری از این بحران‌ها ساخته و پرداخته دست اشغالگرانی است که امروز ماسک حمایت از حقوق بشر را بر صورت خود زده‌اند.

در این معادله خونین، رسانه‌ها و نهاد‌های قدرت در غرب به سهم کشور‌های خود در به خاک و خون کشیده شدن هزاران انسان بی‌گناه هرگز اشاره‌ای نکرده و در آینده نیز نخواهند کرد. همان‌گونه که اشاره شد، طی‌دو دهه اشغالگری ناتو، کشتار و آوارگی میلیون‌ها افغان و رشد مدیریت شده جریان‌های تروریستی ــ تکفیری مانند داعش توسط نهاد‌های امنیتی آمریکا، رژیم‌صهیونیستی و رژیم سعودی و بازخواست از دولت اشرف غنی به خط قرمز رسانه‌ای نامحسوس غرب تبدیل شده بود. به عبارت بهتر، جنایات بی‌پایان و تکان‌دهنده اشغالگران ناتو در افغانستان به‌گونه‌ای از سوی کانون‌های رسانه‌ای غرب سانسور یا تحریف می‌شد که گویا بحرانی در افغانستان رخ نداده و مردم این کشور به واسطه امنیت و آرامشی که غرب برای آن‌ها رقم زده، بهترین و شادترین ملت دنیا هستند. اکنون در سال ۲۰۲۲ و در حالی که هر روزه با افشای موارد جدید، پرونده جنایات ۲۰ساله ناتو در افغانستان قطورتر می‌شود، مقامات غربی و نهاد‌های حقوق بشری صرفا روی یک نام متمرکز هستند؛ طالبان. بدیهی است که سکوت و همراهی این کشور‌ها و نهاد‌های ضد انسانی با جنایات صورت گرفته در افغانستان در صفحات تاریخ باقی خواهد ماند.

روزنامه جام جم