زواری همراه با عشق، زواری همراه با درد

اگر به کربلا رفته باشید و کمی در حال زوار و عاشقان حضرت‌شان دقیق شده باشید، درک می‌کنید که چقدر عشق و شور در بین این زوار وجود دارد، اشک‌شان اشک شوق و عشق است و انگار از تمام مشکلات دنیا فارغ شده و پای به سرزمین کربلا گذاشته‌اند. گفتن از مهمان‌نوازی شیعیان عراق از مهمانان حسین صحبتی تکراری است که بارها باید گفته شود تا همه بدانند که این عزیزان چه جانفشانی و گذشتی در راه عشق به اهل بیت(ع) دارند و از جان و مال خود برای خدمت‌رسانی به زوار حضرت عشق کوتاهی نمی‌کنند. قطعا این راهپیمایی عظیم را دشمنان اهل بیت و معاندان خارجی برنمی‌تابند و در این راه سنگ‌اندازی کرده و می‌خواهند که بین شیعه و سنی و ایرانی و عراقی اختلاف ایجاد کنند اما باید بدانند که حب‌الحسین یجمعنا بارها ثابت کرده که از همه‌چیز در این مسیر والاتر و ارجمندتر است. موضوع سخن من در این یادداشت پرداختن به مهمان‌نوازی عراقی‌ها و اختلاف‌افکنی دشمنان نبود اما نمی‌شود از حسین گفت و اشاره به نوکران با‌اخلاص او نکرد. بازگردیم به حال و هوای زوار حسین؛ زواری که عشق آنها هر اربعین باشکوه‌تر از قبل می‌شود و سرسپردگان به آزادی و عدالتخواهی اربعین را نمادی برای نشان دادن راهی که انتخاب کرده‌اند، می‌دانند. زوار حسین به محض دیدن حرم، غم از دل‌شان می‌رود و شروع به عشق‌بازی با امام خود می‌کنند. حرم امام حسین پر است از فریادهای عاشقانه زوار که فقط غم الی ا... دارند، در این مکان برای مصائب اهل بیت گریه کرده و بر سینه و سر می‌کوبند. زوار حرم عباس هم همه محو در بزرگی و عظمت علمدار کربلا هستند و زبان به کام فرو رفته و اشک می‌ریزند و از باب‌الحوائج کربلا نذر و نیازهایشان را می‌خواهند. می‌دانند که زائر عباس دست خالی باز نخواهد گشت و او زوار برادرش را با دلی شاد از کربلا راهی خانه و کاشانه‌شان می‌کند. چقدر زیبا و دلنشین است این کنجکاوی و کنکاش در حال زوار اربعین. من به‌شخصه این حال را تجربه کردم، شما هم در حال زوار دقیق شوید و ببینید که چقدر عشق و حس خوب نصیب‌تان خواهد شد.‌ اما ایام آخر ماه صفر برای ما ایرانی‌ها یک مناسبت دیگر هم دارد که سال‌هاست برای این غم می‌سوزیم و عزاداری می‌کنیم. سالروز شهادت امام رضا(ع) در روز آخر صفر یکی از شلوغ‌ترین روزهای مشهد در سال است که هرساله بر زوار آن افزوده می‌شود. به‌شخصه تجربه حضور در مدینه را نداشتم که بخواهم از حال و هوای زوار امام حسن یا پیغمبر بزرگوارمان حضرت محمد مصطفی برایتان بنویسم و این از کم‌سعادتی من است که تاکنون زائر گنبد خضرا و قبرستان بقیع نشده‌ام.‌
می‌خواهم از تفاوت حس و حال زوار اربابم حسین(ع) با امام‌رضا(ع) برایتان بگویم از حس و حال زوار امام حسین که همه عشق است و حال خوش و نیازهایی که کنار رفته و معنویت همه فضا را پر کرده است. اما زوار امام‌رضا متفاوت از زوار اباعبدا...الحسین هستند، به چهره خیلی از این زوار دقت کرده‌ام، همه دردمند به شاه‌خراسان پناه آورده‌اند، همه گرفتاری‌هایشان را برای امام رئوف‌شان آورده‌اند، همه به امیدی به این مکان پای نهاده‌اند. زمزمه زیر لب‌شان همه این است که آقا گرفتار آمده‌ام و هیچ راه چاره‌ای ندارم. جلوی درهای ورودی حرم پر است از زمزمه‌های دردمندانی که سر خم کرده و به امام رضا از مشکلات‌شان گفته‌اند. او شاه خراسان است، قطعه‌ای از بهشت. شاه گدایانش را در آغوش می‌گیرد و به حرف دل‌شان گوش می‌دهد. راستی تا به‌حال به این فکر کرده‌اید که اگر ایرانی‌ها امام رضا را نداشتند به چه کسی دردهایشان را می‌گفتند؟ مأمن دردهای بی‌کسان رضاست. دل شکسته و خسته دل و گرفتار به سویش می‌آیند و سربلند بازمی‌گردند. امام الرئوف زیباترین صفتی است که می‌توان برای امام رضا به کار برد. هر یک از افراد این خانواده به نوعی درد دردمندان را دوا می‌کنند اما امام رضا و زوارانش حال دیگری دارند. این‌بار به حال زوار امام رضا دقت کنید، صفایی دارد این نگاه. به گوشه و کنار دیوار باب‌الجواد تکیه دهید و ریز‌ریز حرف زدن کسانی را که در حال درد دل کردن و گفتن مشکلات‌شان به امام‌رضا(ع)هستند، گوش کنید. کاش می‌شد که از چهره زوار قبل از ورود و هنگام خروج عکسی ثبت می‌شد تا ببینید و دریابید که چه غمی از چهره آنها زدوده شده است.فرزندان رسول‌ا... ما هر کدام‌تان را به‌گونه‌ای دوست داریم و به شما عشق می‌ورزیم، اما لَا یوْمَ‏ کیوْمِک یا أَبَاعَبْدِا... . اربعین جا ماندیم از ما به کرمت قبول بفرما.

منبع: ضمیمه چادیواری روزنامه جام‌جم