ببینید | بلوای مضحک هالک پلاستیکی

او خودش بهتر از هر کسی می‌دانست هیچ هنری جز ارائه نمایش‌های دروغین و انتشار عکس‌های فتوشاپی ندارد. باور کنید می‌دانست در رودرروشدن‌های قبل از یک مسابقه چیزی جز سیلی نمی‌خورد و در مسابقه رسمی هم چیزی جز مشت حواله او نمی‌شود.

بازنده داریم تا بازنده. شکست‌خوردن و باختن تحقیر نیست. یک سر مسابقه رزمی و اصلا هر مسابقه ورزشی دیگر باخت است و یک سر آن برد. تحقیر و حقارت جایی در ورزش ندارد و هرگز هیچ ورزشکاری بابت باختن به مرحله ذلالت و حقارت نمی‌رسد. شکست عادی‌ترین اتفاقی است که می‌تواند در ورزش رقم بخورد.

اما سجاد غریبی تمام این معادلات را به هم زد و نشان داد هم می‌توان شکست خورد و هم می‌توان تحقیر شد. بدتر از آن نشان داد که می‌توان از این تحقیرشدن لذت برد و با کمک آن شهرت بیشتری جمع کرد.

تحقیرآمیز و تصنعی

اشکالی ندارد مقابل حریفی ببازی که از تو سبک وزن‌تر است. اما اشکال کار اینجاست که از مقابل حریف فرار کنی، گوشه رینگ پناه ببری و هیچ ترفند ابتدایی هم برای دفاع از خودت بلد نباشی. مراسم ورود سجاد غریبی به رینگ دبی سه دقیقه طول کشید. اما ناک‌اوت‌شدنش به دست جومانوف آلمات باخیتوویچ مشهور به گوریل قزاقستان فقط 30 ثانیه زمان برد.

آنچه همه ما دیدیم غیرعادی است. مگر می‌شود این طور کودکانه از چنگال حریف فرار کرد و به آن شکل دولا شد؟ واقعیت این است که حتی کسانی که با ورزش هیچ آشنایی ندارند در رابطه با حرکات سجاد غریبی مشکوک شده‌اند. نمایشی که او ارائه داد بیش از اندازه تحقیرآمیز، تصنعی و زشت بود.

آنچه مشخص به نظر می‌رسید این است که این شخصیت فتوشاپی حتی آموزش‌های ابتدایی مبارزه بوکس را به طور کامل پشت سر نگذاشته است. اصلا نیازی هم به این کار نداشت چون هدف چیز دیگری بود؛ جلب توجه و کسب شهرت و درآمد بیشتر. این را از حرکات کاملا نمایشی او متوجه شدیم. دریغ از یک مشت. آنچه دیدیم بلوای مضحکی از مردی بود که نام خودش را هالک ایرانی گذاشت و با فتوشاپ میلیون‌ها نفر را فریب داد. کاش تصمیم بگیرد دیگر خودش را هالک ایرانی معرفی نکند. اگر خیلی دوست دارد هالک باشد حداقل پسوند ایرانی را از آن بردارد.

لذت از شهرت

سجاد غریبی مشهور است و از این شهرت خود لذت می‌برد. آنچه او را با کمترین استعداد و پشتکار به شهرت رساند لایک‌هایی بود که گرفت و کاربرانی بود که او را در فضای مجازی دنبال کردند.

این کاربران او را از 100 هزار به 400 هزار و از این عدد به نزدیک 900 هزار دنبال‌کننده در فضای مجازی رساندند.

شهرت بیشتری برایش خریدند و مقدمات یکی از بزرگ‌ترین و مضحک ترین اتفاقات را در ورزش ایران فراهم کردند. هالک ایرانی هم با کمک فتوشاپ و ترفندهای فریب‌آمیز دیگر کم‌کم موقعیت‌های جدید و ‌‌پولساز دیگری برای خودش فراهم کرد.

او مشهور شد و این شهرت را به هر قیمتی به دست آورد. به قیمت حقارت و مسخره شدن.

شرمنده نباش

غریبی از آن نعره‌ها و فریادهای نمایشی پیش از مسابقه به شرایطی رسید که سرش را خم کند و به ظاهر خودش را ناراحت نشان بدهد. در آن ویدئوی تازه منتشرشده از سجاد غریبی، او به ظاهر غمگین و ناراحت است و می‌گوید شرمنده مردم شده. اما او شرمنده نیست. لزومی هم ندارد شرمنده باشد. همین که دیگر سعی نکند طیف وسیعی از مردم را فریب دهد کافی است.

ورزشکار نه، شاخ مجازی!

شکست غریبی مقابل گوریل قزاقستانی بازتاب وسیعی در رسانه‌های مختلف دنیا داشته است. بسیاری از این رسانه‌ها از واژه‌هایی همچون تحقیر برای توصیف شکست غریبی مقابل حریف قزاقستانی استفاده کرده‌اند. آنها هم فهمیده‌اند چه خبر است.

خود غریبی هم خوب می‌دانست چه کار می‌کند. با برنامه جلو آمد و به آنچه می‌خواست رسید؛ یعنی درآمدزایی بابت اسپانسرها و مسائل دیگری که ما از آن بی خبر هستیم.

حالا دیگر خوب می‌دانیم ورزشکار بودن با شاخ فضای مجازی‌بودن تفاوت زیادی دارد. در واقع تفاوت از زمین تا آسمان است. چیزی که مشخص به نظر می‌رسد حنای او دیگر رنگی ندارد. افسانه هالک ایرانی تمام شد، در واقع خیلی قبل‌تر از زمانی که مقابل گوریل قزاقستانی فرار کند و به گوشه رینگ پناه ببرد.

اما باز هم یک چیز دیگر باقی می‌ماند که هنوز برای خیلی‌ها یک سؤال بزرگ است؛ نمایش غریبی مقابل گوریل قزاق‌ها بیش از اندازه عجیب و تصنعی نبود؟