به گزارش
جام جم آنلاین، اکبرلو، سال‌هاست برای مطبوعات قلم زده و برای نشریات تخصصی نوشته است. غیر از یادداشت‌هایی که او در رسانه‌ها در حوزه تئاتر، تلویزیون و سینما نوشته، نمایشنامه‌های بسیاری همچون آن روی سکه، تولدی دیگر، به دنبال پیروزی، من می‌ترسم، مدادرنگی‌ها، بچه‌ها کتاب، مزه نان بی‌رنج و... را نوشته و کارگردانی کرده است. این منتقد غیر از نویسندگی و کارگردانی در دنیای بازی هم فعال است و تا امروز در تئاتر‌هایی همچون جنگ‌جنگ تا پیروزی، شهر ما تهران، شهید زنده، مناطق جنگی هم و... در کنار کارگردانی، بازی کرده است. در این نوشتار او درباره تله‌تئاتر‌ها از آغاز پیدایش در رسانه‌ملی صحبت کرده و پیشنهاد داده این قالب از برنامه‌سازی دوباره مورد توجه برنامه‌سازان و مدیران قرار بگیرد.
اشکال مختلف تله‌تئاتر
از آغاز پیدایش تلویزیون و ساخت برنامه‌های تلویزیونی، همواره به تئاتر در تلویزیون توجه شده است؛ چرا که تئاتر شیوه چندهزار ساله دارد و مخاطبان تلویزیون به اشکال مختلف آن را می‌شناسند. در ایران نیز نمایش تلویزیونی رایج بوده و این کار ضمن سرگرم‌کردن تماشاگران، به جلب توجه جوانان به هنر تئاتر بسیار تاثیرگذار است. تا دهه ۷۰ بینندگان به تئاتر و تماشای تله‌تئاتر در تلویزیون علاقه‌مند بودند. از سوی دیگر، تولید و پخش تئاتر‌های فاخر بر اساس نمایشنامه‌های درجه یک خارجی یا نوشته‌های ایرانی در کنار نمایش‌های کمدی ساده، همواره به علاقه‌مندی مردم و خواص به هنر تئاتر منجر شده است.
توجه به مخاطبان حرفه‌ای
اما در یکی دو دهه اخیر به دلایل هرگز نگفته شده، به نمایش تلویزیونی بی‌توجهی کامل شده است و مخاطبان حرفه‌ای و مردم از این نوع برنامه‌های همیشه جذاب، محروم بوده‌اند. این در حالی است که حتی اگر از بعد بودجه و هزینه به این مساله نگاه کنیم، هزینه‌های تولید تله‌تئاتر حتی در مقایسه با ساخت یک تله‌فیلم کمتر است؛ بنابراین مساله بودجه نمی‌تواند توجیه مناسبی باشد. این بی‌توجهی کامل در یکی دو دهه گذشته و با وجود تغییر دائمی مدیران، ثابت بوده است. امیدواریم در دوره مدیریت جدید، این بخش مورد توجه واقع شود و جایگاه خود را بازیابد.
بهره‌برداری از دانش‌آموختگان تئاتر
از آنجا که در حال حاضر فقط تلویزیون دولتی داریم و دانش‌آموختگان رشته تئاتر، واحد‌هایی در زمینه تئاتر تلویزیونی می‌آموزند، متاسفانه هیچ جایگاه یا موقعیت دیگری برای استفاده از این دانش وجود ندارد. نکته دیگر این‌که بخشی از بی‌توجهی به تئاتر تلویزیونی به بی‌توجهی به کلیت تئاتر حداقل در مقایسه با سینما بازمی‌گردد. اکنون، در مقابل چند برنامه سینمایی در شبکه‌های مختلف، حتی یک برنامه تخصصی درباره تئاتر در هیچ شبکه‌ای وجود ندارد. در حالی که به‌ویژه پس از کرونا و احیای تئاتر، به طور همزمان بیش از۱۰۰تئاتر در تهران و شهر‌های دیگر اجرا می‌شود. اطلاع‌رسانی و ترویج به دیدن این نمایش‌ها در کنار تولید و تکرار پخش نمایش‌های تلویزیونی قبلی، بی‌تردید تاثیر زیادی در رونق تئاتر برای اهالی تئاتر دانشجویان تئاتر و از همه مهم‌تر مردم خواهد داشت.
منبع: روزنامه جام جم
