به مدالی جز طلا فکر نمی‌کنم/ بخاطر شرکت در اردو شغلم را از دست دادم

بیتا جواهری، عضو تیم ملی کاراته ناشنوایان که این روزها خودش را برای حضور در مسابقات المپیک ناشنوایان برزیل آماده می‌کند، از شرایط سخت این روزهایش گفته که در ادامه می‌خوانید:

خانواده همیشه مشوقم بود

بیتا جواهری هستم، متولد 30 مرداد 1374 در استان کرمانشاه، از 10 سالگی  فعالیت در رشته کاراته را شروع کردم. در این مسیر همواره خانواده‌ مشوقم بود. دست پدر و مادرم را می بوسم و امیدوارم روزی بتوانم زحماتشان را جبران کنم. در حال حاظر دان 4 کاراته سبک شیتوریو شوتوکای دارم و 9 سال است که در تیم ملی فعالیت می کنم. علاوه بر این در حال حاضر کاپیتان تیم ملی هم هستم. اولین مدال قهرمانی‌ام را در سن 10 سالگی در مسابقات کشوری کاراته سبک آزاد در سال 1384 کسب کردم. بعد از یک سال سراغ سبک کنترلی رفتم و موفق شدم در مسابقات مختلف استانی و کشوری عناوین مختلف قهرمانی را به دست بیارم و در ادامه نیز به تیم ملی دعوت شدم. در سال 2013 موفق به کسب مقام اول انتخابی تیم ملی و دعوت به اردوی تیم ملی برای اعزام به مسابقات المپیک ناشنوایان بلغارستان شدم اما به دلیل شرط سنی بالای 18 سال از اعزام من جلوگیری شد چون 17 سال بیشتر نداشتم.

بزرگترین حسرتم از دست دادن مدال طلای المپیک است

در سال 2016 علیرغم برگزاری اردوهای مختلف و آمادگی تیم ملی برای اعزام به مسابقات جهانی ترکیه، پروازمان به ترکیه به دلیل کودتا در این کشور لغو شد و در این مسابقات هم نتوانستیم شرکت کنیم. این دومین ناکامی من در اعزام به مسابقات بین المللی بود. اما سرانجام در سال 2017 به مسابقات المپیک ناشنوایان سامسون ترکیه اعزام و در کومیته انفرادی موفق به کسب مدال برنز شدم. در این رویداد مستحق مدال طلا بودم که با نادآوری و اعمال نفوذ هیات برگزاری برای قهرمانی ورزشکار ترکیه به جای مدال طلا، مدال برنز نصیبم شد که از بزرگترین حسرت‌های زندگی ام به شمار می رود، چون حقم خورده شد اما با این حال در مسابقات جهانی 2021 که به میزبانی تهران برگزار شد موفق شدم همان حریف ترک را با نتیجه 8 به صفر شکست بدهم. مسابقات جهانی 2021 به دلیل شیوع بیماری کرونا، با تعویق در آبان 1400 در تهران برگزار شد. در این دوره از مسابقات کشورهای روسیه، اوکراین، ترکیه، مالزی حضور داشتند.  برای آمادگی در این دوره از مسابقات هفت اردو فشرده برگزار شد. البته در زمانی هم که اردو برگزار نمی‌شد به دلیل تعطیلی باشگاه‌ها بخاطر کرونا مجبور بودیم در محیط های باز و بصورت اختصاصی بدون هیچ گونه امکانات و حریف تمرینی، تمرین کنیم، ولی با تمام این مشکلات و کمبود­ها موفق به کسب مدال طلای کومیته انفرادی و مدال طلای کومیته تیمی شدم. علاوه بر این تیم ملی ایران هم  در همین مسابقات به عنوان قهرمانی دست پیدا کرد.

با وجود خستگی یک روز هم از تمرین دست نکشیدم

وظیفه خودم می دانم از طباطبایی رئیس فدراسیون کاراته و آشوری نایب رییس فدراسیون و همچنین ستاره موسوی مربی تیم ملی کاراته امید بانوان که اجازه دادن در این ایام با تیم ملی تمرین کنم کمال تشکر را داشته باشم. از 6 ماه پیش که مسابقات جهانی تمام شد، با توجه به اینکه برای این مسابقات چندین ماه در اردوهای مختلف بودیم و خستگی ناشی از اردوهای مختلف هم همچنان پابرجا بود، ولی با انگیزه زیاد از روز بعد از مسابقات جهانی به صورت اختصاصی به تمرینات بدنسازی در آکادمی ملی المپیک زیر نظر مربی خوبم بیتا سبزی و تمرینات کاراته زیر نظر ستاره موسوی پرداختم. هفت دوره اردو را برای المپیک گذراندیم.  البته در سه چهار روزی هم  که بین اردوها استراحت بود باز به صورت اختصاصی تمرین بدنسازی و کاراته انجام دادم تا میزان آمادگی ام را بالا ببرم.

همسرم در همه مراحل کنارم بود

تیرماه 1400 ازدواج کردم و در این 10 ماهی که از ازدواجم می گذرد همیشه در اردو بودم و حتی نتوانستم یک روز به سفر بروم، یا در اردو بودم یا اینکه مشغول فیزیوتراپی و تمرینات اختصاصی. از همسرم عزیزم واقعا تشکر می کنم که درهمه این مراحل کنارم بود، تشویقم می کرد و به من روحیه می داد، چرا که روزهای خیلی سختی را گذراندیم.

هیچ فیلمی برای آنالیز رقبا نداریم

با توجه به مشکلاتی که این روزها به وجود آمده نمی دانم که حریف روس و اوکراین هم در مسابقات هستند یا خیر، اما از حریف ترک شناخت جزیی دارم. البته با توجه به اینکه مسابقات در برزیل هم برگزار می‌شود اطلاعات دقیقی از حریفانمان نداریم. متاسفانه در مسابقات جهانی که به میزبانی تهران برگزار شد اجازه فیلم برداری از مسابقات را نداشتیم حتی  بعد از پیگیری‌های زیاد، تلاش برای گرفتن فیلم های ضبط شده «ویدیو چک» از فدراسیون کاراته نیز به نتیجه‌ای نرسید. بنابراین فیلمی از حریفانمان که در مسابقات جهانی تهران برگزار شد، حضور داشتند نداریم. ماجرا آنجایی دردناک تر می‌شود که در کشور خودمان حریف های ما کنار تاتامی از همه بازی‌ها با دوربین تخصصی فیلم برداری کردند ولی ما باید با فیلم هایی که به وسیله گوشی‌هایمان که از روی سکو گرفتیم رقبا را آنالیز کنیم!

به مدالی جز طلا فکر نمی‌کنم

با تمام کمبودها و مشکلاتی که وجود داشت و دارد به مدالی غیر از طلا و سکوی قهرمانی فکر نمی‌کنم، نه تنها من بلکه تمام ورزشکاران ناشنوا با تمام کمبودها و تبعیض هایی که با ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی داریم چه از نظر امکانات و چه از نظر پاداش و امکان جذب و ... خودمان را لایق بهترین‌ها می دانیم و برای کسب سکو و به اهتزاز درآوردن پرچم عزیز کشورمان با تمام وجود تلاش خواهیم کرد.

بخاطر شرکت در اردو شغلم را از دست دادم

فوق لیسانس مدیریت ورزشی گرایش مدیریت اماکن و تاسیسات ورزشی دارم، قبل از مسابقات جهانی برای تامین هزینه دانشگاه و زندگی در بخش آرایشی داروخانه با حقوق کم و ساعت کار زیاد مشغول به کار بودم اما به دلیل شرکت در اردو همین شغل نامرتبط با ورزش و مدرک تحصیلی را هم از دست دادم. متاسفانه با مدرک کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی و مدال برنز المپیک و دو مدال جهانی هیچ شغل و آینده شغلی ندارم. متاسفانه برخلاف ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی‌ها مجوز استخدام شامل حال ما نمی شود. از طرف خودم از تیشه گران و مدیران و پرسنل زحمتکش فدراسیون ورزش های ناشنوایان تشکر می کنم، با توجه به مشکلات اقتصادی که همه ما این روزها در زندگی با پوست و گوشتمان حس می‌کنیم، تامین همه هزینه‌ها برای امکانات اردویی و تمرین و اعزام به برزیل برای فدراسیون واقعا سخت بود، اما تامین شد. اما ایکاش تا این حد تبعیض  بین من ورزشکار ناشنوا که نیازمند امکانات و رسیدگی بیشتری هستم با ورزشکار سالم و ورزشکار پارالمپیکی وجود نداشت. فکر نمی‌کنم در هیچ رده تیم ملی شاهد این باشیم که ورزشکار یک سال در اردو صبح و بعد از ظهر بدون هیچ گونه مکملی تمرین کند، مشکلات دیگر بماند.

ورزشکاران ناشنوا از قشر ضعیف جامعه هستند

اکثر ورزشکاران ناشنوای ما از قشر ضعیف جامعه هستند و مشکلات خاص خودشان را در جامعه دارند، در حال حاضرمن ورزشکار ناشنوا بدون هیچ گونه منبع درآمدی یک سال است که در اردو هستم. بعد مسابقات جهانی که 6 ماه از آن میگذرد دو مدال طلا گرفتم چرا نباید پاداشی دریافت کنم! چرا باید مبلغ پاداش من نصف ورزشکار المپیکی و پارالمپیکی باشد؟ گناه من است که که ناشنوا هستم؟

بزرگترین نیاز ورزشکاران داشتن یک روانشناس کنار تیم است

از نظر من یکی از بزرگترین نیازهای ورزشکاران به خصوص ورزشکاران ناشنوا برای کسب مدال و موفقیت بعد روانی است که متاسفانه همیشه از سوی مدیران ورزشی نادیده قرار شده است. 8 ماه بطور مستمر زیر نظر سرکار خانم مریم آیینی روانشناس ورزشی‌ام کار می‌کنم. آیینی در روزهای سخت اردو و تمرین و مسابقه، روز و شب برایم زحمت کشیده و بی شک مدال طلای مسابقات جهانی را مدیون او هستم. از طرف همه ورزشکاران فدراسیون ناشنوایان از جناب آقای دکتر واعظ موسوی ریاست محترم مرکز روانشناسی آکادمی ملی المپیک به خاطر معرفی سرکار خانم آیینی برای جلسات مشاوره ورزشی برای تیم های مختلف اعزامی سپاسگزاریم. از زحمات مربی عزیزم در کرمانشاه نادیا آقایی که زحمات زیادی برای من کشیدند تشکر می کنم. از سرمربی تیم ملی سرکار خانم قربانی، مربی کومیته خانم صفربالی و مربی بدنساز خانم حکیمی و خانم مومنی پور و مربی کومیته خانم مومنی پور در مسابقات جهانی کمال تشکر را دارم. جای این سه مربی عزیز واقعا در کاروان اعزامی به المپیک خالی است.

منبع:برنا