ترویج فرهنگ ملی در قالب سریال های دراز مدت

بیشتر ما حداقل یک بار هم که شده ، سریال پرستاران را که هر هفته از صداوسیما پخش می شود، دیده ایم. این سریال و سریال هایی مانند آن ویژگی هایی مخصوص خود دارند که آنها را از دیگر سریال ها متمایز می کند.

کد خبر: ۱۳۴۹۷۴

پخش چنین سریال هایی مدتهای طولانی ادامه دارد. این نوع سریال ها شخصیت های ثابتی دارند که در هر قسمت اتفاقات مختلفی برای آنان می افتد و گاه ممکن است برخی مسائل نیز چند قسمت ادامه داشته باشد. همچنین بسیاری از مسائل - و اتفاق ها و حتی گاهی بعضی شخصیت ها- از ابتدا مشخص نیست و در طول ساخت بسیاری از آنان مشخص و هر قسمت هم با فاصله کمی از ساخت نوشته می شود.
ساخت سریال هایی مانند پرستاران در جهان بسیار رواج دارد. در امریکا چندین سریال به این سبک در حال پخش است و دیگر نقاط جهان نیز به فراخور امکانات و شرایط خود به ساخت چنین سریال هایی اقدام می کنند. بعضی تنها سریال ایرانی را که می توان در این گروه جای داد، سریال همسران می دانند. مدت زمان ساخت طولانی آن و همچنین دیگر ویژگی های آن باعث می شود بتوان آن را در میان این سریال ها طبقه بندی کرد. شاید بتوان سریال های نود شبی را که مدتی است ساخت آن در ایران رایج شده ، از یک نظر به این سریال ها شبیه دانست.
از این رو که نوشتن آنها همزمان با ساخت صورت می گیرد و از ابتدا تمام مسائل آن مشخص نیست. اما به هر حال ، این نود شبی ها تفاوت های آشکاری با سریال های مورد بحث ما دارند. نود شبی ها هر شب پخش می شوند و البته همان طور که از نام آنها پیداست ، در نود قسمت ساخته و پخش می شوند. همین امر باعث می شود، اساسا نتوان آنها را از نوع سریال هایی مانند پرستاران به حساب آورد.
پخش طولانی مدت این سریال ها باعث می شود مخاطب مدت زمانی طولانی با شخصیت ها و اتفاقاتی که برای آنها می افتد، زندگی کند و در نتیجه به آنها عادت کند و راحت تر با آنها همذات پنداری کند. همچنین نوشته شدن همزمان با ساخت به سازندگان چنین سریال هایی امکان می دهد به مسائل فرهنگی جامعه توجه کنند و بتوانند سریال را با مسائل فرهنگی جامعه هماهنگ کنند و از طرفی با نیازسنجی مخاطبان سریال را مرتبا اصلاح کنند. قبلا اشاره ای شد به ساخت چنین سریال هایی در امریکا، این سریال ها در فضایی کاملا امریکایی و بر مبنای سبک زندگی (Lifestyle) امریکایی ساخته می شود. این سریال ها به بسیاری از کشورهای جهان فروخته می شود و مسلما مروج فرهنگ و سبک زندگی امریکایی نیز هست.
حال خالی از فایده نخواهد بود اگر اشاره ای نیز به یکی دیگر از سریال هایی که هم اکنون در حال پخش از صدا و سیماست داشته باشیم. سریال «جواهری در قصر» که البته از نوع سریال «پرستاران» نیست و از جهت دیگر مورد توجه من است سریالی است که دارای خصوصیتی است که می توان بسیار به آن تکیه کرد. از طرفی هر کس این سریال را ببیند به راحتی متوجه می شود که از طرفی هر کس این سریال را ببیند به راحتی متوجه می شود که فضای آن فضای ملی کشور سازنده است و از طرف دیگر بسیاری از مسائل تاریخی و همچنین ریشه های فرهنگی آن کشور را بیان می کند.حال می توان روشن تر از خلاء موجود در سریال های ایرانی صحبت کرد. نیاز به وجود سریال هایی به سبک پرستاران در ایران به همان دلایلی که در بالا ذکر شد احساس می شود. اگر به سریال «جواهری در قصر» اشاره شد به این دلیل است که این سریال به خوبی مسائل فرهنگی و تاریخی کشور خود را بیان می کند. مسلما نمی توان ادعا کرد که تاکنون در سریال های ایرانی چنین امری اتفاق نیفتاده است.
اما اولا باید به افزایش کمی و کیفی این سریال ها فکر کرد و ثانیا از جمع بین سبک ساخت سریال پرستاران و ترویج مسائل فرهنگی و ایرانی اسلامی سخن گفت.
می توان با ساخت این سریال ها و البته در صورت امکان فروش آن به سایر کشورها در فضایی ایرانی اسلامی به ترویج و شناساندن فرهنگ خود اقدام کرد. بسیاری از ایرانیان و خصوصا نسل جدید با برخی از مسائل فرهنگی آشنا نیستند و فاصله زمانی ممکن است باعث فراموش شدن بسیاری از آداب و اخلاقیات فرهنگی خاص ما شود که می توان با ساخت چنین سریال هایی علاوه بر تثبیت آنها در کشور، با اقدام به فروش این سریال ها به خارج از کشور، دیگر نقاط جهان را با مسائل فرهنگی خاص ایرانی - اسلامی آشنا کرد.