خاطره ایران-استرالیا دیگر تکرار نمی شود / یک گل به خودی زدم خودم را بیچاره کردم!

به گزارش جام جم آنلاین ، هشت آذر ماه 22 سال پیش ،تیم ملی فوتبال ایران، در روزی که کریم باقری گل اول ایران را زد، در روزی که علی دایی طلایی ترین پاس گل زندگی اش را داد، در روزی که خداداد عزیزی حماسه ساز ملبورن شد و در روزی که احمدرضا عابدزاده با مهارهای یک دستی و لبخندهایش جاودانه شد پس از 22 سال به جام جهانی فوتبال رفت.

در آن روز خداداد، عابدزاده، دایی و باقری ستاره بودند. اما سهم بقیه را هم نباید نادیده گرفت. از ابراهیم تهامی تا علی اکبراستادی.

حالا به فاصله گذشته 22 سال از این اتفاق بسیار شیرین و رویایی به سراغ یکی از اعضای تیم جاودانه 98 رفته ایم، علی اکبر استاداسدی.

-اصلا یادتان هست که امروز سالگرد بازی تاریخی ایران و استرالیا است؟

*مگر می شود یادمان برود. البته یادمان هم برود به لطف شما خبرنگاران و سایر مردم به ما یادآوری می شود که چه روزی را پشت سر گذاشتیم.

-در طول این سال ها به دفعات در رابطه با دیدار ایران و استرالیا صحبت کرده اید. اما اگر بخواهید دوباره آن را تعریف کنید چه چیزهایی برای گفتن دارید؟

*دیدار ایران – استرالیا یک مسابقه عادی نبود. ما در مقابل استرالیایی قرار گرفتیم که تقریبا تمامی بازیکنانش در لیگ برتر انگلیس بازی می کردند. آنها میزبان بودند و شرایط روانی وحشتناکی به ورزشگاه حاکم شده بود.

-یک بار گفتید که در آن مسابقه باید 15 گل می خوردید؟!

*هنوز هم می گویم. من روی نیمکت بودم و به میناوند گفتم که آنها (استرالیا) 15 تا به ما گل می زنند. نهایت بازیکنان سرعتی ما مهدوی کیا و خاکپور بودند اما همین سرعتی ها را بازیکنان استرالیا با سرعت قابل توجهی جا می گذاشتند. نفس فوق العاده ای داشتند. یک بار مرحوم ایویچ (سرمربی اسبق تیم ملی که بعدها سرمربی تیم ملی شد) به ما گفت که ما در دیدار با استرالیا باید حداقل پنج گل می خوردیم. خلاصه اینکه فشار زیادی را تحمل کردیم. من 15 دقیقه بازی کردم اما آن 15 دقیقه خیلی طولانی به من گذشت. تا می توانستم دویدم.

-ماجرای تعویض با ابراهیم تهامی هم خیلی جلب توجه کرد.

*بله. قرار بود تهامی جای خودش را به من بدهد. اما ابراهیم بند کفشش را باز کرد و شروع کرد به ور رفتن با آن تا وقت بازی را تلف کند. علی دایی سریع خودش را رساند. او را هل داد گفت برو بیرون الان اخراجت می کنند، استاد هم نمی تواند بیاید تو. تهامی موقعی که داشت جای خودش را به من می داد می گفت ولک، من رو چرا تعویض کردین؟ می خوام تیم رو ببرم به جام جهانی!

-ماجرای آن فردی هم که تور دورازه را پاره کرد هم ماجرای عجیب دیگری بود.

*بله. اینکه ما به جام جهانی رفتیم هم تا حدود زیادی به آن فرد مدیون بود! واقعا به ما کمک کرد. استرس تیم را گرفت. بعد از آن هم که دیدید چه پیش آمد. دایی ندیده یک توپ بادآورده را صاف و تمیز رساند دست خداداد. خداداد هم کرد توی گل.

-در این سال ها هم همیشه گفته اید گل کریم باقری (گل اول ایران به استرالیا) هم آفساید بود.

*بله اما فقط من نمی گویم که گل اول ما آفساید بود. همه می گویند. اصلا بروید از خودِ کریم بپرسید شاید خودش اعتراف کرد! سال های زیادی از آن بازی می گذرد. مطمئن باشید هیچ مسابقه ای از جنس دیدار ایران و استرالیا دیگر در فوتبال ایران تکرار نمی شود.

-چرا آن تیم آنقدر محبوب بود؟

*برای اینکه بازیکنان محبوبی مثل ما داشت! شما نگاه کنید. چند سال باید بگذرد تا تیم ملی به طور همزمان بازیکنانی مثل دایی، عزیزی، باقری، عابدزاده و ... در ترکیب خودش داشته باشد. اینها واقعا ستاره های بزرگی بودند. آن موقع برای بازی های کم اهمیت تیم ملی هم ورزشگاه آزادی لب تا لب پر می شود اما الان چه؟ ما محبوب بودیم چون ستاره های واقعی بودیم.

-این شوخ طبعی شما در کنار گل به خودی به عابدزاده هم باعث شهرت زیادتان شد.

*یک گل به خودی زدم خودم را بیچاره کردم! هنوز هم همه من را با آن گل به خودی می شناسند. گل محمدی هم گل به خودی زد اما کسی گل او را به یاد نمی آورد اما گل من را همه یادشان است. عابدزاده هم به من گفت چکار می کنی؟ من هم گفتم می خواستم امتحانت کنم. ولی به هر حال آن گل باعث شد همه دست بگیرند و با من شوخی کنند.

-تیم ملی در آن سال به سختی به جام جهانی رفت. الان هم شرایطی به وجود آمده که تیم ملی راهش برای صعود به جام جهانی سخت شده است. نظرتان دراینباره چیست؟ فکر می کنید این تیم در نهایت بتواند به جام جهانی 2022 برسد؟

*بله چرا نتواند؟ مگر ما این شرایط را کم داشته ایم؟ مگر بار اول است به مانع و سختی می خوریم؟ الان هم باید به تیم ملی کمک کنیم تا بتواند در کمال آرامش راه خود را برای صعود به جام جهانی پیدا کند.

-استاداسدی چرا کمتر در صحنه فوتبال حضور دارد؟ دلیلش چیست؟

*بس است. چقدر درباره اش صحبت کنم؟ به ما بی مهری می شود. آنقدر ناراحتم که حتی نمی خواهم درباره این بی مهری ها صحبت کنم. امیدوارم همه سلامت باشند. خودم و خانواده ام سلامت باشیم. همین بس است.