برف نو برف نو سلام سلام

واقعا دارد برف می‌بارد. نرمه و به حوصله. ذوق می‌کنم. مثل پسربچه‌ها وقت دیدن یک فوتبال دستی درست و درمان پشت ویترین مغازه‌ای در منیریه که پدرش قول داده برایش بخرد. چای را می‌نوشم و قرص معده‌ام را توی حلقم می‌اندازم و یک لیوان آب شیر رویش و از خانه می‌زنم بیرون. برف یک خاصیتی دارد آدم را درونگرا می‌کند. یک سکوتی می‌نشاند توی جانت که خیلی حال می‌دهد. الان که ساعت 5 است و دارم این یادداشت را توی تحریریه می‌نویسم. خیلی کم صحبت کرده‌ام و همکارها می‌پرسند اتفاقی افتاده و من فقط می‌خندم و می‌گویم نه و خودم می‌دانم همه‌اش زیر سر همین دانه‌های براق و روشن و ترد است که پشت شیشه تحریریه دارند بر زمین می‌نشینند. روزهای برفی عمرتان را اگر نگاه کنید خودش ذاتش خاطره‌ساز است.
مثلا اول می‌گویی برفی می‌آمد که نگو داشتیم می‌رفتیم شمال و بعد ادامه خاطره... برف وقتی می‌بارد به خیال من توی کله من برف نمی‌بارد. کلمه می‌بارد. نمی‌دانم به خاطر خاصیت فیزیکی و جوی برف است یا دلیلی دلی و ذوقی دارد. ولی من حسم این است که وقتی برف می‌بارد صدای سکوت شهر را بغل می‌کند. یک جوری بوق ماشین‌ها صدای موتورها صدای هووووم شهر که نمی‌دانم صدای چیست؟ همه این صداها خفه و بی‌رمق می‌شوند، صداهای زائد انگار کم می‌شود تا جایی که من صدای قلبم را میان سینه‌ام می‌شنوم. اولین برف امسال توی آبان آمد. همین دیروز تهران میزبان اولین برفش بود. یک برف سبک و شیرین لطیف که می‌شد و می‌توانستیم حالمان خوب باشد. خیلی خوب. خوب تر از این. ولی بحث بنزین و افزایش قیمتش خیلی توی ذوق مردم زد. من کارشناس اقتصاد کلان و اقتصاد خرد حتی نیستم. نمی‌دانم این افزایش قیمت بنزین به نفع مردم هست یانه؟ این‌که در دراز مدت به نفع اقشار آسیب‌پذیر هست یاخیر من نمی‌فهمم. من فقط می‌فهمم و می‌بینم مردم حالشان تعریفی ندارد. از برف ذوق نمی‌کنند و کسی نمی‌داند برف و شیره انگور چه طعمی دارد.

حامد عسکری

شاعر و نویسنده