شانه تخم‌مرغ‌ها طبق طبق

مطرب ملغمه‌ای شده از بازی روی خطوط قرمز به سطحی‌ترین حالت ممکن و دستاویز قرار دادن جذابیت‌های سطحی و مبتذل برای گرفتن خنده از مخاطب. اتفاقی که بیش از هر چیزی افسوس را به ذهن تداعی می‌کند که چرا باید کار یک مولف از آثاری مانند «خط ویژه» و «عصر یخبندان» به اثر یک بار مصرفی مانند مطرب برسد. کافی است اگر گذرتان به سینما افتاد، علاوه بر این‌که حواس‌تان به فیلم بود نیم‌نگاهی هم به تماشاگران و حاضران در سینما باشد.
اصلا بشمارید که تماشاگران چند بار می‌خندند و این تعداد خندیدن‌ها چند بار مربوط به صحنه‌هایی حاوی دیالوگ‌های جنسی است. آش مطرب به قدری شور می‌شود که موتیف تکرار شونده فیلم یکی از همین شوخی‌های دستمالی شده جنسی است. فارغ از این‌که همراه شدن فیلم با چنین عبارات و خنده گرفتن از مخاطب با آویزان شدن از چنین موقعیت‌هایی چقدر هنر است و چقدر درست، افسوس بزرگ هر کسی که کیایی و سابقه و کارنامه او را دنبال کرده باشد این است که مصطفی کیایی دارد با خودش چه می‌کند؟!
آقای فیلمساز حتی در پرورش قصه و درام موضوع هم تلاش نکرده تا حداقل اثری در حد و اندازه‌های نام خودش خلق کرده باشد. این قابل فهم است که کیایی برای گیشه و فروش بیشتر تن به ورود به چنین گونه‌ای داده، ولی سؤال این که آیا برای کشاندن مخاطب
به گیشه، راهی به جز ریختن مناظری از یک کشور خارجی و بازیگر زن غیرایرانی و خوانندگی‌اش روی صحنه و شوخی‌‌های جنسی در توبره و هم زدن آنها و ریختن‌شان روی پرده سینما باقی نمانده؟! فیلمساز داستان ما البته برای داغ کردن تنور فیلم گیشه‌پسندش به همین هم بسنده نکرده و نیم‌نگاهی هم به ساحت سیاست داشته است.
نکته دیگر اثر جدید کیایی، کم شدن فاصله او با شعارهای گل‌درشت سیاسی است. کیایی هر چند در آثار انتقادی و اجتماعی چند سال اخیر سعی کرده به گونه‌ای رفتار کند که از حواشی سیاسی دور بماند، اما در اثر اخیر خود که به وضوح موضوعی را دستمایه نوستالژی و خندیدن و مهاجرت و طعنه زدن به زبان طنز انتخاب کرده به وضوح نسبت خاصی با مجموعه حاکمیت دارد. سوژه اصلی داستان او خواننده‌ای است که به تعبیر خودش اگر یک ماه دیرتر انقلاب شده بود الان به یکی از ستاره‌های دنیای موسیقی تبدیل شده بود ولی واقعیت آن‌گونه پیش نرفت که مطربِ داستان کیایی در ذهنش پیش‌بینی می‌کرد.
با همه اینها اما فرم و لعاب سینمایی کیایی آن‌قدر سطحی و دم‌دستی و مبتذل در آمده که مضمون سیاسی پنهان در فیلم اصلا به چشم نیامده و احتمالا هم جدی گرفته نمی‌شود. شاید به همین دلیل هم باشد که مقاماتی از دستگاه قضا که به تعبیر کیایی، فیلم را دیده‌اند، مشکلی با آن نداشته و به ادعای خود کارگردان با حذف چند صحنه تن به اکران و نمایش عمومی آن داده‌اند. کسی چه می‌داند شاید هم توقیف خواسته یا ناخواسته «خانه پدری» امتیازی شد برای مطرب که بسیاری از انتقادهای خانه پدری هم به او می‌چسبید، ولی خب عدم صدور برای اکران و نمایش آن دیگر به صلاح نبود.

محمد باقری
سینما