مارکوپولوتر از مارکوپولو!

«مارک دوپلو» ادامه مجموعه یادداشت‌های منصور ضابطیان از سفرهایش به چند کشور مختلف است؛ یادداشت‌هایی که پیش از این بخشی از آنها در کتابی با عنوان «مارک و پلو» خواندیم و در همین صفحه نیز بخش‌هایی از آن را معرفی کردیم. ضابطیان در مارک دوپلو، خرده‌روایت‌هایی از حضورش در کشورهایی همچون کنیا، بلژیک، جمهوری چک، یونان، عراق، پرتغال، برزیل، آلمان و هلند را آورده است.
بدون شک، بزرگ‌ترین مزیت این کتاب همچون اغلب سفرنامه‌هایی که ضابطیان راوی آنها بوده، حس صمیمیت در نوشته‌هایش است؛ حسی که به شکل ناخواسته به مخاطب نیز منتقل می‌شود و راوی کتاب را نه به‌مثابه یک نویسنده عادی، بلکه همچون یک دوست صمیمی می‌بیند که در حال تعریف خاطرات خود از سفر است. حالا اگر به این مورد، روحیه جست‌وجوگر راوی کتاب در سرک‌کشیدن به مکان‌های تازه و تلاش او برای توصیف دقیق ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی جامعه‌ای که به آن سفر کرده را هم اضافه کنید، دقیقا متوجه خواهید شد چرا مارک دوپلو یک سروگردن بالاتر از بسیاری از سفرنامه‌های موجود در بازار است.

اطلاعات فوری
عنوان: مارک دوپلو
نویسنده: منصور ضابطیان
ناشر: نشر مثلث
تعداد صفحات: 200
قیمت: 26هزار تومان
پیش‌بینی زمان مطالعه: 4 تا 6 روز

بازدید از یک موزه عجیب در بلژیک
قشنگ و تن‌تنانه

موزه‌گردی یکی از اجزای جدانشدنی سفرهای گردشگری به کشورهای دیگر است؛ ضابطیان شرح بازدیدش از یک موزه خاص در کشور بلژیک را این‌گونه روایت می‌کند: «صبح جمعه از ذوق رفتن به مرکز کمیک‌استریپ بروکسل از خواب بیدار می‌شوم. صبحانه که تمام می‌شود، می‌زنم بیرون. مرکز کمیک استریپ یا همان موزه کمیک فقط به دلیل محتوایش جذاب نیست، بلکه خود ساختمان هم که در سال 1956 ساخته شده، تماشا دارد. سفارش‌دهنده ساختمان یک خانواده پولدار بلژیکی بوده‌اند که تجارت لباس داشته‌اند. روی یکی از دیوارها ده‌ها تصویر از تن‌تن است در تیپ‌های مختلف. هر تیپ یادآور یکی از کتاب‌های آشنای تن‌تن است. همین کار را با کاپیتان هادوک و میلو هم کرده‌اند. جابه‌جا تابلوهایی ا‌ست درباره تن‌تن؛ این‌که چگونه شکل گرفت و چرا محبوب است. کمتر کسی به موزه کمیک نمی‌آید و در بخش مربوط به تن‌تن چندتایی عکس یادگاری نمی‌گیرد. بخش مورد توجه دیگر قسمتی ا‌ست که به شخصیت‌های لوک خوش‌شانس مربوط می‌شود. لوک، دالتون‌ها، بوشوک و... ده‌ها کمیک معروف دیگر هم در بخش‌های دیگرند و چه کسی در جهان می‌داند اینها همه کار بلژیکی‌ها بوده است؟»

آمستردام، بزرگ‌ترین پارکینگ دوچرخه جهان
شهر دوچرخه‌ها

مواجهه راوی با پدیده‌های فرهنگی و اجتماعی و شرح دقیق او یکی دیگر از ویژگی‌های مثبت این کتاب است: «اگر خیلی از کتاب‌ها آمستردام را شهر مدارا می‌خوانند، کتاب‌های دیگری هم هستند که به آن لقب دیگری داده‌اند؛ «شهر دوچرخه‌ها». رفت‌وآمد در اینجا با همه چیز صورت می‌گیرد. متروی گسترده در زیر شهر، ترامواهایی که لحظه به لحظه می‌توانند آدم را از این سر شهر به آن سر شهر برسانند. تاکسی‌های گران‌قیمت، اتومبیل‌های شخصی و نسبتا کم، قایق‌هایی که در کانال‌ها در رفت‌وآمدند و از همه بیشتر دوچرخه. بزرگ‌ترین پارکینگ دوچرخه جهان در محوطه‌ای نزدیک به ایستگاه مرکزی آمستردام قرار دارد؛ با گنجایش 3000 دوچرخه. مردم اگر خانه‌هایشان به محل کارشان دور باشد، با دوچرخه به اینجا می‌آیند، پارک می‌کنند و سوار مترو یا تراموا می‌شوند. فقط مانده‌ام که هرکس وقت برگشتن به خانه دوچرخه‌اش را چطور میان آن همه دوچرخه مشابه پیدا می‌کند. دوچرخه‌هایی ساده و بی‌قروفر که بامزه‌ترین‌هایشان آنهایی‌اند که روی پشتی‌شان اتاقکی هم برای بچه‌ها نصب شده. تصور کنید آدم کودکی‌اش توی یکی از این اتاقک‌ها در حال عبور از نقطه‌ای به نقطه دیگر شهر بگذرد.»

سرزمین میوه‌ها و غذاهای گران‌قیمت
ویتامینه برزیلی!

تجربه امتحان غذاهای جدید یکی از جذاب‌ترین بخش‌های سفر به جاهای دیگر است؛ ضابطیان نیز در جای جای این کتاب توضیحاتی درباره غذاهای مورد علاقه مردم کشوری که به آنجا سفر کرده، آورده است. او درباره این تجربه در برزیل می‌نویسد: «هیجان‌انگیزترین چیزی که می‌شود در برزیل پیدا کرد، مغازه‌هایی‌ است که انواع و اقسام آبمیوه می‌فروشند. از آب پرتقال و آناناس گرفته تا آب انواع و اقسام میوه‌هایی که نه آنها را دیده‌ام و نه حتی اسمشان را در زندگی شنیده‌ام. اتفاقا همین مسأله، ماجرا را هیجان‌انگیزتر می‌کند. این که هر بار تجربه‌ای جدید داشته باشی و طعمی جدید را زیرزبانت مزه‌مزه کنی. اما قیمت میوه هم مثل غذا در برزیل نسبتا گران است. به غیر از آبمیوه‌ها، خوردن ویتامینه‌ها هم لذتبخش بود. برزیلی‌ها به ترکیب هر میوه‌ای، شیرویتامینه می‌گویند. ویتامینه‌ها معمولا در لیوان سرو نمی‌شوند. حجم‌شان بیشتر از یک آبمیوه معمولی‌ است و آن را در پارچ‌های کوچک برای آدم می‌آورند. تا جایی که آدم آن‌قدر می‌خورد که از دماغش درمی‌آید. رستوران‌ها و غذاکده‌ها هم که معمولا غلغله‌اند. غذاهای برزیلی تا حد زیادی می‌تواند ذائقه ایرانی را هم تامین کند. برنج، بخش عمده‌ای از غذاهایشان را تشکیل می‌دهد و شیوه پختش هم تفاوت زیادی با پلوهای خودمان ندارد، گیرم کمی خمیرتر و شبیه کته.»

احسان سالمی
روزنامه‌نگار