می‌خواهم به فوتبال برگردم

شما یک فوتبالیست بودید. بازیکنی طراح در خط میانی فوتبال چمنی. چطور شد به فوتبال ساحلی کشیده شدید؟
همه فوتبالیست‌های برزیلی در منطقه ریودوژانیرو، بازی در ماسه را به خوبی می‌آموزند. منطقه‌ای در ریودوژانیرو برزیل هست به اسم کوپاکابانا که شهرت جهانی دارد و همان منطقه فوتبال ساحلی در برزیل را متولد کرد. سال 1994 فوتبال ساحلی در دنیا شکلی رسمی‌تر به خود گرفت و زیر نظر فیفا رفت؛ اما سال‌ها بود که در برزیل این رشته را می‌شناختند و فوتبالیست‌های برزیلی به خوبی در ماسه بازی می‌کردند.
چطور شد شما به صورت تخصصی به این رشته آمدید؟
من در فوتبال مربی بدنساز بودم و سال‌ها روی ماسه بازی کرده بودم و با قلق‌های آن آشنا بودم. کنفدراسیون برزیل من را انتخاب کرد چون فوتبال ساحلی را خیلی خوب می‌شناختم و با آن آشنا بودم. پاسخ این انتخاب و این اعتماد را با 6 قهرمانی دادم.
و بعد ... در تیم‌های ملی پرتغال، چین، امارات و ایران؟
احساس کردم چالش‌های دیگری را باید در زندگی‌ام تجربه کنم و همین کار را کردم. با تیم ملی پرتغال و با تیم ملی ایران توانستم تیم ملی برزیل را شکست دهم که هر یک از این دو نتیجه، سروصدای زیادی در فوتبال دنیا ایجاد کرد.
و احساس شما در زمان برد؟
دو احساس کاملا متفاوت وجود دارد که هیچ ربطی به هم ندارد. یکی احساس شخصی است که نمی‌توانم برزیلی بودن و عشقم به کشورم را پنهان کنم و دیگری احساس حرفه‌ای است که از زمان قرارداد، نسبت به کشوری که در آن کار می‌کنم و پرچمش متعهدم و از بردهای آن تیم خوشحال می‌شوم.این دو مقوله در دنیا کاملا تفکیک شده و برای همه قابل هضم است.
در ایران کارهای زیربنایی‌تری نسبت به تیم‌های دیگرتان کردید.
بله. ایران نسبت به برزیل تجربه‌ای در فوتبال ساحلی نداشت. این رشته در ایران عمر زیادی ندارد. فکر می‌کنم فوتبال ساحلی مدرن در ایران بیشتر از ده سال عمر ندارد، در حالی که 61 سال از قدمت فوتبال ساحلی در برزیل می‌گذرد. در برزیل یک تشکیلات کاملا مستقل از فوتبال دارد و خیلی حرفه‌ای به این رشته نگاه می‌کنند در حالی که در ایران همه تیم‌ها زیرمجموعه فدراسیون فوتبال هستند. من خوشحالم که توسعه فوتبال ساحلی در ایران در دوره من شکل گرفت. بازیکنان نسل اول فوتبال ساحلی از محمد احمدزاده و مسلم مسیگر تا حسن عبداللهی و علی نادری متعلق به همان دوره اول بودند. این روند ادامه پیدا کرد و بازیکنان دیگری با پیراهن ایران به دنیا معرفی شدند و خوشحالم که این مسیر، متوقف نشده و هنوز هم پدیده‌های جدیدی متولد می‌شوند. در 6 سال گذشته ایران همواره در میان 5 تیم برتر دنیا بود و خیلی دور نیست که به پله دوم تیم‌های برتر دنیا برسیم. ما حتی شاید در رنکینگ بعدی فیفا به خانه شماره 2 دنیا هم برویم. اینها دستاوردهای کمی نیست؛ اما یک مساله‌ای وجود دارد: وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال هنوز به‌طور عمیق درک نکرده‌اند اهمیت دو قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها در 5 سال اخیر چه بود و چه وجهه‌ای برای فوتبال ایران کسب کرد و چه تبلیغات مثبتی برای کشور ایران بود. افراد مهم در ورزش ایران باید به مراتب بیشتر از این پشتیبانی و سرمایه‌گذاری کنند.
ظهور پدیده‌های جدید چگونه شکل می‌گیرد؟
بزرگ‌ترین عامل، لیگ فوتبال ساحلی است که ستاره‌های جدید را به چشم ما می‌آورد. آنها را به مرکز فرامی‌خوانیم تا مرحله اصلی یعنی فرآیند آموزش حرفه‌ای آغاز شود. به این ترتیب، این کارخانه، مدام بازیکن تولید می‌کند. گرچه بازیکنان با کیفیتی در زمین چمن به چشمم می‌آیند؛ اما دویدن و بازی روی ماسه‌ها با زمین فوتسال و چمن، تفاوتی عمده دارد.
و آینده فوتبال ساحلی در ایران؟
خیلی خیلی خوشبینم چون در مسیر درست گام برمی‌داریم. دپارتمان فوتبال ساحلی مدیریت کامل دارد و باشگاه‌ها هم کمک می‌کنند؛ اما امیدوارم باشگاه‌ها به پایگاه‌های قدرتمند استعدادیابی در مناطق مختلف ایران تبدیل شوند.
اجازه بدهید کمی از ماسه به چمن برویم. تیم ملی برزیل در جام‌های جهانی 2014 و 2018 اتکای شدیدی به ستاره‌ها داشت و با مصدومیت و افت نیمار در این دو جام، ناکام شد. فکر نمی‌کنید تیم ملی برزیل باید کمی به کار تیمی متکی‌تر باشد؟
تیم ملی برزیل با فیلیپه اسکولاری قهرمان جام کنفدراسیونها در سال 2013 شد. او همان تیم را به جام جهانی 2014 برد غافل از آنکه مربی باید با توجه به اقتضائات حال، تصمیم‌گیری کند نه افتخارات گذشته. در جام جهانی 2014 حدود هفت بازیکن در شرایط صد درصد آمادگی نبودند و آن فاجعه در بازی با آلمان رقم خورد. در جام جهانی 2018 هم عده‌ای آماده و عده‌ای ناآماده بودند.
تنها خصوصیت بارز جام جهانی این است که با کوچک‌ترین اشتباهی باید به خانه‌ات برگردی و برزیل در بازی با بلژیک به خانه برگشت در حالی که اگر 10 بار دیگر بازی کنیم شاید فقط یک بار ببازیم. برزیل حدود هزار بازیکن در تمام نقاط دنیا دارد و انتخاب یک تیم ملی آماده از بین این همه بازیکن، کار سختی نیست.
ارتباطی با تیته سرمربی تیم ملی فوتبال برزیل دارید؟
بله. اتفاقا هفته آینده باید در برزیل دوره پیشرفته مربیگری را بگذرانیم. تلفنی با هم قرار گذاشته‌ایم درباره خیلی چیزها حرف بزنیم از جمله همین موارد.
برنامه آینده؟‌
برای خودم یا تیم ملی فوتبال ساحلی؟
هر دو...
تیم ملی راهش را پیدا کرده و معتقدم عباس هاشم‌پور می‌تواند این راه را ادامه دهد. در مورد خودم باید بگویم دلم می‌خواهد دوباره به چمن فوتبال برگردم. شاید ایده‌آل و مطلوب این باشد که به یکی از رده‌های تیم ملی برسم و یا تیمی از لیگ برتر که امکان حضور در لیگ برتر را داشته باشد.
نمی‌ترسید در فوتبال چمنی، کارنامه فوتبال ساحلی را خراب کنید؟
مطمئنم اگر به من اعتماد شود، پاسخش را به درستی می‌دهم.
اتفاقات بازی برگشت جام لیبرتادورس آنقدر زشت بود که مارادونا گفت چهره آرژانتین را خراب کرد. شما ماجرا را چطور دیدید؟
من معتقدم آدم‌هایی که این کارها را می‌کنند، اصلا هوادار فوتبال نیستند. نه در آمریکای جنوبی و نه در هیچ نقطه دیگر. این اتفاقات تلخ و تراژیک، برای عاشقان واقعی فوتبال گران تمام می‌شود. ما برزیلی‌ها اسطوره‌های آرژانتین و آرژانتینی‌ها اسطوره‌های برزیل را دوست داریم. این دو کشور کارنامه پرباری در فوتبال دنیا دارند و دلیلی ندارد از این اتفاقات خوشحال شویم.
لیگ ملت‌های اروپا موجب شده کشورهای اروپایی در روزهای فیفا با هم بازی کنند. فکر می‌کنید نداشتن حریف تدارکاتی بزرگ، در درازمدت به قدرت برزیل آسیب بزند؟
الان روزهای بعد از جام جهانی است و ما در دوره اول بازسازی تیم ملی هستیم که بلافاصله بعد از هر جام جهانی اتفاق می‌افتد و به ورود بازیکنان جوان و تست آنها اختصاص دارد. شاید در نگاه اول خطرناک باشد؛ اما به نظرم می‌توان از تیم‌های بیرون مانده استفاده کرد. مثلا آلمان و کرواسی که حذف شده‌اند حریفان خوبی برای بازی تدارکاتی هستند.
سینما را دنبال می‌کنید؟‌
بله. در ژانرهای مختلف، همه اثرهای ماندگار را دیده‌ام و دوست دارم.
شما هم از آن دسته مربیانی هستید که اعتقاد دارید باید قبل از بازی‌های بزرگ، فیلم‌های حماسی برای بازیکنان نمایش داد؟
نه. من معتقدم از راه‌های دیگری می‌شود کار روان‌شناسی کرد. ما در تیم ملی به هر عضو، یک توپ کوچک می‌دهیم. توپی کوچک‌تر از توپ بیس‌بال. همه بازیکنان حالا باور دارند که این توپ، بار روانی مثبت به تیم منتقل می‌کند.
می‌توانید به این پرسش جواب ندهید. در میان مربیان خارجی شاغل در ایران کار کدامیک را می‌پسندید؟
من فقط با کارلوس کی‌روش ارتباط دارم و با مربی دیگری ارتباط ندارم. اول به دلیل این‌که هر دو مربی ملی هستیم و دوم به دلیل هم‌زبان بودنمان. معتقدم کی‌روش در ایران مربی موفقی بود چون تیم ملی ایران را به دو جام جهانی رساند.

رضا پورعالی

ورزش