منتظر اسقاط ما هستند!

با آنها که در این سال‌ها مدام برای تلویزیون کار کرده‌اند مشکلی ندارم، ولی آیا حق پیشکسوتان بازیگری است که از کار رانده شوند؟
آیا اگر از همین جماعت پیشکسوت استفاده می‌شد کیفیت محصولات رشد بهتری نداشت؟
این روزها کارشناسان مدام از افت کیفی محصولات می‌نالند و آن را نتیجه تغییر ذائقه مردم می‌دانند. چه کسانی با محصولات هجو و برنامه‌های بی‌ارزش ذائقه مردم را تغییر دادند؟
مخاطبان رسانه ملی را به سریال‌های درجه یکش می‌شناسند.
نباید گذاشت مردم ساعاتشان را به وقت‌گذرانی با ماهواره یا شبکه‌های مجازی اختصاص ‌دهند.

مگر اینها همان مردمی نیستند که مثلا برای سریالی مثل داستان یک شهر زندگی خود را تعطیل می‌کردند؟ زمانی بود که دوستان گمان می‌کردند با لوده بازی و تولید سریال‌های هجو می‌توانند با ماهواره رقابت کنند، ولی این کارهای هجو هم شاید اوایلش برای مردم جالب بود و به مرور دیگر جذابیتی نداشت و تاریخ مصرف آن خیلی زود به پایان رسید و باز برای مردم مدیوم‌های دیگر مهم شد. من در زندگی‌ام نه چپی بودم، نه راستی.
من هیچ‌کدام از احزاب سیاسی را نمی‌شناسم و فقط مردم را خوب می‌شناسم. هنرمند باید آزاد بوده و سیاسی نباشد، ولی باید منتقد سیاسی‌کاری باشد. آزاد فکر کند و آزاد حرف بزند. من هیچ‌وقت نان به نرخ روزخور نبودم. من و مهران مدیری، حمید فرخ‌نژاد و خیلی از بچه‌های دیگر دانشجوهایی بودیم در یک کلاس ولی به برخی از همین رفقای فعال ما سپرده‌اند که به ما کار ندهند! چرا؟ چون رک حرف می‌زنیم؟ از من که جانباز جنگ هستم ایراد می‌گیرند و توقع دارند درد دل نکنیم. اما من دلم برای این کشور و مردم و فرهنگمان می‌سوزد و حرف‌هایم را می‌زنم. امیدوارم گوش شنوایی باشد.

رضا ایرانمنش

بازیگر