به گزارش جام جم آنلاین، بر اساس استانداردهای جهانی سرانه جهانی در نظر گرفتهشده برای هر فرد باید به میزان 2 و نیم متر برای هر نفر باشد تا بتواند فعالیتی مؤثر در ورزش داشته باشد، فعالیتی که بر روی سلامت جسمانی او تأثیر کاملاً مثبت و مستقیم بگذارد.
بااینوجود نظریههای مختلف حاکی از این است که میزان سرانه ورزشی در هر کشور باید متفاوت باشد. درواقع نمیتوان انتظار داشت که حداقل سرانه ورزشی یک فرد در کشوری توسعهیافته با حداقل سرانه فردی دیگر در کشوری درحالتوسعه برابر باشد. درحالیکه در برخی از کشورهای توسعهیافته یک فرد 10 برابر استاندارد سرانه فضا برای ورزش کردن در اختیار دارد ، فرد دیگر در کشوری جهانسومی حتی از یک سانتیمتر هم بیبهره است.
در این میان بحث و نظرهای دیگری در رابطه با این مسئله وجود دارد که چقدر سرانه باید در نظر گرفته شود تا یک فرد بتواند بهصورت روزانه فعالیت ورزشی داشته باشد. برخی حداقل سرانه ورزشی را بیش از دو و نیم متر ارزیابی میکنند و برخی دیگر کمتر در نظر میگیرند. همانطور که ذکر شد میزان سرانه ورزشی در نظر گرفتهشده برای هر فرد باید بر اساس موقعیت جغرافیایی او و اینکه در کدام کشور زندگی میکند ، در نظر گرفته شود.
ابتدا باید این موضوع مشخص شود که اصلاً سرانه ورزشی چیست؟ سرانه ورزشی به فضا و محدودهای اطلاق میشود که هر فردی باید آن را در اختیار داشته تا بتواند فعالیتهای مختلف ورزشی را انجام بدهد آنهم بدون اینکه مانعی داشته باشد. این سرانه ورزشی به طرق مختلفی از سوی دولت باید تعیین و در اختیار شهروندان گذاشته شود. بر اساس جمعیت باید زیرساختهای ورزشی مساحت منطقی و اصولی داشته باشند. شهری همانند تهران نیازمند زیرساختهای بسیار وسیع ورزشی و روباز است تا یک فرد بتواند حداقل سرانه استاندارد را داشته باشد. در سطور پیشین به این اشاره شد که استاندارد سرانه ورزشی در جهان دو و نیم مترمربع است. این سرانه باید بهگونهای باشد که او بتواند در این فضا فعالیت و حرکت داشته باشد و صورت تأثیرگذار حرکات ورزشی را انجام بدهد در غیر این صورت پاسخ مثبتی از برنامههای ورزشی خود نخواهد گرفت.
درباره سرانه ورزشی در ایران چه میدانید؟ برای پاسخ به این پرسش ابتدا باید وضعیت ورزش پیش از انقلاب را بررسی کنیم.
***
پیش از انقلاب، ورزش در ایران توسعه حرفهای نداشت و زیرساختهای مناسبی جهت ورزش کردن در نظر نگرفته شده بودند. با توجه به اینکه ورزش هنوز بهعنوان ابزار قدرتمند اجتماعی شناخته نمیشد طبیعتاً چیزی به نام «سرانه ورزشی» محلی از اعراب نداشت و اصلاً هیچ تعریفی هم برای آن در نظر نگرفته شده بود.
روستاها و حتی شهرهای بزرگ کشور از داشتن فضاهای مختلف ورزشی محروم بودند. فقط چند شهر بزرگ کشور همانند تهران، تبریز، اصفهان و شیراز دارای باشگاه ورزشی بودند و بهصورت محدود فعالیت داشتند. روند پرورش استعداد در ایران بهصورت گلخانهای بود و ارتباطی با مراکز ورزشی و آموزشهای موجود در آن نداشت.
در رابطه با سرانه ورزشی قبل از انقلاب آمار دقیقی وجود ندارد ، درواقع میتوان گفت اصلاً آماری نیست چراکه اصولاً عبارت «سرانه ورزشی» هیچ معنایی نداشته است و از برنامهای هم برخوردار نبود.
اما پس از انقلاب اتفاقات دیگری رخ داد. ورزش به موضوع جدیتری تبدیل شد و وقتیکه این جدیت به وجود آمد، ضرورتهای زیادی را به وجود آورد. ورزش حرفهای حجم گستردهای از زیرمجموعهها را دارد که سرانه ورزشی یکی از آنهاست. باوجود پیش آمدن جنگ تحمیلی مسئله سرانه ورزشی متولد شد و بسیاری از متخصصان امر به اهمیت آن پی بردند.
ورزش در کشور توسعه یافت و حتی روستاها دارای مراکز و باشگاههای ورزشی شدند.
هرچقدر سرانه ورزشی جدیتر شد به همان میزان مشخص شد که ایران تا چه اندازه در تأمین فضای مناسب جهت ورزش کردن مردم با مشکل روبروست. ورزشگاهها ، باشگاهها، کانونها و مراکز ورزشی یکی پس از دیگری ساخته شدند و به مرحله بهرهبرداری رسیدند.
***
از همان دهه 60، موضوع سرانه ورزشی تبدیل به موضوعی جدی و سپس یکی از اجزای جداییناپذیر ورزش حرفهای شد. باوجود همه تلاشها در راستای گسترش و توسعه سرانه ورزشی همیشه تلاش برای افزایش آن ضروری به نظر میرسد.
در رابطه با سرانه ورزشی موجود در دهه 60 نمیتوان آمار دقیقی ارائه داد اما در رابطه با دهه 70 بهتر میتوان صحبت کرد و نظر داد. در این دهه میزان سرانه ورزشی به زیر یک متر ارزیابی میشد که مسلماً با استانداردهای جهانی فاصله داشت اما نباید این موضوع را از یابد برد که میزان سرانه از صفر به چنین مقیاسی رسیده بود و البته تلاش برای توسعه آنهم ادامه داشت و قرار بود بازهم افزایش پیدا کند.
در همین مقطع و حتی دهه بعدتر از آن نیز میزان سرانه ورزشی به زیر 80 سانتیمتر هم میرسید. تلاش برای افزایش آن در برخی از مناطق محروم بیشتر شد.
سپس بر اساس برخی از میانگین و ارزیابیها میزان این سرانه به یک و نیم متر رسید. ازآنجاییکه توسعه اماکن ورزشی ادامه داشت، میزان سرانه بازهم افزایش پیدا کرد.
سال گذشته وزیر ورزش و جوانان اعلام کرد که حدود 9 هزار فضای ورزشی روباز وجود دارد و 490 پروژه نیز توسط شهرداریها ایجادشده است که در حال حاضر سرانه فضای ورزشی کشور به ازای هر نفر را افزایش داده است.
حدود 3 هزار مکان ورزشی توسط آموزشوپرورش برای 14 میلیون دانشآموز در نظر گرفتهشده و کارگران نیز از فضای ورزشی مربوط به خود بهرهمند هستند، همچنین شهرداریهای کشور و دانشگاهها نیز اقدام به ساخت مجموعههای ورزشی کردهاند ضمن اینکه دو هزار فضای ورزشی از سوی بسیج نیروهای مسلح برای شهرها و روستاها احداثشده است. این نکته بسیار مهم است که هرچقدر سرانه ورزشی در یک کشور گستردهتر باشد به همان میزان اشتغال بالاتر میرود.
بر اساس سند چشمانداز توسعه ورزشی قرار است تا سال 1402 سرانه ورزشی برای هر شهروند ایرانی به میزان دو متر و 80 سانتیمتر برسد که کمی بیش از استاندارد جهانی است.
***
ایجاد سرانه بیشتر ورزشی نیازمند رعایت کردن و فراهم آوردن شروط متعددی است. سرمایهگذاری، در نظر گرفتن فضای مناسب، اعمال روشهای مهندسی استاندارد، برنامهریزی دقیق و جامع مهمترین شروط محسوب میشوند. با توجه به پروژههای در دست ساختی که برای ایجاد فضاهای ورزشی در نظر گرفتهشده است ، پیشبینی میشود میزان سرانه تا سال 1400 حداقل به میزان 20 سانتیمتر به ازای هر ایرانی افزایش پیدا کند.
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
سیر تا پیاز حواشی کشتی در گفتوگوی اختصاصی «جامجم» با عباس جدیدی مطرح شد
حسن فضلا...، نماینده پارلمان لبنان در گفتوگو با جامجم:
دختر خانواده: اگر مادر نبود، پدرم فرهنگ جولایی نمیشد
درگفتوگو با رئیس دانشکده الهیات دانشگاه الزهرا ابعاد بیانات رهبر انقلاب درخصوص تقلید زنان از مجتهد زن را بررسی کردهایم