گفت‌وگو با شایان حاجی‌نجف که عکس‌هایش از مزار کودکان شهید دزفولی مورد تقدیر یونیسف قرار گرفته است

سهم آنها فقط باروت است؟

چه کسی است که بتواند آن عکس را فراموش کند؟ چندی پیش بود که یکی از خواننده‌ها و آهنگسازهای ایرانی می‌گفت آن عکس برای همیشه مثل داغی کوبیده شده گوشه قلب تک‌تک آدم‌های روی زمین. عکس آیلان، کودک سوری آواره از جنگ را می‌گفت که خواب معصومانه ابدی‌اش کنار ساحل، مدت‌ها خواب از سر جهان پراند؛ از جمله از سر شایان حاجی‌نجف، عکاس جوان اهوازی که حالا مجموعه عکسی دیدنی از او در تازه‌ترین مسابقه عکس یونیسف شایسته تقدیر شناخته شده است. خودش حالا به جام‌جم می‌گوید بعد از آیلان، این طاها بود که مصممش کرد مجموعه «دفن کودکی زیر آوار جنگ» را تکمیل کند و برای یونیسف بفرستد؛ طاها همان کودک شهید حادثه تروریستی شهریور اهواز که عکسش رفت نشست کنار آیلان در همان ساحل تشویش جهانِ ناآرام ما. جالب است بدانید، اولین عکسی را که از حادثه تروریستی اخیر اهواز منتشر شد همین عکاس جوان اهوازی ثبت و منتشر کرد. عکاس ایسنای خوزستان است اما آن روز از طرف خبرگزاری مامور به عکاسی نبوده، با این حال در محل حاضر بوده و با موبایل عکس گرفته و اتفاقا چون با موبایل عکاسی کرده توانسته به‌سرعت عکس‌ها را به سرویس عکس برساند و منتشر کند. «دفن کودکی زیر آوار جنگ» مجموع عکس‌های شایان حاجی‌نجف از کودکان شهید دزفولی سال‌های جنگ ایران و عراق است؛ عکاسی که هم ترانه می‌نویسد و دست خواننده‌ها می‌دهد و هم اولین کتاب شعرش به‌زودی منتشر خواهد شد.

کد خبر: ۱۱۸۱۱۱۹

می‌گوید بین آشناهایشان، خانواده‌ای هست که کودکشان زیر بمباران عراقی‌ها در دزفول شهید شده. رفته بوده بالای سر قبر او که ایده «دفن کودکی زیر آوار جنگ» در ذهنش کلید خورده و بعد از چند ماه رفت و آمد به گورستان‌های دزفول، از قبرهایی که کودکان شهید را در خود دارند عکس گرفته. می‌گویند این شهر که از اولین بمباران عراقی‌ها هم میزبانی کرده، 420 کودک شهید دارد؛ شهری که اهالی‌اش می‌گویند در کوچه‌های هفت‌متری‌اش بارها بمب‌های 9 ‌متری فرود آمده.
پر از لبخند و خمپاره
متولد سال 72 است. مجید سعیدی که عکاس شناخته‌شده‌ای است، مجموعه‌اش را دیده و او را به یونیسف معرفی کرده و حالا عنوان «شایسته تقدیر» چسبیده روی پیشانی «دفن کودکان زیر آوار جنگ».
عکس‌ها فعلا فقط یک‌بار در گزارشی تصویری در خبرگزاری ایسنا منتشر شده‌اند و خودش می‌گوید دوست دارد طی نمایشگاهی دائمی مثلا در موزه دفاع مقدس و انقلاب اسلامی به نمایش درآیند. البته خود یونیسف قرار است در آلمان، نمایشگاهی برای این مجموعه دست و پا کند.
چند ماه از اهواز به دزفول رفته و نورها و زاویه‌های مختلف و جاذبه‌های بصری را سنجیده تا عکس‌ها را ثبت کرده. لابه‌لای لبخندها و خمپاره‌ها. می‌گوید جنگ هیچ‌گاه یک خوزستانی مثل او را رها نمی‌کند، حتی اگر سال‌ها بعد از اتمام آن به دنیا آمده باشند، وقتی همه جای شهر هنوز جای ترکش روی دیوارها و غبار غم روی صورت پیرمردها و پیرزن‌هایش هست، یعنی جنگ هنوز از آن رخت برنبسته است.
مساله حاجی‌نجف در عکاسی آن‌طور که خودش می‌گوید همیشه جنگ و کودکان بوده‌اند؛ کسانی که نه آغازگر جنگ‌اند و نه می‌توانند آن را پایان دهند و سهم آنها از جنگ فقط قربانی‌بودن می‌تواند باشد.

حرفه؛ عکاس، ترانه‌سرا و شاعر

شایان حاجی‌نجف علاوه بر این‌که عکاسی می‌کند، ترانه می‌نویسد و همچنین شعر. ترانه‌هایش را تا حالا سه خواننده پاپ خوانده‌اند و کتاب شعرهایش هم قرار است به‌زودی منتشر شوند. یکی از شعرهایش را بخوانید:
«پوتین‌های ترس»
انار دوست ندارم/ در دلم/ گریه سُرخی‌ست/ که اول پاییز/ شکوفه می‌دهد/ پاییز را نفهمیدم اما/ پیشانی بلند بهار/ بهانه خوبی‌ست/ برای گریه‌های سبز/ و خون بهار/ که بر کف دست برگ‌ها/ سبز می‌شود/ و سپید رود ِ جاری در استخوان‌هایم/ که در حجله برف/ نوعروس ِ زمستان را/ به انتظار ایستاده/ با گریه‌های سپید/ خشک می‌کنم/ تابستان که بیاید/ پوتین‌های ترس را درمی‌آورم/ با شاخه‌های نازک دستانم/ برای خودم/ هندوانه قاچ می‌کنم/ من فرزند خوزستان/ زاده جنگ/ اهل تابستان/ سال‌هاست که عطش دارم.»