به نام کتاب

در جنگ‌هایی هم که امروزه در نقاط مختلف جهان درمی‌گیرد و متاسفانه اغلبشان هم در خاورمیانه است، شاهد چنین اتفاقاتی هستیم. روز گذشته رسانه‌ها چند عکس را منتشر کردند که نشان می‌داد مردم موصل سراغ نجات کتاب‌های زیر آوار مانده رفته‌اند. جالب است بدانید، موصل پیش از جنگ و اشغال، یکی از بزرگ‌ترین کتابخانه‌های عراق را در اختیار داشت.

حالا اما با تمام شدن روزهای اشغال و گذر یک سال از خاطرات تلخش، گروهی عزمشان را جزم کردند تا نگذارند دانایی بیش از این زیر آوار بماند و تمام تلاش خود را کردند تا کتاب‌ها دوباره به کتابخانه‌ها و قفسه‌ها برگردند.

آن‌طور که در این گزارش‌ها آمده است، از حدود نیم میلیون جلد کتاب دفن شده در موصل در دوره سیطره داعش، ۳۱ هزار جلد از زیر آوار بیرون کشیده شده است. گروهی که این‌کار را انجام داده‌اند، داوطلب بوده و به نهاد خاصی وابستگی ندارند. آنها در شهر موصل برای نجات کتاب‌های کتابخانه ویران‌شده این شهر کمپینی را با نام «چشم موصل» به راه انداخته‌اند. آنها تا به حال توانسته‌اند ۳۱ هزار جلد کتاب را از زیر آوارها بیرون بکشند.

در زمان اشغال موصل توسط داعش انجام هر گونه کار هنری و فرهنگی در این شهر ممنوع بود. اکنون و ماه‌ها پس از آزادسازی موصل، ۲۰ جوان داوطلب آستین بالا زده‌اند تا با نجات تک تک کتاب‌ها از زیر خرابه‌ها، کتابخانه ویران‌شده شهر را دوباره سرپا کنند.

هر چند تماشای این تصاویر و خواندن اخبار مربوط به این کمپین حس خوبی را در خود دارد، اما ذهن آدم را به این سمت می‌برد که ما با کتاب چگونه رفتار می‌کنیم؟ چقدر می‌خوانیم؟ تیراژ کتاب در کشورمان چقدر است و چه شرایطی را می‌گذراند؟ شاید گاهی حمله‌ای در کار نباشد، دشمن کتابی را آتش نزند یا مدفون نکند، اما خود ما .... .

زینب مرتضایی‌فرد / روزنامه نگار