جامعه عمومی کد خبر: ۱۱۴۵۹ ۳۱ تير ۱۳۸۱ | ۱۵:۴۳

خطر مرگ روی ریل گرمسار - ساری

ذهن آرام و قرار نمی گیرد واژه ها در هم می لولند و تن به رام شدن نمی دهند می خواهم درباره قطار اتوبوسی تهران - ساری بنویسم آمیزه ای از زیبایی و ندانم کاری صلابت آدمی در غلبه بر دشواری های طبیعت و کژتابی در عمل به یک وظیفه مشخص

نمی دانم از کدامیک شروع کنم از زیبایی طبیعت که آدمی را در ژرفای حیرت رها می سازد و یا قطاری که به روی ریل خطر حرکت می کند؛ اما ناگهان زلزله استان قزوین را به لرزه درمی آورد و به قلم می آموزد چگونه باید نوشت طبیعت ، قوانین خود را دارد زلزله می تواند دهشت نیافریند. اگر ما مدیریت برخود را بیاموزیم ، عقلانی زندگی کنیم و به توسعه یافتگی ارزش بدهیم ، می توانیم با رویدادهای طبیعی آسوده تر کنار بیاییم و مجبور نشویم که نه بر مرده ها، به زنده ها بگرییم . مقاوم کردن خانه ها در برابر زلزله ، روشهای ساده ای دارد، اما مدتهاست عادت کرده ایم فاجعه را تنها در هنگام وقوع حس کنیم ، حس آینده نگری را از کف داده ایم به همین دلیل رویکردهای انتقادی مان و فریادهایی که سر می دهیم ، به نتیجه ای نمی رسند. معیارهای ایمنی را رعایت نمی کنیم ، در برابر مسولیتی که داریم ، پاسخگو نیستیم ، می خواهیم امروز را به فردا برسانیم از آزمایشگاه تشخیص بیماری بیش از اصل بیماری می ترسیم جهان برای ما از فراموشی ساخته شده است ، دولت و نهادهای مسول هم شبیه همه ما هستند هیچکس پاسخگوی هیچ چیزی نیست مسیر قطار تهران - مازندران یکی از زیباترین مناظر طبیعی را به نمایش می گذارد؛ آدمی از این همه اعجاب به شگفتی می افتد برای تماشای این مسیر، قطار اتوبوسی را برگزیدم که هم ارزانتر است و هم در روشنایی روز به حرکت درمی آید مسیر زیباتر از آن بود که می گفتند تونلها و پل ورسک نشان می دهد انسان اگر بخواهد می تواند بر همه موانع دشوار غلبه کند اما وضعیت نظافت درون قطار، از همان آغاز دل را می آشوبد نشستن در صندلی های کثیف ، شهامت می خواهد، از ایستگاه گرمسار به بعد مسافران محلی گروه گروه سوار قطار می شوند بدون این که جایی برای نشستن داشته باشند جمعیت در پیچ و تاب مسیر چون بید برخود می لرزند. وقتی از مسولی که مشغول جمع کردن کرایه است علت ماجرا را می پرسم ، می گوید این قطار نیست ، اتوبوس شرکت واحد است چرا هیچ کس با خود نمی اندیشد اگر قطار مجبور شود به طور ناگهانی ترمز کند، چه اتفاقی خواهد افتاد آیا صدای اعتراض ها منجر به نتیجه ای خواهد شد ممکن است گفته شود سالهاست این قطار می آید و می رود و اتفاقی نیفتاده و شاید از این به بعد هم نیفتد ولی در ماجرای پارک شهر همین استدلال را نمی توانستیم بشنویم.همسرم از من می خواهد از نوشتن این مطلب خودداری کنم ؛ چرا که ممکن است به مسافران محلی سخت بگیرند و آنها بسختی به مقصد برسند، چرا که سالهاست عادت کرده ایم به جای حل مشکل ، صورت مساله را پاک کنیم ولی امنیت جان مردم این توصیه را تحت تاثیر قرار می دهد امیدوارم در این خصوص فکر اساسی شود تا ضمن حفظ جان مردم ، مشکلات برطرف شود باید به یک نکته مثبت هم اشاره کنم ، واقعا کرایه ای که از مسافران گرفته می شود مناسب است و جای قدردانی دارد.امروز همه در برابر فاجعه ای که بر سر زلزله زدگان رفته است ، تلخیم ، باید تا آنجا که می توانیم به یاری آنها بشتابیم و بار مصایب را برایشان کمتر کنیم ؛ ولی کار اصلی آن است که با عزم و اراده ملی ، تدابیری بیندیشیم که در برابر رویدادهای بعدی اینقدر آسیب پذیر نباشیم . نگارنده ، آدم ناامیدی نیست ؛ ولی در این خصوص خوشبینی یک مقدار مشکل است.

ارسال نظر